نقل قول خونه!
- نویسنده موضوع mj1919
- تاریخ شروع
منم پستای ایشونو میخونم
ولی این یکی بدجور حالگیری بود
samanahmad803
New member
مرسی دست شما درد نکنه
mj1919
New member
به نظر من یکی از حساس‌ترین دوره‌های تاریخ ایران، وقتی بوده که توی مغازه‌ها پول برره‌ای می‌فروخته‌ن. باید ببینیم اون موقع چه اتفاقی افتاده بوده که مردم حاضر بودن دسته دسته پول رایج کشور رو بدن و در ازاش پول برره‌ای بگیرن
از قصه‌های عامه‌پسند
- - - Updated - - -
ذهن آدم‌ها بر مبنای «باور کردن» کار می‌کند. «باور نکردن» تلاش ذهنی مضاعفی می‌طلبد
دن گیلبرت
از کدئین
از قصه‌های عامه‌پسند
- - - Updated - - -
ذهن آدم‌ها بر مبنای «باور کردن» کار می‌کند. «باور نکردن» تلاش ذهنی مضاعفی می‌طلبد
دن گیلبرت
از کدئین
mj1919
New member
برای نشان دادن خنده ننویسید «هاهاها...»، مگر همان شکلک 
) چه عیبی دارد؟ مگر برای نشان دادن گریه مثلا می‌نویسید «هق‌هق‌هق...»؟ نه! این را می‌گذارید ( تازه، بسته به اندازه‌ی خوشحالی یا ناراحتی‌تان، پرانتزها را هم کم‌وزیاد می‌کنید. اصلا این‌ها به کنار، غیر از آدم‌بدهای کارتونی و فانتزی، چه کسی را سراغ دارید که موقع خندیدن صدای «هاهاها...» از خودش دربیاورد؟
از کدئین
) چه عیبی دارد؟ مگر برای نشان دادن گریه مثلا می‌نویسید «هق‌هق‌هق...»؟ نه! این را می‌گذارید ( تازه، بسته به اندازه‌ی خوشحالی یا ناراحتی‌تان، پرانتزها را هم کم‌وزیاد می‌کنید. اصلا این‌ها به کنار، غیر از آدم‌بدهای کارتونی و فانتزی، چه کسی را سراغ دارید که موقع خندیدن صدای «هاهاها...» از خودش دربیاورد؟
از کدئین
mj1919
New member
[ تست بازیگری ]
+ رامبد جوان : ...در می زنی،من مثلا یه خانومم،
درو باز می کنم میگم بله...
تو یه جوری که من حالم بد نشه به من توضیح میدی که
ماشینمو دزد برده...
.
.
* پسر خاله : می خواستم بگم اگه به شما بگن
باباتون فردا می میره حاضری چه قدر پول بدی که نمیره؟
+ هر چی که دارمو ندارم...
* اگه بگن مادرتونم روش چی؟!
+ دیگه هر چی که دارمو ندارمو از اینورو اونور می تونم جور بکنم...
* اگه بگن خودتونم روش سه تایی؟!
+ چرا آخه...؟
* مثلنه دیگه...
+ دیگه نمی دونم باید چی کار کنم...
* نمی دونی؟
+ نه !
*ولی خوشحال باش...هیچکدومشون نمی میرن...
خودتم زنده می مونی...
یه ماشین قراضه جایه باباتو ننتو خودت به باد رفت!... به درکـــــ
am-ml
New member
قانون نسبیت را باور کن ،هر چیزی رو نسبت به حال خودت بسنج ،شادی هات و خوشبختی هات رو در مقایسه با دیگران نابود نکن ... چیزی به اسم " وحی منزل " در زندگی روزمره وجود ندارد ،"وحی منزل " همون چیزیه که میگه همه چیز نسبی است ،همه چیز نسبتی است بین تو و خدا و هر چیزی تنها وقتی واقعی است که در نسبت با خدا درست باشد .
باور کن که شیرینی همیشه هم ؛مزه عسل نیست ،گاهی شیرینی تلخ است مثل زهر ،بگذار یک مثال ملموس برایت بزنم : شکلات تلخ 99%.
منبع : از فرمایشات خودم:riz277:
باور کن که شیرینی همیشه هم ؛مزه عسل نیست ،گاهی شیرینی تلخ است مثل زهر ،بگذار یک مثال ملموس برایت بزنم : شکلات تلخ 99%.
منبع : از فرمایشات خودم:riz277:
am-ml
New member
waria
New member
اولین تلنگر را مادر شوهرش زد، وقتی که اسم کوچکش را فراموش کرد و صدا زد: «عروس، بیا پایین.» روزهای بعد با معنای عروس بیشتر خو گرفت. هر چه بود عروس بود و یک روز فهمید که عروس یک نفر نیست. صدها و هزارها عروس دیگر است.
رفته رفته دانست که عروس یک عالم معنا دارد که بیشترش به او مربوط نمی شود. به صدها عروس پیش از او مربوط می شود. فهمید که هر کاری می کند، سایه ای از خاطره و رفتار و منش عروس های قبل را هم با خودش دارد.
طول کشید تا بفهمد که بیرون آمدن از آن قالب حاضر و آماده سخت است، نشان دادن و ثابت کردن این که متفاوت است. مثل تمام عروس ها نیست. آدمی است که از این به بعد باید تعریف بشود، نه این که تعریف قبل از خودش را یدک بکشد. همه ی رفتارهایش به عروس بودنش منسوب می شد، با عروس بودنش داوری می شد، نه خود خودش...!
"در راه ویلا" / فریبا وفی
رفته رفته دانست که عروس یک عالم معنا دارد که بیشترش به او مربوط نمی شود. به صدها عروس پیش از او مربوط می شود. فهمید که هر کاری می کند، سایه ای از خاطره و رفتار و منش عروس های قبل را هم با خودش دارد.
طول کشید تا بفهمد که بیرون آمدن از آن قالب حاضر و آماده سخت است، نشان دادن و ثابت کردن این که متفاوت است. مثل تمام عروس ها نیست. آدمی است که از این به بعد باید تعریف بشود، نه این که تعریف قبل از خودش را یدک بکشد. همه ی رفتارهایش به عروس بودنش منسوب می شد، با عروس بودنش داوری می شد، نه خود خودش...!
"در راه ویلا" / فریبا وفی
ZOT
New member
من . . . و . . . خودم
ج ز ئ ی ا ت
من : آدم همیشه وقتی به آخر یه چیزی نزدیک میشه توجه اش به جزئیات خیلی بیشتر میشه!
خودم : هوم؟!!! چطوری یعنی!؟
من : خب بذار به مثال بزنم! یه مثال ساده! کافیه بهت بگن یه روز دیگه بیشتر زنده نیستی یا اینکه مثلا داری میمیری!
خودم : خب!!؟
من : خب اون وقت انگار دیدت باز میشه میخوای همه چیز دنیا رو ببینی ! دقتت زیاد میشه ! شاید چیزی که تا امروز برات عادی بوده یا اصلا نمی دیدیش الان داری می بینیشن مثلا برگ های یه درخت برات زیبا و پر رنگ و جذاب میشن ! حتی به شیارهای روی انگشت هات هم دقت میکنی ! حتی خطوط روی فرشی که زیر پاته برات پرنگ میشن بهشون دقت میکنی! یا شاید چهره ی عزیزانت!
خودم : دیدن جزئیات چه اهمیتی داره !؟ مثلا دیدن خطوط قالی؟!!!!!!!!
من : شاید بعضی جزئیات هم لازم به دقت نداشته باشن ! یعنی نباید درگیرشون شد مثل همین خطوط قالی که البته گاهی همین خطوط هم یه قرن خاطره دارن ! البته ممکنه داشته باشن ! اما بحث سر اینه که گاهی واقعا لازمه آدم به دور و برش نگاه کنه ! دقت کنه ! می دونی با دیدن جزئیات میشه هر روز به چیز جالب و نویی پی برد! و رسید! یا چیزهایی که پشت این جزئیات پنهان شدن! می دونی یه جورایی گفتنش سخته ولی . . . خب فک کن هر روز از مسیری عبور می کنی که به مقصد خاصی برسی و این مسیر برای تو میشه روزمره و عادی مثلا از کنار یه ایستگاه اتوبوس بعد باید بری اونطرف خیابون و بعد مستقیم بعد باز بری اونطرف خیابون که یه پل عابر هم هست که اکثرا از پل استفاده نمی کنن مردم پس از خیابون با مکافات و ماشینهای با سرعت زیاد رد میشی و از جوب میگذری میری پیاده رو و مستقیم میری تا برسی به یه کوچه و راهت رو کج می کنی تا وارد کوچه بشی و برسی به همون مقصد مورد نظر ! حالا الان صبح زوده و دیشب هم دیر خوابیدی صبح فقط یه لقمه درست کردی و راه افتادی و فقط به این فکر میکنی که زود برسی تا کسی نیست لقمه ات رو بخوری ! هوم ! هدفت زود رسیدنه ! و این راه کسالت آور و زجر آور میشه و تکراری و تکراری و . . . تنها چیزی هم که نگات بهشه سنگ فرش پیاده رو بعد ماشینای خیابون و شاید نیم نگاهی به دکور تکراری مغازه ها! هوم !!؟؟ نیست!!؟؟ همین نیست!؟؟حالا فکر کن به تو بگن ما یه دوربین بهت میدیم و می خوایم که از مسیری که هر روز ازش میگذری عکس بگیری یعنی هر چی به نظرت جالب اومد عکسش رو بگیر ! با خودت میگی وایییی خدایا این مسیر کسل کننده مگه عکس گرفتن داره !؟؟ چهارتا خیابون پر از ماشین و پیاده روهایی که همش مثل همه و . . . یه کوچه ی همیشگی تنگ ! من از چی عکس بگیرم که جالب باشه ! و حالاست که دنبال سوژه میگردی و حتی یه گیاه سبز کوچولو که از وسط سنگ فرش پیاده رو بیرون زده هم توجه تو رو به خودش جلب می کنه و اونوقته که وقتی به مقصد میرسی شاید یه عالمه عکس گرفته باشی از چیزهایی که تا حالا تو همون مسیر ندیده بودی! و این همون مسیر کسالت آور چند دقیقه پیشه که حالا یه عالمه جذابیت از توش درآوردی! اینم یه نمونه بی توجهی به جزئیاته !
خودم : آره قبول دارم جزئیات میتونه برای آدم شگفت آور باشه و اینکه به قولت یه مسیر کسالت بار رو به یه چیز جذاب تبدیل کنه ! باید همیشه یه دوربین عکاسی دستمون باشه !
من : موافقم باید همیشه یه دوربین عکاسی دستمون باشه و به شگفتی ها دقت کنیم و زیباتر ببینیم!
ج ز ئ ی ا ت
من : آدم همیشه وقتی به آخر یه چیزی نزدیک میشه توجه اش به جزئیات خیلی بیشتر میشه!
خودم : هوم؟!!! چطوری یعنی!؟
من : خب بذار به مثال بزنم! یه مثال ساده! کافیه بهت بگن یه روز دیگه بیشتر زنده نیستی یا اینکه مثلا داری میمیری!
خودم : خب!!؟
من : خب اون وقت انگار دیدت باز میشه میخوای همه چیز دنیا رو ببینی ! دقتت زیاد میشه ! شاید چیزی که تا امروز برات عادی بوده یا اصلا نمی دیدیش الان داری می بینیشن مثلا برگ های یه درخت برات زیبا و پر رنگ و جذاب میشن ! حتی به شیارهای روی انگشت هات هم دقت میکنی ! حتی خطوط روی فرشی که زیر پاته برات پرنگ میشن بهشون دقت میکنی! یا شاید چهره ی عزیزانت!
خودم : دیدن جزئیات چه اهمیتی داره !؟ مثلا دیدن خطوط قالی؟!!!!!!!!
من : شاید بعضی جزئیات هم لازم به دقت نداشته باشن ! یعنی نباید درگیرشون شد مثل همین خطوط قالی که البته گاهی همین خطوط هم یه قرن خاطره دارن ! البته ممکنه داشته باشن ! اما بحث سر اینه که گاهی واقعا لازمه آدم به دور و برش نگاه کنه ! دقت کنه ! می دونی با دیدن جزئیات میشه هر روز به چیز جالب و نویی پی برد! و رسید! یا چیزهایی که پشت این جزئیات پنهان شدن! می دونی یه جورایی گفتنش سخته ولی . . . خب فک کن هر روز از مسیری عبور می کنی که به مقصد خاصی برسی و این مسیر برای تو میشه روزمره و عادی مثلا از کنار یه ایستگاه اتوبوس بعد باید بری اونطرف خیابون و بعد مستقیم بعد باز بری اونطرف خیابون که یه پل عابر هم هست که اکثرا از پل استفاده نمی کنن مردم پس از خیابون با مکافات و ماشینهای با سرعت زیاد رد میشی و از جوب میگذری میری پیاده رو و مستقیم میری تا برسی به یه کوچه و راهت رو کج می کنی تا وارد کوچه بشی و برسی به همون مقصد مورد نظر ! حالا الان صبح زوده و دیشب هم دیر خوابیدی صبح فقط یه لقمه درست کردی و راه افتادی و فقط به این فکر میکنی که زود برسی تا کسی نیست لقمه ات رو بخوری ! هوم ! هدفت زود رسیدنه ! و این راه کسالت آور و زجر آور میشه و تکراری و تکراری و . . . تنها چیزی هم که نگات بهشه سنگ فرش پیاده رو بعد ماشینای خیابون و شاید نیم نگاهی به دکور تکراری مغازه ها! هوم !!؟؟ نیست!!؟؟ همین نیست!؟؟حالا فکر کن به تو بگن ما یه دوربین بهت میدیم و می خوایم که از مسیری که هر روز ازش میگذری عکس بگیری یعنی هر چی به نظرت جالب اومد عکسش رو بگیر ! با خودت میگی وایییی خدایا این مسیر کسل کننده مگه عکس گرفتن داره !؟؟ چهارتا خیابون پر از ماشین و پیاده روهایی که همش مثل همه و . . . یه کوچه ی همیشگی تنگ ! من از چی عکس بگیرم که جالب باشه ! و حالاست که دنبال سوژه میگردی و حتی یه گیاه سبز کوچولو که از وسط سنگ فرش پیاده رو بیرون زده هم توجه تو رو به خودش جلب می کنه و اونوقته که وقتی به مقصد میرسی شاید یه عالمه عکس گرفته باشی از چیزهایی که تا حالا تو همون مسیر ندیده بودی! و این همون مسیر کسالت آور چند دقیقه پیشه که حالا یه عالمه جذابیت از توش درآوردی! اینم یه نمونه بی توجهی به جزئیاته !
خودم : آره قبول دارم جزئیات میتونه برای آدم شگفت آور باشه و اینکه به قولت یه مسیر کسالت بار رو به یه چیز جذاب تبدیل کنه ! باید همیشه یه دوربین عکاسی دستمون باشه !
من : موافقم باید همیشه یه دوربین عکاسی دستمون باشه و به شگفتی ها دقت کنیم و زیباتر ببینیم!
آخرین ویرایش: