دفتر شعر

[شهاب]

اندر سرای غربتم/آیا بماند حرمتم؟
ظرفم دگر لبریز شده/کو پس کجاست همصحبتم؟
من خسته ام من در به در/هرگز میا بر تربتم
کجا بدی حاضر بدم؟/اکنون میا پی بتم
من در هراس از مرگ نیم/رختی سپید گشته کتم
غم از پی مرگم مدار/تا زنده ام شو صحبتم
گر بر مزارم آمدی/دیگر مگو ده رخصتم
آنجا دگر تو گویی و/من هم خموش از صحبتم
اندر مزار باکی مدار/آنجا نشاید شهرتم
داغی درون قلب من/آتش زنم ده رخصتم
اطراف من قبری مذار/بشنو سخن ای لعبتم
آتشفشان قبر من/آتش زند هم قربتم
آهم بسوزاند تمام/هم کربتم هم کربتم

 

[شهاب]

من دگر تاب ندارم/تو به فریادم رس
یک نگاهی تو بفرما/تو بر این آدم بی کس
قلب من اندوه دارد/نیست مگر غم مرا بس؟
کی شود روز رسایی؟/که کنم قلب خود مس؟

 

[شهاب]

سووشون
سووشونی در دلم بر پا شده/قلب من از درد تو دو تا شده
خون من را درد تو جوش میزند/بدنم از کمرم دو لا شده
آه و ناله مغز قلبم را شکافت/زانوانم جیر جیر لولا شده
ظالمان خنده کنان لبخند زنند/کی بدانند در دلم بلوا شده
من خزانم یا بهارم یا که جمع/یا مگر در بین احوال درون دعوا شده
من همان جمعم همان ترکیب نیک/که تمام حالات حلوا شده

 

[negin ka]

یاد داریم از دبستان از کتاب /
درس اول صحبت از نان بود و آب
آنچه در خرد سالی خوانده ایم /
همچنان در جستجویش مانده ایم

 

[negin ka]

کهنه افکار خودم را

ميزنم چوب حراج

چه کسی میخرد این پوسیده افکار مرا؟

 

[Immunity]

چیزی که با تلاش بدست می آید خداوند با دعا به کسی نمی دهد.......

 

[majid45]

در دهی نزدیک
در کنار سنگ در کنار آب
کلبه ای کوچک از جنس اهن
سردیش استخوانم را میلرزاند
هی...
بوی جا سیگاری
بوی آب ته تشت
بوی اب نم باران
همه اش جمله یکی میشوندو بینی مرا نواز میکنند

 

[شهاب]

آتش زنه . . .
من شهابم من همان آتش زنه/من فراریم ز شر الازمنه
من همان تعقیب گر ابرام گرم/گوئیا آتش ز داغ خرمنه

شعله هایی کز وجودم دیدنی است/شوق من آتش زن قلب منه

مغز من قلب من است چون روح و جان/قلب من هم گوئیا مغز منه

من ز اجزا نیستم یک واحدم/روح یکپارچه حاکم بر منه

پاره اخگر شعله ی پر از شرر/آسمان از بهر من چون دامنه

شور و شوقم آتشم غرق سرور/در تب و تابم غمم چون بهمنه

در دل طلمت شکافنده منم/شو کنار داغ است آتش از منه

من پی جایی که آرامم کند/هر که سد راهم است آن دشمنه

غم مخور محبوب من این را بدان/اوج زندگی من سوختنه

 

[شهاب]

حقیقت . . .
زبان حال من است چون بوته خشکیده/به حال زار من آسمان هم باریده
ز دوری ات دلتنگ است این تن و گل/رثای غم را به بلبل رسانیده

چو بلبل بشنید داستان به تنگ آمد/شنیده ای چه شکواییه سراییده؟

تو بی وفا ز من اما چرا ز من دوری؟/به عشق روی تو ماه نور تابیده

تمام بند بند من ز غم دوری تو/گرفته استخوانم و همه را ساییده

تمام اعصار شاعران در پی تو/ز قلبشان تمام حس ها تراویده

به یاد تو نسیم گشته مرثیه خوان/که بید مجنون مویه کنان نالیده

بیا بیا و تمام مرا ز خود بردار/که شهابی حقیر به عشق تو بالیده

 

[Asoo]

هـوايـــم را داشـتـــ…



وقـتی خـيابان ها لـيـز و يـخـبـنـدان بـود



چـقـدر هــوايـش را کـرده امـــ…



ايـن روز ها کـه خـيابانـــها



لـيـز و يـخــبـنـدان اسـتـــ…

 

[pashmak]

باران بهانه ای بود تازیر چتر من تا انتهای کوچه بیای
کاش
نه باران انتهایی داشت
نه کوچه

 

[@parisa]

به دیگری دهم این دل که خوار کرده ی توست
چرا که یار دگر دارد اعتبار دگر!

 

[abed530]

سلام بچه ها
من شعر خودمو میزارم
کودکی
کودکی من رنگ نداشت
گوهری بی رنگ و زلال در زندگی ام
فکر آمدن فردا نبودم آن وقت
خوشی لحظه ها جاری بود
همه چیز خوب، همه تن مهربان،هم جا سبز
اشک زمین خوردن من
قدر پلک زدن مادر بود
گاهی هم می شد که با دوستانم
می شدیم قهر تا روز حساب
کسری از دایره پر رنگ زمان
می آورد روز حساب،میشدیم دوست باز هم
آسمان بهترین رنگ خدا بود
خورشید نور خود را به دلمان می تاباند
تابستان که میشد
روی آن سفره سبز
می دویدیم و خنده می کرد خدا
فکر اینکه نشود در نظرم جای نداشت
می بافتم موی خواهر خیالیم را به خود ماه
می چیدم هر شب ستار ه های چه بزرگ
شب که میشد، ملک بود که فرود می آمد از پنجره
گرد جادویی خیالش، به سر ما می ریخت
پدر و مادر من ظرفی از جنس محبت بودند
ظرفی که لبریزی آن،شادمانم می کرد
یاد آن روز ها به خیر نخواهم گفت
گوشه آن دوران، جای خالی دارد
وقتی از دنیای بزرگان خسته شم
جایی باشد بخواهم بچه شوم
بدوم روی آن دشت
اشک بریزم و تن سنگی خود پاره کنم
گاه گاهی میروم آن دوران
پدرم آنجا خوشحال، مادرم می خندد
و برادرم زندست آنجا
قلب من سنگ نبود هرگز
چه صفای داشت آنجا...

 

[nastaran8]

من از عطرِ آهسته‌ی هوا می‌فهمم
تو باید تازه‌گی‌ها                 
از اینجا گذشته باشی.

 

[شهاب]

تقدیم به تمام آزاده ها عاشق ها خالص ها مجذوبان حقیقت

روز غوغا . . .
روز غوغا در پی است طاقت بیار/در طلوع است خورشید با حال زار
کربلا جولان نامردان شده/عشق و آتش را صفا مردان شده

آن طرف گردن کلفتان پلید/این طرف نیک مردی حق را به دید

این طرف مردی روان آزاده مرد/گفت خواهم در رکاب تو نبرد

گر تو رخصت می دهی شمشیر زنم/ریشه ی این نابکاران بر کنم

داد رخصت او بشد چه شادمان/گفت دمادم عشق تو در کاممان

زان طرف پیکی بیامد این طرف/ای ابوفاضل امانت هست هدف

گفت من عباس پور حیدرم/لشگر نابخردان را صفدرم

جنگ آغاز شد و نامردمان/برگ سیاهی نقش اندر زمان

گفت فرمانده که من این اکبرم/تیر نامردی گلوی اصغرم

من همانم فاطمه هست مادرم/که جفا دیده سه ساله دخترم

خواهرم دخت علی هست زینبم/من همان جنگاور با غیرتم

از برای تشنگان مردی روان/هر دو دستش قطع گشت از بازوان

چو حسین دید خم گشت از زانوان/بعد در آغوشش گرفت جان غرق جان

گفت برادر آخرم آتش زدی/گو به من ضارب که بود شخص دنی

نوبت سردار گشت آسوده مرد/آن یل پرهیزکار اهل نبرد

در میان آتش و کبر و دروغ/او که قلبش می درخشید چون فروغ

بازی عشق بعد از آن اوجش رسید/تیغ کینه پیکر پاکش درید

سر ز تن گر چه جدا گشت ولی/کو کجا ناراضی است یک عاشقی

قصه مهر ثبت خورد اندر زمان/تا ابد ماند میان مردمان

((از سروده های ش.ر))

 

[GIsu]

و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی می گشت

و بدانیم اگر نور نبود منطق زنده ی پرواز دگرگون می شد

و بدانیم که پیش از مرجلن خلائی بود در اندیشه ی دریاها

مرگ پایان یک کبوتر نیست

مرگ وارونه ی یک زنجره نیست

مرگ در ذهن اقاقی جاریست

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است

گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد

و همه می دانیم ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است

 

[mohana]

.
.

افتاده درختی که به خود می بالید؛

از داغ تبر به خاک غم می نالید؛

گفتم: چه کسی به ریشه ات زد؟ گفتا؛

آن کس که به زیر سایه ام می خوابید ...!​

 

[nanaz]

کوچه ای را بود نامش معرفت ،
مردمانش با مرام و با صفت ،
سیل آمد کوچه را ویرانه کرد،
مردمش را با جهان بیگانه کرد،
هرچه در آن کوی بود از معرفت،
شست و با خود برد سیل بی صفت!
از تمام کوچه تنها یک نفر،
خانه اش ماند و خودش جست از خطر،
رسم و راه نیک هر جا بود و هست ،
از نهاد مردم آن کوچه است،
چونکه در اندیشه ام اینگونه ای ،
حتم دارم بچه ی آن کوچه ای...:rolleyessmileyanim:

 

[نگاه]

آه..
سهم من اینست...
سهم من اینست...
سهم من آسمانیست که آویختن پرده ای آن را از من میگیرد...

"فروغ"

 

[leylii]

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست
عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان- دریا! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید
هی صدا در کوه،هی "من عاشقت هستم" شکست

بعد ِ تو آیینه های شعر سنگم میزنند
دل به هر آیینه،هر آیینه ایی بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد


پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست …