از سخنان امام علي عليه اسلام در مورد سيره پيامبر اعظم (ص).
پیامبر (ص) با دل از دنیا روی گرداند، و یادش را از جان خود ریشه كن نمود، و همواره دوست می داشت تا جاذبه های دنیا از دیدگانش پنهان ماند، و از آن لباس زیبایی تهیه نكند و آن را قرارگاه دائمی خود نداند، و امید ماندن در دنیا نداشته باشد، پس یاد دنیا را از جان خویش بیرون كرد، و دل از دنیا بركند، و چشم از دنیا پوشاند، و چنین است كسی كه چیزی را دشمن دارد، خوش ندارد به آن بنگرد، یا نام آن نزد او بر زبان آورده شود.
در زندگانی رسول خدا (ص) برای تو نشانه هایی است كه تو را به زشتیها و عیبهای دنیا راهنمایی كند، زیرا پیامبر (ص) با نزدیكان خود گرسنه به سر می برد، و با آنكه مقام و منزلت بزرگی داشت، زینتهای دنیا از دیده او دور ماند، پس تفكر كننده ای باید با عقل خویش به درستی اندیشه كند كه: آیا خدا محمد (ص) را به داشتن این صفتها اكرام فرمود یا او را خوار نمود؟ اگر بگوید: خوار نمود، دروغ گفته و بهتانی بزرگ زده است، و اگر بگوید: او را اكرام نمود. پس بداند. خدا كسی را خوار شمرد كه دنیا را برای او گستراند و از نزدیكترین مردم به خودش دور نگهداشت. پس پیروی كننده باید از پیامبر (ص) پیروی كند، و به دنبال او راه رود، و قدم بر جای قدم او بگذارد، وگرنه از هلاكت ایمن نمی باشد، كه همانا خداوند، محمد (ص) را نشانه قیامت، و مژده دهنده بهشت، و ترساننده از كیفر جهنم قرار داد، او با شكمی گرسنه از دنیا رفت و با سلامت جسم و جان وارد آخرت شد، سنگی بر سنگی نگذاشت تا جهان را ترك گفت، و دعوت پروردگارش را پذیرفت وه! چه بزرگ است منتی كه خدا با بعثت پیامبر (ص) بر ما نهاده، و چنین نعمت بزرگی به ما عطا فرمود، رهبر پیشتازی كه باید او را پیروی كنیم و پیشوایی كه باید راه او را تداوم بخشیم. بخدا سوگند! آنقدر این پیراهن پشمین را وصله زدم كه از پینه كننده آن شرمسارم، یكی به من گفت: آیا آن را دور نمی افكنی؟ گفتم: از من دور شو، صبحگاهان رهروان شب ستایش می شوند.