sepid71
New member
ارزیابی قبل از عمل:
قبل از عمل در ارزیابی بیمار سه سؤال مطرح است: 1- قابل برداشت بودن بافت 2- قابل علاج بودن بیمار (از نظر وسعت ضایعه یا همان Staging) 3- مناسب بودن شرائط بیمار برای عمل 2 سؤال اول را جراح و متخصص ریه جواب میدهند اما برای متخصص بیهوشی هم مهم است.
قابلیت عمل جراحی یعنی اینکه چه مقدار از ریه را میتوانیم بدون ایجاد مشکل ریوی و تنفسی برای بیمار برداریم. با توجه به اینکه باقیمانده ریه هم ممکن است مثلاً بعلت مصرف طولانی دخانیات بیمار باشد. این سؤال را PFT جواب میدهد.
وقتیکه قرار است پنومونکتومی انجام شود، باید PFT در سه مرحله پیش برود مرحله اول عملکرد کل ریه را بررسی مینماید و شامل تجزیة ABG در هوای اتاق و نیز اسپیرومتری ساده و تعیین حجمهای ریوی است .
بر اساس بررسیهای این مرحله اگر هیپرکاپنی در هوای اتاق
(45 PCO2> در ABG) و یا FEV1 , FEV1 < 2 Lit کمتر از 50 درصد از FVC یا حداکثر ظرفیت تنفسی (MBC= Maximum Breathing Capacity) کمتر از 50 درصد مورد انتظار، یا RV بیشتر از 50 درصد از TLC وجود داشته باشد (در اسپیرومتری یا بررسی PFT در Whole – Lung) وجود داشته باشد خطر جراحی بالا بوده و باید فاز دوم PFT انجام شود که عملکرد هر ریه را جداگانه بررسی میکند بدینصورت که تهویه و پرفوزیون هر ریه با اسکن رادیو ایزوتوپ اندازهگیری میشود.
•مرحله سوم تست، شبیهسازی شرائط بیمار به شرائط بعد از عمل است یعنی بطور موقت شریان ریوی اصلی طرف معیوب را با بالون مسدود نموده و قابلیت اتساع (کمپلیانس) باقیمانده بستر عروقی را میسنجیم و افزایش فشار متوسط شرایین ریوی به بیشتر از 40 میلیمتر جیوه، افزایش PCO2به بالای 60 و یا کاهش PO2 به زیر 45 سه معیاری هستند که هر یک یا ترکیبی از آنها بمعنی عدم توانائی تحمل برداشتن این مقدار از ریه هستند. فاز سوم تست زمانی انجام میشود که در مرحلة دوم FEV1 بعد از عمل پیش بینی شده مناسب نبوده و قرار باشد جراحی انجام شود.
•فاز سوم را به روش دیگری نیز میتوان انجام داد: با یک برونکوسکوپ فیبراپتیک، کاتتر دارای بالون را فرستاده و ریه (یا حتی لوب ریه) معیوب را مسدود نموده و سپس اسپیرومتری مقادیر باقیمانده را انجام داد. در این روش باید اکسیژن به بیمار داد چون بخش بلوک شده ریه دارای پرفوزیون است و همه این جریان خون بعنوان شانت راست به چپ عمل نموده و میتواند هیپوکسمی بدهد.
گرچه برای برداشتن مقادیر کمتر از یک ریه شرائط آسانتری در PFT بمعنی مناسب بودن آن لحاظ شده است اما بنا به دلایلی بهتر است که هر لوبکتومی را هم مانند پنومونکتومی در نظر بگیریم: پس از عمل ممکن است عملکرد باقیمانده بافت ریوی در طرف عمل شده بخاطر عفونت یا آتلکتازی شدیداً مختل شود. بیمارانی که حین عمل برای Exposure مشکل داشته و دستکاری طولانی و شدید ریه لازم شود، علیرغم برداشتن بخش کوچکی از ریه، بعد از عمل مسیر خیلی بدی خواهند داشت که اگر ریه بزرگ و متحرک باشد (با تهویه فشار مثبت، TV زیادی داشته باشد)، در حین عمل مشکلات Exposure بیشتر متحمل است. دیگر اینکه در زمان توراکوتومی Staging دقیقتر از قبل انجام میشود و لذا شاید لازم شود که کل ریه برداشته شود. دیگر اینکه عملکرد ریه سالم شاید قبل یا حین عمل (مثلاً تخلیه خون یا چرک از ریه معیوب به آن یا عدم تحمل مدت طولانی فشردگی و پائین بودن در وضعیت به پهلو) مختل شود .
قبل از عمل در ارزیابی بیمار سه سؤال مطرح است: 1- قابل برداشت بودن بافت 2- قابل علاج بودن بیمار (از نظر وسعت ضایعه یا همان Staging) 3- مناسب بودن شرائط بیمار برای عمل 2 سؤال اول را جراح و متخصص ریه جواب میدهند اما برای متخصص بیهوشی هم مهم است.
قابلیت عمل جراحی یعنی اینکه چه مقدار از ریه را میتوانیم بدون ایجاد مشکل ریوی و تنفسی برای بیمار برداریم. با توجه به اینکه باقیمانده ریه هم ممکن است مثلاً بعلت مصرف طولانی دخانیات بیمار باشد. این سؤال را PFT جواب میدهد.
وقتیکه قرار است پنومونکتومی انجام شود، باید PFT در سه مرحله پیش برود مرحله اول عملکرد کل ریه را بررسی مینماید و شامل تجزیة ABG در هوای اتاق و نیز اسپیرومتری ساده و تعیین حجمهای ریوی است .
بر اساس بررسیهای این مرحله اگر هیپرکاپنی در هوای اتاق
(45 PCO2> در ABG) و یا FEV1 , FEV1 < 2 Lit کمتر از 50 درصد از FVC یا حداکثر ظرفیت تنفسی (MBC= Maximum Breathing Capacity) کمتر از 50 درصد مورد انتظار، یا RV بیشتر از 50 درصد از TLC وجود داشته باشد (در اسپیرومتری یا بررسی PFT در Whole – Lung) وجود داشته باشد خطر جراحی بالا بوده و باید فاز دوم PFT انجام شود که عملکرد هر ریه را جداگانه بررسی میکند بدینصورت که تهویه و پرفوزیون هر ریه با اسکن رادیو ایزوتوپ اندازهگیری میشود.
•مرحله سوم تست، شبیهسازی شرائط بیمار به شرائط بعد از عمل است یعنی بطور موقت شریان ریوی اصلی طرف معیوب را با بالون مسدود نموده و قابلیت اتساع (کمپلیانس) باقیمانده بستر عروقی را میسنجیم و افزایش فشار متوسط شرایین ریوی به بیشتر از 40 میلیمتر جیوه، افزایش PCO2به بالای 60 و یا کاهش PO2 به زیر 45 سه معیاری هستند که هر یک یا ترکیبی از آنها بمعنی عدم توانائی تحمل برداشتن این مقدار از ریه هستند. فاز سوم تست زمانی انجام میشود که در مرحلة دوم FEV1 بعد از عمل پیش بینی شده مناسب نبوده و قرار باشد جراحی انجام شود.
•فاز سوم را به روش دیگری نیز میتوان انجام داد: با یک برونکوسکوپ فیبراپتیک، کاتتر دارای بالون را فرستاده و ریه (یا حتی لوب ریه) معیوب را مسدود نموده و سپس اسپیرومتری مقادیر باقیمانده را انجام داد. در این روش باید اکسیژن به بیمار داد چون بخش بلوک شده ریه دارای پرفوزیون است و همه این جریان خون بعنوان شانت راست به چپ عمل نموده و میتواند هیپوکسمی بدهد.
گرچه برای برداشتن مقادیر کمتر از یک ریه شرائط آسانتری در PFT بمعنی مناسب بودن آن لحاظ شده است اما بنا به دلایلی بهتر است که هر لوبکتومی را هم مانند پنومونکتومی در نظر بگیریم: پس از عمل ممکن است عملکرد باقیمانده بافت ریوی در طرف عمل شده بخاطر عفونت یا آتلکتازی شدیداً مختل شود. بیمارانی که حین عمل برای Exposure مشکل داشته و دستکاری طولانی و شدید ریه لازم شود، علیرغم برداشتن بخش کوچکی از ریه، بعد از عمل مسیر خیلی بدی خواهند داشت که اگر ریه بزرگ و متحرک باشد (با تهویه فشار مثبت، TV زیادی داشته باشد)، در حین عمل مشکلات Exposure بیشتر متحمل است. دیگر اینکه در زمان توراکوتومی Staging دقیقتر از قبل انجام میشود و لذا شاید لازم شود که کل ریه برداشته شود. دیگر اینکه عملکرد ریه سالم شاید قبل یا حین عمل (مثلاً تخلیه خون یا چرک از ریه معیوب به آن یا عدم تحمل مدت طولانی فشردگی و پائین بودن در وضعیت به پهلو) مختل شود .
