دوستان اینقدر به فکر واکنش مردم از استاد و همکلاسی گرفته تا سوپرمارکتی سرمحله نباشید. از اول زندگیمون بیشتر استرسمون به خاطر مردم (ارتش هولناکی از توقع و قضاوت) بوده. من اساتیدی رو می شناسم که تو چهل سالگی دفاع کردن. یا از بین دوستان صمیمی من حتی یک نفر هم تو کتبی قبول نشده. الان من چرا باید به خاطر این آدمها خودم رو زجر بدم. مصاحبه ی من خوب نبود و واقعا دو سه روز به خاطر خونواده م (نه مردم) ناراحت بودم که الان اونها رو هم مجاب کردم که دکترا قبول شدن ممکنه برای من ساده نباشه. راستش من بهداشت رو به این خاطر دوست داشتم که در حین تحصیل پول هم میده. الان هم به این خاطر ناراحتم که از اون امتیاز یک سال به احتمال زیاد دور می افتم
) هر کی هم پرسید نتیجه چیه. خیلی ساده یک جمله میگم "قبول نشدم. ان شالله سال بعد" خلاصه در دام مردم نیفتید (نیفتیم). اگه هم قبول نشیم (زبونم لال) بازم چیزی رو از دست ندادیم. جسم و ذهنمون سالمه و فرصت برای تلاش مجدد داریم.:thumbsupsmileyanim: