آخرین محتوا توسط ATTRIN

مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت بلی رفتم ولی هر جا که رفتم دربدر رفتم به پایت ریختم اشکی و رفتم در گذر از من ازین ره بر نمی گردم که چون شمع سحر رفتم

مرگ پیروزي است وقتی دوستانت دشمن اند مرگ پیروزي است اما مایه ننگ من است از فراموشی چه سنگین تر به روي سینه؟! کاش پاك می کردي غباري را که بر سنگ من است

نور چو فواره زند بوسه بر این باره زند رشک سلیمان نگر و غیرت جمشید مرا هر سحر از کاخ کرم چون که فرو می نگرم بانگ لک الحمد رسد از مه و ناهید مرا ی

نام نهادمت چه سان، طلای سرخ زعفران این همه ره دویده ام تا به کف آورم تورا زارع زعفران منم، پیر دیا ر قاینم قامت خود خمیده ام تا به کف آورم تو را صدا

هر کسی در دل من جاي خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد!

می آمدم که حال دل زار گویمت اما مگر سرشک امان می دهد به من چشمت به شرم و ناز ببندد لب نیاز شوقت اگر هزار زبان می دهد به من

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطره آبم که در اندیشه دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

جزء 18 و زیارت جامعه کبیره قرائت شد. ممنون از همگی دوستان ... :rose::rose::rose:

هر چه به گرد خویشتن می نگرم درین چمن آینه ی ضمیر من جز تو نمی دهد نشان ای گل بوستان سرا از پس پرده ها در آ بوی تو می کشد مرا وقت سحر به بوستان

من آترینم و دختر...! آترین یعنی آذرین مانند آتش... زیبا و پر انرژی

:tonguesmiley::tonguesmiley::tonguesmiley:

mohana انگار شماله اونجا!! :tonguesmiley:

سپیده از اون روز که چشام چشماتو دیده.....دیگه خواب شب از سرم پریده!! مرسی بابت امتیاز:rose::rose:

تمام شب به خیال تو رفت و می دیدم که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد

تو می روی و دل ز دست می رود مرو که با تو هر چه هست می رود دلی شکستی و به هفت آسمان هنوز بانگ این شکست می رود