من هم مثل الی هیچ حسی ندارم... اصلا تصمیم نداشتم ارشد بدم... چون واقعا از دانشگاه بدم میاد ... لیسانس رو هم به اصرار زیاد خانواده گرفتم ... بعد از چند ترم میخواستم انصراف بدم اونقدر مامانم اصرار و التماس کرد که گفتم فقط به خاطر روی گل مامان و بابام که خیلی واسم زحمت کشیدن ادامه بدم و یه لیسانسی بگیرم... بعدش هم یکی از دوستام اونقدر مخم رو زد که راضی شدم ارشد شرکت کنم... اصلا واسم اهمیتی نداره... با وجود اینکه احتمال رتبه ی یک آوردنم خیلی بالاست... اما اصلا واسم مهم نیست... چه یک بشم چه قبول نشم... البته خیلی زیاد واسه ارشد درس خوندم و فقط واسه رتبه یک می خوندم... اما این به خاطر غلاقه ام به درس و رشته ام بود ... نه به خاطر این دانشگاه های مزخرف