DNA
New member
محققان آلماني موفق به توليد نانوکامپوزيتي شده*اند که داراي قابليت رهاسازي کنترل شده يون است. براي توليد اين نانوکامپوزيت از تابش ليزر بر سطح سيال استفاده شده است.
الاستومرهاي سيليکوني موادي هستند که درحوزه زيست پزشکي کاربرد وسيعي دارند. اخير محققان درصدد توليد نانوژنراتورهاي قابل کاشت روي لاستيک*هاي سيليکوني برآمدند که مي*توان از آنها به*عنوان منبع توليد انرژي در قطعات کاشتني درون بدن استفاده کرد.
يکي از چالش*هاي اصلي در حوزه زيست پزشکي، کنترل رشد ساختارهاي کاشتني مبتني بر سيليکون است. همچنين عدم وجود آلودگي باکتري در سطح اين ادوات از جمله چالش*هاي اين حوزه محسوب مي*شود. براي رفع اين مشکلات از يون*هاي فلزي نظير نقره و مس استفاده شده است. با اين وجود به*منظور جلوگيري از وارد آمدن آسيب به بدن از طريق افزايش مقدار اين يون*ها، بايد مقدار رها شدن اين يون*ها درون بدن کنترل شود.
اخيرا پژوهشگران آلماني در هانوفر موفق به ترکيب نانوذرات نقره و مس شدند که مي*تواند در سيليکون قرار گيرد. اين ترکيب منجر به توليد نانوکامپوزيتي مي*شود که توانايي رهاسازي دوز مشخصي از يون*ها را در طول زمان دارد. با استفاده از اين نانوکامپوزيت، توليد کنندگان قادر خواهند بود تا اثر زيستي اين يون*ها را روي دستگاه*هاي پزشکي کنترل کنند.
نانوذرات فلزي قرار گرفته درون پليمر، هنگامي که در محيط مرطوب قرار گيرند مي*توانند يون آزاد کنند. براي رسيدن به مقدار مناسب و ثابت از غلظت يون*ها، بايد نانوذرات به*طور يکنواخت روي سطح پليمر پخش شوند. براي نيل به اين هدف مي*توان از تابش ليزر بر سطح سيال استفاده کرد. اين روشي براي توليد نانوذرات است که در مرکز ليزر هانوفر ارائه شده و اولين بار به*صورت تجاري با نام Particular GmbH به بازار عرضه شده است.
در مقاله*اي که اخيرا با عنوان Electrochemistry-controlled metal ion release from silicone elastomer nanocomposites through combination of different metal nanoparticles در نشريه Journal of Materials Chemistry به چاپ رسيده است، آنا هان و همکارانش در مرکز LZH اثر جديدي که کشف کرده*اند را گزارش نمودند.
اين تيم تحقيقاتي با استفاده از تابش ليزر به فلزات نجيب و کم نجيب، نانوذرات را از درون ماتريکس سيليکوني با يک غلظت مشخص آزاد مي*کنند. هان مي*گويد ترکيب فلزات مختلف مي*تواند منجر به کم يا زياد بودن نرخ رهاسازي يون*ها شود که اين مسئله خود مي*تواند به*عنوان نوعي طراحي براي رهاسازي کنترل شده نانوکامپوزيت*هاي زيست فعال شود.
با اين روش مي*توان نانوکامپوزيت*هايي از پليمرهاي مختلف توليد کرد. همچنين امکان توليد نانوذرات خالص از فلزات مختلف وجود دارد که در اين حالت مي*توان نانوذرات را با هم ترکيب کرد و نانوکامپوزيت داراي اثر زيست فعال توليد نمود.
الاستومرهاي سيليکوني موادي هستند که درحوزه زيست پزشکي کاربرد وسيعي دارند. اخير محققان درصدد توليد نانوژنراتورهاي قابل کاشت روي لاستيک*هاي سيليکوني برآمدند که مي*توان از آنها به*عنوان منبع توليد انرژي در قطعات کاشتني درون بدن استفاده کرد.
يکي از چالش*هاي اصلي در حوزه زيست پزشکي، کنترل رشد ساختارهاي کاشتني مبتني بر سيليکون است. همچنين عدم وجود آلودگي باکتري در سطح اين ادوات از جمله چالش*هاي اين حوزه محسوب مي*شود. براي رفع اين مشکلات از يون*هاي فلزي نظير نقره و مس استفاده شده است. با اين وجود به*منظور جلوگيري از وارد آمدن آسيب به بدن از طريق افزايش مقدار اين يون*ها، بايد مقدار رها شدن اين يون*ها درون بدن کنترل شود.
اخيرا پژوهشگران آلماني در هانوفر موفق به ترکيب نانوذرات نقره و مس شدند که مي*تواند در سيليکون قرار گيرد. اين ترکيب منجر به توليد نانوکامپوزيتي مي*شود که توانايي رهاسازي دوز مشخصي از يون*ها را در طول زمان دارد. با استفاده از اين نانوکامپوزيت، توليد کنندگان قادر خواهند بود تا اثر زيستي اين يون*ها را روي دستگاه*هاي پزشکي کنترل کنند.
نانوذرات فلزي قرار گرفته درون پليمر، هنگامي که در محيط مرطوب قرار گيرند مي*توانند يون آزاد کنند. براي رسيدن به مقدار مناسب و ثابت از غلظت يون*ها، بايد نانوذرات به*طور يکنواخت روي سطح پليمر پخش شوند. براي نيل به اين هدف مي*توان از تابش ليزر بر سطح سيال استفاده کرد. اين روشي براي توليد نانوذرات است که در مرکز ليزر هانوفر ارائه شده و اولين بار به*صورت تجاري با نام Particular GmbH به بازار عرضه شده است.
در مقاله*اي که اخيرا با عنوان Electrochemistry-controlled metal ion release from silicone elastomer nanocomposites through combination of different metal nanoparticles در نشريه Journal of Materials Chemistry به چاپ رسيده است، آنا هان و همکارانش در مرکز LZH اثر جديدي که کشف کرده*اند را گزارش نمودند.
اين تيم تحقيقاتي با استفاده از تابش ليزر به فلزات نجيب و کم نجيب، نانوذرات را از درون ماتريکس سيليکوني با يک غلظت مشخص آزاد مي*کنند. هان مي*گويد ترکيب فلزات مختلف مي*تواند منجر به کم يا زياد بودن نرخ رهاسازي يون*ها شود که اين مسئله خود مي*تواند به*عنوان نوعي طراحي براي رهاسازي کنترل شده نانوکامپوزيت*هاي زيست فعال شود.
با اين روش مي*توان نانوکامپوزيت*هايي از پليمرهاي مختلف توليد کرد. همچنين امکان توليد نانوذرات خالص از فلزات مختلف وجود دارد که در اين حالت مي*توان نانوذرات را با هم ترکيب کرد و نانوکامپوزيت داراي اثر زيست فعال توليد نمود.