دفتر شعر
- نویسنده موضوع ZOT
- تاریخ شروع
68m
New member
یار من آنکه به دنیا ژنوتیپش یکتاست
فنوتیپ خوش او چون فنوتیپ گلها است
هست در هر نگهش رمز هزاران ژن عشق
که همه ترجمه رشته ای از .::دی ان آ::. ست
دوش از بهر دلم عشوه چنان سنتز کرد
که فغان از از همه ژنهای وجودم برخاست
این یکی کرد جهش وان دگری شد معیوب
کدون زندگیم گشت دچار کم و کاست
گشت معیوب مرا هر چه ژن غالب بود
حالیا! کار من سوخته دل واویلا
کاریوتیپ من بد بخت چنان قاطی کرد
که گمانم اثرش تا به ابد پابرجاست
گفتم: ای یار مکن ،شد ژنوتیپم بر باد
خنده ای کرد و بگفت از فنوتیپپیداست
گفتم: آخر تو مرا آللصبری بفرست
که از عصیان جهش ، بند جنونم برپاست
ژن امیدمرا نوکلئوتیدیست حقیر
ژن جور تو ، ولی ، نوکلئوتیدش صدتاست
پلی پپتید غمت بسکه دراز است ای دوست
بهر آن جان بود در دل تنگی که مراست
گفت باید که به راهم هموزیگوت گردی
هتروزیگوس، تو مباش، اربه دلت الفت ماست
گفتمش:من هموزیگوسنتوانم گشتن
چون نماندست مرا یک اتوزوم سالم و راست
عاشقی را که چنان سندرم عشق دهند
تو تعجب مکن ار اشک غمش چو دریاست
حالیا! زین ژنوتیبی که نصیبم گشته
فنوتیپم به میان همه انگشت نماست
به اشارت و کنایات و تمسخر و یا طعن
همه گویند که این یارو از اون کله خراست
من ندانم که چنین سنگدلی بی انصاف
از کجا آمده و اصل و تبارش ز کجاست
بهر سلول حیات اینهمه ، پپتید بلاست
همه زیر سر یک رشته .::ام ار ان آ::. ست
خواهم اینجا که سوالی بکنم از استاد
بین ما رابطه غالب و مغلوب چراست؟
از چه رو در ژن عشق من بدبخت ققط
آلل غصه و اندوه و غم و درد و بلاست
حال در خاتمه شعر که شد قافیه تنگ
کنم از حضرت استاد من آنرا د خواست
که بر من ببخشید این همه وراجی را
چونکه تنها صفت غالب جمع شعر است
آری ! آخر به یکی دام بلا می افتد
هر که چون مستی ما سر به هو است
ای خدا یار مرا سندرم مرگ بده
که چنین با من عاجز به سر جور و جفاست
همولوگ نیست چو هرگز دل او با دل من
این دو را دادن پیوند فقط کار خداست!!
فنوتیپ خوش او چون فنوتیپ گلها است
هست در هر نگهش رمز هزاران ژن عشق
که همه ترجمه رشته ای از .::دی ان آ::. ست
دوش از بهر دلم عشوه چنان سنتز کرد
که فغان از از همه ژنهای وجودم برخاست
این یکی کرد جهش وان دگری شد معیوب
کدون زندگیم گشت دچار کم و کاست
گشت معیوب مرا هر چه ژن غالب بود
حالیا! کار من سوخته دل واویلا
کاریوتیپ من بد بخت چنان قاطی کرد
که گمانم اثرش تا به ابد پابرجاست
گفتم: ای یار مکن ،شد ژنوتیپم بر باد
خنده ای کرد و بگفت از فنوتیپپیداست
گفتم: آخر تو مرا آللصبری بفرست
که از عصیان جهش ، بند جنونم برپاست
ژن امیدمرا نوکلئوتیدیست حقیر
ژن جور تو ، ولی ، نوکلئوتیدش صدتاست
پلی پپتید غمت بسکه دراز است ای دوست
بهر آن جان بود در دل تنگی که مراست
گفت باید که به راهم هموزیگوت گردی
هتروزیگوس، تو مباش، اربه دلت الفت ماست
گفتمش:من هموزیگوسنتوانم گشتن
چون نماندست مرا یک اتوزوم سالم و راست
عاشقی را که چنان سندرم عشق دهند
تو تعجب مکن ار اشک غمش چو دریاست
حالیا! زین ژنوتیبی که نصیبم گشته
فنوتیپم به میان همه انگشت نماست
به اشارت و کنایات و تمسخر و یا طعن
همه گویند که این یارو از اون کله خراست
من ندانم که چنین سنگدلی بی انصاف
از کجا آمده و اصل و تبارش ز کجاست
بهر سلول حیات اینهمه ، پپتید بلاست
همه زیر سر یک رشته .::ام ار ان آ::. ست
خواهم اینجا که سوالی بکنم از استاد
بین ما رابطه غالب و مغلوب چراست؟
از چه رو در ژن عشق من بدبخت ققط
آلل غصه و اندوه و غم و درد و بلاست
حال در خاتمه شعر که شد قافیه تنگ
کنم از حضرت استاد من آنرا د خواست
که بر من ببخشید این همه وراجی را
چونکه تنها صفت غالب جمع شعر است
آری ! آخر به یکی دام بلا می افتد
هر که چون مستی ما سر به هو است
ای خدا یار مرا سندرم مرگ بده
که چنین با من عاجز به سر جور و جفاست
همولوگ نیست چو هرگز دل او با دل من
این دو را دادن پیوند فقط کار خداست!!
navik
New member
"در زدم خانه نبود "
در این خانه زدم و یکی داد ندا
کیستی ای غافل Tدراین خانه مزن
در اینجا باز است Tچه نیازی داری ?
تو بگو باز مزن !
حاجتی دارم من ،منِ زخم آلوده ، پی درمان دلم
بس که گشتم به طواف ، ناله ها کردم من
همه ازرده دلم ، پی الله م من
در برویم نگشود ، او ندا داد به من
اگر او مُشفی توست ،اگر او اله توست
راه گٌم کرده دلت ، دروجود خود توست
نه دراین منزل کج ، تو خرد داده ای و
محو الله خودت ، برو ای دیوانه
قفل دل باز کن و از دلت وا برهان !
آن خدای محبوس ، قفل دل باز نما
تا ببینی رویش ، الهت همره توست
و تویی غافل از او ، ز برون میگردی
آنچرا هست درون ،من گم کردهُ راه
تازه میفهمم که ، راهِ گم کرده درون
از برون می نروند ،گر تو زیبا نگری
همه جاهست طواف ، همه جاهست خدا
وهمه غافل از این ، میرویم ره به خراب
من که عمری غافل ، ز پی دوست خود
همه جا میگشتم، تازه میفهمم که
الهم همره من ،همه جا هست ولی
قفل دل بسته شده ،قفل دل باز کنیم
همه جا کعبه ماست ، گر نکو مینگرم
این همه دوست ، هموست ...!
k1nd
در این خانه زدم و یکی داد ندا
کیستی ای غافل Tدراین خانه مزن
در اینجا باز است Tچه نیازی داری ?
تو بگو باز مزن !
حاجتی دارم من ،منِ زخم آلوده ، پی درمان دلم
بس که گشتم به طواف ، ناله ها کردم من
همه ازرده دلم ، پی الله م من
در برویم نگشود ، او ندا داد به من
اگر او مُشفی توست ،اگر او اله توست
راه گٌم کرده دلت ، دروجود خود توست
نه دراین منزل کج ، تو خرد داده ای و
محو الله خودت ، برو ای دیوانه
قفل دل باز کن و از دلت وا برهان !
آن خدای محبوس ، قفل دل باز نما
تا ببینی رویش ، الهت همره توست
و تویی غافل از او ، ز برون میگردی
آنچرا هست درون ،من گم کردهُ راه
تازه میفهمم که ، راهِ گم کرده درون
از برون می نروند ،گر تو زیبا نگری
همه جاهست طواف ، همه جاهست خدا
وهمه غافل از این ، میرویم ره به خراب
من که عمری غافل ، ز پی دوست خود
همه جا میگشتم، تازه میفهمم که
الهم همره من ،همه جا هست ولی
قفل دل بسته شده ،قفل دل باز کنیم
همه جا کعبه ماست ، گر نکو مینگرم
این همه دوست ، هموست ...!
k1nd
patris
New member
چنان دل كندم از دنيا كه شكلم شكل تنهائيست
ببين مرگ مرا در خويش كه مرگ من تماشائيست
مرا در اوج مي خواهي تماشا كن تماشا
دروغ اين بودم از ديروز مرا امروز حاشا كن
در اين دنيا كه حتي ابر نمي گريد به حال من
همه از من گريزانند تو هم بگذر از اين تنها
گره افتاد در كارم به خودكرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهي پيش رو دارم
ba ba barghi
Well-known member
این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگنامه ویرانی من است
امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن آمدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو،غزلم شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد،خیال مرد
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است
معیار مهرورزی مان سنگ بودن است
دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است
اصلاً کدام احمق از این عشق راضی است
این عشق نیست
فاجعه قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرفهای غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
بیزارم از تمام رفیقان نارفیق
اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن کشانده اند
روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
یعقوب درد میکشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آئینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی "کس" نمی شود
حتی عقاب درخور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست
ما میرویم چون دلمان جای دیگر است
ما می رویم هر که بماند مخیر است
ما میرویم گرچه ز الطاف دوستان
بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است
دلخوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش
در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است
ما میرویم مقصدمان نامشخص است
هرجا رویم بی شک از این شهر بهتر است
ازسادگی است گر به کسی تکیه کرده ایم
اینجا که گرگ با سگ گله برادر است
ما می رویم،ماندن با درد فاجعه است
در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیری است رفته اند امیران قافله
ما مانده ایم و قافله پیران قافله
اینجا دگرچه باب من و پای لنگ نیست
باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب آفتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم
بشنو که سوگنامه ویرانی من است
امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن آمدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو،غزلم شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد،خیال مرد
گفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیم
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است
معیار مهرورزی مان سنگ بودن است
دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است
اصلاً کدام احمق از این عشق راضی است
این عشق نیست
فاجعه قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرفهای غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
بیزارم از تمام رفیقان نارفیق
اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن کشانده اند
روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریاکار زنده اند
این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند
یعقوب درد میکشد و کور می شود
یوسف همیشه وصله ناجور می شود
اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند
منصور را هر آئینه بر دار می زنند
اینجا کسی برای کسی "کس" نمی شود
حتی عقاب درخور کرکس نمی شود
جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست
ما میرویم چون دلمان جای دیگر است
ما می رویم هر که بماند مخیر است
ما میرویم گرچه ز الطاف دوستان
بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است
دلخوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش
در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است
ما میرویم مقصدمان نامشخص است
هرجا رویم بی شک از این شهر بهتر است
ازسادگی است گر به کسی تکیه کرده ایم
اینجا که گرگ با سگ گله برادر است
ما می رویم،ماندن با درد فاجعه است
در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیری است رفته اند امیران قافله
ما مانده ایم و قافله پیران قافله
اینجا دگرچه باب من و پای لنگ نیست
باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب آفتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم
آخرین ویرایش:
ba ba barghi
Well-known member
اشکی در گذرگاه تاریخ!
از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان «آدم»
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
آدمیت مرد!
گرچه «آدم »زنده بود.
از همان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیواره چین را ساختند
آدمیت مرده بود!
بعد دنیا هی پر از آدم شد واین آسیاب گشت و گشت،
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت!
ای دریغ ،
آدمیت برنگشت!
قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است.
سینه دنیا زخوبی ها تهی است.
صحبت ازآزادگی ،پاکی ،مروت، ابلهی است.
صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست!
قرن «موسی چمبه» ها است!
من که از پژمردن یک شاخه گل،
از نگاه ساکت یک کودک بیمار،
از فغان یک قناری در قفس،
از غم یک مرد در زنجیر
_حتی قاتلی بر دار_
اشک در چشمان و بغضم در گلوست،
وندرین ایام ، زهرم در پیاله ،زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست،
وای! جنگل را بیابان می کنند.
دست خون آلود را درپیش چشم خلق پنهان میکنند!
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند!
صحبت از پژمردن یک برگ نیست،
فرض کن :مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست،
فرض کن :یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست،
فرض کن :جنگل بیابان بود از روز نخست!
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبتها صبور،
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق،
گفتگو از مرگ انسانیت است!
فریدون مشیری
آخرین ویرایش:
سرباز امام(عج)
New member
قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند
بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم
بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم
سرباز امام(عج)
New member
گاهی گمان نمیکنی و میشود
گاهی نمیشود که نمیشود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابتست
گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود
گاهی نمیشود که نمیشود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابتست
گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود
سرباز امام(عج)
New member
مثل یک برگ که از شاخه جدا می افتد
گاهی از دوری تو رود ز پا می افتد
گاهی از دوری تو کوه فرو ریخته ام...
گاه موجی که به گرداب بلا می افتد
موج بر شانه در این دایره سر گردانم
مانده ام حلقه ی این وصل کجا می افتد
کعبه یک سنگ نشان نیست ..نه..یک آیینه ست
که در آن عکس رخ آینه ها می افتد
دور اول شده بی تاب ز خود می پرسم
گذر چشم من آیا به خدا می افتد؟
سر و جان باخته من عاشق و دل باخته من
موج بر شانه منم این که ز پا می افتد
دور هفتم شده در گوش دلم گفت کسی...
باز هم قرعه ی این خانه به ما می افتد
مریم سقلاطونی
گاهی از دوری تو رود ز پا می افتد
گاهی از دوری تو کوه فرو ریخته ام...
گاه موجی که به گرداب بلا می افتد
موج بر شانه در این دایره سر گردانم
مانده ام حلقه ی این وصل کجا می افتد
کعبه یک سنگ نشان نیست ..نه..یک آیینه ست
که در آن عکس رخ آینه ها می افتد
دور اول شده بی تاب ز خود می پرسم
گذر چشم من آیا به خدا می افتد؟
سر و جان باخته من عاشق و دل باخته من
موج بر شانه منم این که ز پا می افتد
دور هفتم شده در گوش دلم گفت کسی...
باز هم قرعه ی این خانه به ما می افتد
مریم سقلاطونی
سرباز امام(عج)
New member
"بزرگترین سعادت برای یک انسان این است که
با یک روح بزرگ در زندگی اش برخورد کند
اما انگار رسم خلقت این است که
بزرگترین سعادت ها بزرگترین رنجها را هم در خودشان داشته باشند"
از کتاب چمران به روایت همسر شهید
با یک روح بزرگ در زندگی اش برخورد کند
اما انگار رسم خلقت این است که
بزرگترین سعادت ها بزرگترین رنجها را هم در خودشان داشته باشند"
از کتاب چمران به روایت همسر شهید
سرباز امام(عج)
New member
پر کن دوباره کیل مرا ایهاالعزیز
دست من و نگاه شما ایهاالعزیز
رو از من شکسته مگردان که سالهاست
رو کرده ام به سمت شما ایها العزیز
جان را گرفته ام به سر دست و آمدم...
از کوره راه های بلا ایهاالعزیز
وادی به وادی آمده ام از درت مران
وا کن دری به روی گدا ایهاالعزیز
چیزی که از بزرگی تو کم نمیشود
iین کاسه را...فاوف لنا...ایهاالعزیز
ما جان ومال باختگان را رها مکن
بگذار بگذرد شب ما ایهاالعزیز
.. .دستم تهی است راه بیابان گرفته ام
محتاج یک نگاه تو یا ایهاالعزیز
مریم سقلاطونی
دست من و نگاه شما ایهاالعزیز
رو از من شکسته مگردان که سالهاست
رو کرده ام به سمت شما ایها العزیز
جان را گرفته ام به سر دست و آمدم...
از کوره راه های بلا ایهاالعزیز
وادی به وادی آمده ام از درت مران
وا کن دری به روی گدا ایهاالعزیز
چیزی که از بزرگی تو کم نمیشود
iین کاسه را...فاوف لنا...ایهاالعزیز
ما جان ومال باختگان را رها مکن
بگذار بگذرد شب ما ایهاالعزیز
.. .دستم تهی است راه بیابان گرفته ام
محتاج یک نگاه تو یا ایهاالعزیز
مریم سقلاطونی
مهدیس
New member
اتل متل يه بابا
كه اون قديم قديما
حسرتشو مى خوردن
تمومى بچه ها
اتل متل يه دختر
در دونه باباش بود
هر جا كه بابا مى رفت
دخترش هم باهاش بود
اون عاشق بابا بود
بابا عاشق اون بود
به گفته رفيقاش
بابا چه مهربون بود
يه روز آفتابى
بابا تنها گذاشتش
عازم جبهه ها شد
دخترُ جا گذاشتش
چه روزهاى سختى بود
اون روزهاى جدايى
چه سالهاى بدى بود
ايّام بى بابايى
چه لحظه سختى بود
اون لحظه رفتنش
ولى بدتر از اون بود
لحظه برگشتنش
هنوز يادش ترفته
نشون به اون نشونه
اونكه خودش رفته بود
آوردنش به خونه
زهرا بهش سلام كرد
بابا فقط نگاش كرد
اداى احترام كرد
بابا فقط نگاش كرد
خاك كفش بابارو
سرمه تو چشاش كرد
هى بابارو بغل كرد
بابا فقط نگاش كرد
زهرا براش زبون ريخت
دو صد دفعه صداش كرد
پيش چشاش ضجّه كرد
بابا فقط نگاش كرد
اتل متل يه بابا
يه مرد بى ادعا
مى خوان كه زود بميره
تموم خواستگارا
اتل متل يه دختر
كه بر عكس قديما
براش دل مى سوزونن
تمومى بچه ها
زهرا به فكر باباش
بابا به فكر زهرا
گاهى به فكر ديروز
گاهى به فكر فردا
يه روز مى گفت كه خيلى
براش آرزو داره
ولى حالا دخترش
زيرش لگن مى ذاره
يه مى گفت دوست دارم
عروسيتو ببينم
ولى حالا دخترش
ميگه به پات مى شينم
مى گفت برات بهترين
عروسى رو مى گيرم
ولى حالا مى شنوه
تا خوب نشى نميرم
وقت غذا كه مى شه
سرنگ ور مى داره
يه زرده تخم مرغ
توى سرنگ مى ذاره
گوشه لُپ باباش
سرنگ و مى فشاره
براى اشك چشماش
هى بهونه مياره
«غصه نخور بابا جون
اشكم مال پيازه»
بابا با چشماش مى گه
خدا برات بسازه
هر شب وقتى بابارو
مى خوابونه توى جاش
با كلى اندوه و غم
ميره سر كتاباش
حافظُ ور مى داره
راه گلوش مى گيره
قسم مى ده حافظُ
خواجه بابام نميره
دو چشمشُ مى بنده
خدا خدا مى كنه
با آهى از ته دل
حافظُ وا مى كنه
فالُ و شاهد فال
به يك نظر مى بينه
نمى خونه، چرا كه
هر شب جواب همينه
ديشب كه از خستگى
گرسنه خوابيده بود
نيمه شب چه خواب
قشنگى رو ديده بود
تو يك باغ پر از گل
پر از گل شقايق
ميون رودى بزرگ
نشسته بود تو قايق
يه خرده اون طرف*تر
ميان دشت و صحرا
جايي از اين*جا بهتر…
بابا سوار اسبه
مگه مي*شه محاله…
بابا به آسمون رفت
تا پشت يک در رسيد...
كه اون قديم قديما
حسرتشو مى خوردن
تمومى بچه ها
اتل متل يه دختر
در دونه باباش بود
هر جا كه بابا مى رفت
دخترش هم باهاش بود
اون عاشق بابا بود
بابا عاشق اون بود
به گفته رفيقاش
بابا چه مهربون بود
يه روز آفتابى
بابا تنها گذاشتش
عازم جبهه ها شد
دخترُ جا گذاشتش
چه روزهاى سختى بود
اون روزهاى جدايى
چه سالهاى بدى بود
ايّام بى بابايى
چه لحظه سختى بود
اون لحظه رفتنش
ولى بدتر از اون بود
لحظه برگشتنش
هنوز يادش ترفته
نشون به اون نشونه
اونكه خودش رفته بود
آوردنش به خونه
زهرا بهش سلام كرد
بابا فقط نگاش كرد
اداى احترام كرد
بابا فقط نگاش كرد
خاك كفش بابارو
سرمه تو چشاش كرد
هى بابارو بغل كرد
بابا فقط نگاش كرد
زهرا براش زبون ريخت
دو صد دفعه صداش كرد
پيش چشاش ضجّه كرد
بابا فقط نگاش كرد
اتل متل يه بابا
يه مرد بى ادعا
مى خوان كه زود بميره
تموم خواستگارا
اتل متل يه دختر
كه بر عكس قديما
براش دل مى سوزونن
تمومى بچه ها
زهرا به فكر باباش
بابا به فكر زهرا
گاهى به فكر ديروز
گاهى به فكر فردا
يه روز مى گفت كه خيلى
براش آرزو داره
ولى حالا دخترش
زيرش لگن مى ذاره
يه مى گفت دوست دارم
عروسيتو ببينم
ولى حالا دخترش
ميگه به پات مى شينم
مى گفت برات بهترين
عروسى رو مى گيرم
ولى حالا مى شنوه
تا خوب نشى نميرم
وقت غذا كه مى شه
سرنگ ور مى داره
يه زرده تخم مرغ
توى سرنگ مى ذاره
گوشه لُپ باباش
سرنگ و مى فشاره
براى اشك چشماش
هى بهونه مياره
«غصه نخور بابا جون
اشكم مال پيازه»
بابا با چشماش مى گه
خدا برات بسازه
هر شب وقتى بابارو
مى خوابونه توى جاش
با كلى اندوه و غم
ميره سر كتاباش
حافظُ ور مى داره
راه گلوش مى گيره
قسم مى ده حافظُ
خواجه بابام نميره
دو چشمشُ مى بنده
خدا خدا مى كنه
با آهى از ته دل
حافظُ وا مى كنه
فالُ و شاهد فال
به يك نظر مى بينه
نمى خونه، چرا كه
هر شب جواب همينه
ديشب كه از خستگى
گرسنه خوابيده بود
نيمه شب چه خواب
قشنگى رو ديده بود
تو يك باغ پر از گل
پر از گل شقايق
ميون رودى بزرگ
نشسته بود تو قايق
يه خرده اون طرف*تر
ميان دشت و صحرا
جايي از اين*جا بهتر…
بابا سوار اسبه
مگه مي*شه محاله…
بابا به آسمون رفت
تا پشت يک در رسيد...
مهدیس
New member
اتل* متل* يه* بازي*
بازي*اي* بچه*گونه*
از آقا جون* نشسته*
تا كوچولوي* خونه*
اول* عمونشسته*
بعد زن* عمو فريده*
بعد مامان* و آقاجون*
بعد بابا و سعيده*
مامان* بزرگ* كنارش*
بعد عمه* جون* خجسته*
بعد هم* شوهر عمه* كه*
سوخته* كنار نشسته*
همين* طوري* كه* مي*خوند
رسيد به* پاي* باباش*
با دست* روي* پاهاش* زد
تِقّي* صدا داد پاهاش*
يه* دفعه* رنگش* پريد
پاي* بابا رو ناز كرد
نذاشت* كه* ورچيده* شه*
پاي* اونو دراز كرد
بعد دوباره* شروع* كرد
اتل* متل* روخوندش*
با كلّي* داد و بيداد
آقا جونم* سوزوندش*
دوباره* توي* بازي*
قرعه* به* بابا افتاد
نذاشت* بابا بسوزه*
با كلي* داد و فرياد
بازي* كرد و دوباره*
به* پاي* بابا رسيد
چشماشو بست* و رد شد
انگار پاهارو نديد
مامان* جونم* سوزوندش*
عمه* رو بيرون* انداخت*
با قهر و با جرزني*
كار عمو رو هم* ساخت*
زن* عمو هم* بيرون* رفت*
مامان* بزرگش* هم* سوخت*
اون* وقت* بابا رو بوسيد
چشماشو به* پاهاش* دوخت*
بعد از خودش* شروع* كرد
اتل* متل* رو خوندش*
ولي* بازم* آخرش*
بدجوركي* جزوندش*
نمي*تونست* بخونه*
سعيده* آچين* واچين*
پاي* بابا ورچيده*اس*
تو جنگ* رفته* روي* مين*
يكدفعه* بغضش* گرفت*
گفت* : تو اتل* متل*هام*
بابا ديگه* بازي* نيست*
تا كه* نسوزه* بابام
پاهاي* مصنوعي* رو
برد با خودش* تو اتاق*
محكم* درو بهم* زد
چشماشو دوختش* به* طاق*
امشب* حال* سعيده*
خيلي* خيلي* خرابه*
بازم* با بغض* و گريه*
ميخواد بره* بخوابه*
ديگه* مي*خواد وقت* خواب*
سعيده* عادت* كنه*
جاي* متكّا روي*ِ
پااستراحت* كنه*
ولي* يه* روز مي*فهمه*
بابا هميشه* برده*
پاي* بابا تو جبهه*
شهيد شده*، نمرده*
بازي*اي* بچه*گونه*
از آقا جون* نشسته*
تا كوچولوي* خونه*
اول* عمونشسته*
بعد زن* عمو فريده*
بعد مامان* و آقاجون*
بعد بابا و سعيده*
مامان* بزرگ* كنارش*
بعد عمه* جون* خجسته*
بعد هم* شوهر عمه* كه*
سوخته* كنار نشسته*
همين* طوري* كه* مي*خوند
رسيد به* پاي* باباش*
با دست* روي* پاهاش* زد
تِقّي* صدا داد پاهاش*
يه* دفعه* رنگش* پريد
پاي* بابا رو ناز كرد
نذاشت* كه* ورچيده* شه*
پاي* اونو دراز كرد
بعد دوباره* شروع* كرد
اتل* متل* روخوندش*
با كلّي* داد و بيداد
آقا جونم* سوزوندش*
دوباره* توي* بازي*
قرعه* به* بابا افتاد
نذاشت* بابا بسوزه*
با كلي* داد و فرياد
بازي* كرد و دوباره*
به* پاي* بابا رسيد
چشماشو بست* و رد شد
انگار پاهارو نديد
مامان* جونم* سوزوندش*
عمه* رو بيرون* انداخت*
با قهر و با جرزني*
كار عمو رو هم* ساخت*
زن* عمو هم* بيرون* رفت*
مامان* بزرگش* هم* سوخت*
اون* وقت* بابا رو بوسيد
چشماشو به* پاهاش* دوخت*
بعد از خودش* شروع* كرد
اتل* متل* رو خوندش*
ولي* بازم* آخرش*
بدجوركي* جزوندش*
نمي*تونست* بخونه*
سعيده* آچين* واچين*
پاي* بابا ورچيده*اس*
تو جنگ* رفته* روي* مين*
يكدفعه* بغضش* گرفت*
گفت* : تو اتل* متل*هام*
بابا ديگه* بازي* نيست*
تا كه* نسوزه* بابام
پاهاي* مصنوعي* رو
برد با خودش* تو اتاق*
محكم* درو بهم* زد
چشماشو دوختش* به* طاق*
امشب* حال* سعيده*
خيلي* خيلي* خرابه*
بازم* با بغض* و گريه*
ميخواد بره* بخوابه*
ديگه* مي*خواد وقت* خواب*
سعيده* عادت* كنه*
جاي* متكّا روي*ِ
پااستراحت* كنه*
ولي* يه* روز مي*فهمه*
بابا هميشه* برده*
پاي* بابا تو جبهه*
شهيد شده*، نمرده*
navik
New member
سر صحنه "
زندگی آغازی است که
به پایان خودش نزدیک است
راست گفتید شما
بازی با کلمات ..!
زندگی خود بازی است
ماهمه بازیگر
وچه خوب است که در نقش نباشیم هرگز
هرکسی جای خودش باشد و بس
نقشها در دل هرکس مانده
انچه را دل گفته
به تمامی ببریمش
سر این صحنه خام
و چه خوب است که این بازیها
هیچ تکرار ندارد هرکز
زندگی زیباییست ..!
...
k1nd
زندگی آغازی است که
به پایان خودش نزدیک است
راست گفتید شما
بازی با کلمات ..!
زندگی خود بازی است
ماهمه بازیگر
وچه خوب است که در نقش نباشیم هرگز
هرکسی جای خودش باشد و بس
نقشها در دل هرکس مانده
انچه را دل گفته
به تمامی ببریمش
سر این صحنه خام
و چه خوب است که این بازیها
هیچ تکرار ندارد هرکز
زندگی زیباییست ..!
...
k1nd