کمی برای سادگی ام...
- نویسنده موضوع Artmis.a
- تاریخ شروع
waria
New member
سکوت می کنم . . . تا بشنود صدایم را . . .
سکوت می کنم زیرا مجالی برای به زبان آوردن تمام حرف هایم نیست .
زیرا ظرفی نیست تا دلم در آن جای گیرد .
هیچ کس آن چیزی نیست که از پشت نقاب زندگی به نمایش می گذارد . . .
هیچ کس آن چیزی نیست که در دیالوگ های اجباری نقشش به زبان می آورد . . .
گاه فقط یک نگاه از میان نگاه ها ،
یک کلمه از میان سخن ها ،
یا شاید یک سکوت ،
آن چیزی است که مال خود آن ها ست .
سکوت می کنم زیرا گوش دل باید تاب نعره های وجودم را داشته باشد .
.... پس سکوت می کنم
سکوت می کنم زیرا مجالی برای به زبان آوردن تمام حرف هایم نیست .
زیرا ظرفی نیست تا دلم در آن جای گیرد .
هیچ کس آن چیزی نیست که از پشت نقاب زندگی به نمایش می گذارد . . .
هیچ کس آن چیزی نیست که در دیالوگ های اجباری نقشش به زبان می آورد . . .
گاه فقط یک نگاه از میان نگاه ها ،
یک کلمه از میان سخن ها ،
یا شاید یک سکوت ،
آن چیزی است که مال خود آن ها ست .
سکوت می کنم زیرا گوش دل باید تاب نعره های وجودم را داشته باشد .
.... پس سکوت می کنم
binam
Active member
هنوز هم میشود زندگی را عشق کرد...
هنوز هم میشود زندگی را عشق کرد...
هنوز هم میشود از ته دل خندید ...
هنوز هم میشود با بوی شکلات مست شد...
هنوز هم میتوان در خیابان قهقهه زد...
هنوز هم میتوان درخیابان دوید...
هنوز هم میتوان..
فقط باید از دنیای خشک بزرگسالی بیرون آمد و لحظاتی کودک شد
هنوز هم میشود زندگی را عشق کرد...
هنوز هم میشود از ته دل خندید ...
هنوز هم میشود با بوی شکلات مست شد...
هنوز هم میتوان در خیابان قهقهه زد...
هنوز هم میتوان درخیابان دوید...
هنوز هم میتوان..
فقط باید از دنیای خشک بزرگسالی بیرون آمد و لحظاتی کودک شد
sa@@ra
New member
اما...
اعجاز ما همین است
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در آن کتابخانه کوچک
تا باز این کتاب قدیمی را
که از کتابخانه امانت گرفته ایم
- یعنی همین کتاب اشارات را -
با هم یکی دو لحظه بخوانیم
ما بی صدا مطالعه می کردیم
اما کتاب را که ورق می زدیم
تنها
گاهی به هم نگاهی ...
نا گاه
انگشت های "هیس!"
ما را
از هر طرف نشانه گرفتند
انگار
غوغای چشم های من و تو
سکوت را
در آن کتابخانه رعایت نکرده بود !
اعجاز ما همین است
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در آن کتابخانه کوچک
تا باز این کتاب قدیمی را
که از کتابخانه امانت گرفته ایم
- یعنی همین کتاب اشارات را -
با هم یکی دو لحظه بخوانیم
ما بی صدا مطالعه می کردیم
اما کتاب را که ورق می زدیم
تنها
گاهی به هم نگاهی ...
نا گاه
انگشت های "هیس!"
ما را
از هر طرف نشانه گرفتند
انگار
غوغای چشم های من و تو
سکوت را
در آن کتابخانه رعایت نکرده بود !
