mosaffa7
New member
سلام
همانطور که سرکار خانم راوی به درستی فرمودند در روانکاوی بحثی داریم به نام انتقال متقابل...این زمانی است که مراجع در حال صحبت از خود و گذشته ی خود است و بدلیل اینکه روانکاو مسایل حل نشده ای در گذشته ی خود و مشکلاتی در بطن شخصیت خود دارد موجب بیدار شدن گره ها و عقده های شخصیتی او گشته و آنگاه روانکاو همین مسایل را بروز داده و به مراجع خود انتقال میدهد...جهت اینکار فروید توصیه ی اکید دارد به اینکه روانکاو قبل از شروع به کار حرفه ای میبایست خود روانکاوی شده باشد تا از گره های شخصیتی خود آگاه باشد و بقول معروف به بینش دست یافته باشد و از چنان ایگوی قدرتمندی برخوردار باشد که بتواند در برابر سایق ها، تکانه ها و هر گونه مسئله ای که احتمال دارد در روند درمان دخالت کند مقاومت نماید و آنرا تشخیص دهد...در سایر مکاتب غیر روانکاوی نیز تا حدی این بحث مطرح است که روانشناس قبل از اینکه به کار حرفه ای بپردازد باید مشکلات شخصی خویش را رفع و رجوع نماید...پس اولین نتیجه ای که میگیریم این است که روانشناس در طی فرآیندی میبایست به شخصیتی توانمند دست یابد تا به راحتی در طی جلسه ی رواندرمانی دچار آشفتگی نگردد.
دوم ؛ مسلما شنیدن درد ها و مصائب مراجع هر روانشناسی را هرچند دارای شخصیت توانمند، میتواند دچار اشفتگی بنماید به همین خاطر است که نمیبایست روانشناس در طی روز مراجعان زیاد داشته باشد، مدت زمان جلسه از 45 الی 55 دقیقه بیشتر نشود(توصیه ی اروین یالوم)، و در کنار این به بهداشت روانی و جسمی خود نیز خیلی بها دهد تا همیشه روحیه ی نشاط و شادابی خود را جهت کمک به مراجع حفظ نماید.
سوم؛ علم / تجربه / هنر
دیده شده که بسیاری از دوستان از رشته های دیگر وارد رشته ی روانشناسی میشوند و یا خیلی ها بدون داشتن دورنمای صحیحی از این رشته آنرا جهت ادامه تحصیل انتخاب میکنند به این امید که بخوانند و بخوانند و بخوانند و حفظ کنند و مبدل به خدای روانشناسی شوند در صورتی که عنصری که در اینجا بسیار مهم است و مغفول میماند هنر روانشناس بودن است که بسته به شخصیت فرد ممکن است فردی از شم روانشناسی برخوردار باشد یا خیر...این مورد فقط در مصاحبه مشخص میشود...نه مصاحبه ای همچون تایید صلاحیت عمومی دانشگاه شاهد!!!!!!!...نه...مصاحبه ی علمی واقعی که مصاحبه کننده آن یک روانشناس کارکشته باشد...و متاسفانه در ایران پذیرش کارشناسی ارشد رشته ی روانشناسی بالینی بدون مصاحبه صورت میگیرد...پس اگر کسی شخصیت خیلی حساس یا تلقین پذیری دارد و خیلی خیلی زود تحت تاثیر قرار میگیرد و قادر به کنترل و مدیریت احساسات خود نیست این رشته برای وی چندان مناسب نیست چون نه تنها توفیقی در آن نمی یابد که خود نیز ضربه های روحی و عاطفی شدیدی را متحمل میشود.
نظر شما را به خاطره ای در مورد دکتر بهروز بیرشک(استاد انستیتو روانپزشکی و از مفاخر روانشناسی ایران) جلب میکنم:
آن هنگام كه دكتر بهروز بيرشك براى تحصيل به آمريكا مهاجرت مى كند، استاد راهنماى او يكى از روانشناسان بسيار مشهور و از شخصيت هاى علمى جهان است. دكتر پترسن كه با داشتن ۹۴ سال سن هنوز زنده اند و با دكتر بيرشك از طريق اينترنت در ارتباط هستند.(لازم به ذکر است بگویم دکتر کریستوفر پترسون که بهمراه مارتین سلیگمن از بنیان گذاران روانشناسی مثبت بودند پارسال فوت کردند...یادشان گرامی)
دكتر پترسون كه اتفاقاً علاقه زيادى هم به دكتر بيرشك ايرانى دارد، براى او در جايگاه الگوى يك استاد روانشناس قرار مى گيرد. اگرچه در آن مكان كنكور به شكل رايج آن وجود نداشته و دانشجويان موظف به انجام تست هايى مثل تست روانشناختى، تافل و (جى آريى) gre بوده اند، اما روزى دكتر بيرشك دليل انتخاب شدنش از سوى دانشگاه و دكتر پترسن را از استاد راهنمايش مى پرسد و پاسخى شگفت انگيز دريافت مى كند:«دكتر پترسن گفت من جواب تو را دو هفته بعد مى دهم. در زمان موعد در كلاس نشسته بوديم. كلاسها در آن مقطع تحصيلى از تعداد كمترى برخوردار بودند. اصلاً سيستم آموزش آنها فرق مى كرد كه من هم بعدها سعى كردم مقدارى از آن سيستم را در شيوه تدريس خودم در اينجا بگنجانم. دكتر در جواب من گفت، (ما ضمن اينكه به تستهاى روانشناختى رجوع مى كنيم، يك ارزيابى كلى هم داريم. ولى بيشتر ما محور سنجشمان بر آن بيوگرافى است كه مى خواهيم افراد بياورند. اينكه چه كسانى از لحاظ روحى مناسب اين مسأله هستند!) و به اين ترتيب يكى از بيوگرافى هايى كه به زعم آنها سابقه درخشان و مناسبى هم داشت، من بودم. آن زمان دانشگاه خيلى بودجه نداشت و هنگامى كه من دوره كارشناسى ارشد را گذراندم و درخواست ورود به دكترى كردم، اعلام كردند تا يك سال نمى خواهيم دانشجوى دكترى بگيريم اما مدتى بعد گفتند كه ۳۳ متقاضى دكترى از دانشگاه هاى مختلف (حتى خارج از آمريكا) داريم ولى براى اين رشته فقط يك نفر را مى خواهيم. زمانى كه دانشگاه با اساتيدش مشورت كرده بود، همه آنها متفق القول دست گذاشته بودند روى اسم يك نفر ؛ بهروز بيرشك!
چهارم؛ تعریفی زیبا از سالیوان در مورد رواندرمانگر و رواندرمانی:
رواندرمانگر یک مشاهده کننده ی مشارکت کننده است و رواندرمانی اقدامی است انسانی که میتواند موجب بهبود زندگی درمانجو و درمانگر گردد.
ببینید...در طی درمان زندگی رواندرمانگر هم باید بهبود یابد و شخصیت وی ارتقا پیدا کند و به رشد برسد...مسئله ای در طی جریان رواندرمانی مطرح میشود...چه بسا آن مسئله یکی از مسایل مهم وجودی همان درمانگر باشد، ممکن است وی آشفته گردد ولی اگر درمان در مسیر درستی به پیش برود میتواند هم درمانجو را بهبود بخشد هم درمانگر را و از آنها شخصیت های پخته تری بسازد...
امیدوارم اشتباهات علمی مطالب بالا بر من بخشوده شود.
ارادتمند
