جودو از هنرهای رزمی ژاپن و به معنی درگیری نزدیک است. حرکات این ورزش از جوجوتسو گرفته شده است. این هنر در حقیقت نوعی دفاع شخصی خشن بود که با استقبال نیروهای نظامی و سپس سایر افراد در سراسر دنیا مواجه شد. گروهی عقیده دارند که اسرار آن توسط فردی به نام “چین چن پنی” در قرن ۱۷ از چین به ژاپن آورده شد. “جیگوروکانو” بنیانگذار جودوی نوین است. او جوجوتسو را سالها از بزرگترین استاد این فن به نام “فوکودا” آموخت.
فوکودا در سن ۱۸ سالگی به استادی رسیده بود و فنون پیچاندن، قفل کردن و شکستن مفاصل را به خوبی می‌دانست. کانو پس از مرگ استادش فنون نگه داشتن، پرتاب و خفه کردن را از استاد دیگری آموخت. وی پس از آن به یک معبد بودایی رفت و پس از تغییر فنون آسیب زا و مرگ آور جوجوتسو، شکل ورزش جودو را تدوین کرد(۱۸۶۰). کانو جودو را در ترکیب با سایر حرکات تمرین متناسب وضعیت بدنی ژاپنی ها تدوین کرد. چون ژاپنی ها دست و پایی کوتاه داشتند. وی به عنوان یک سامورایی آزاد با سفر به سراسر ژاپن و به عنوان یک فرد اخلاقی برای تکامل جودو همت گماشت. کانو با حذف فنون مرگ آور و افزودن اصول اخلاقی در سال ۱۸۸۲ مرکز جهانی جودو را در ژاپن پایه گذاری نمود.
وی از سال ۱۹۰۹ عضو کمیته بین المللی المپیک شد و اولین رئیس کمیته ملی المپیک ملی ژاپن بود. اولین فدراسیون اروپایی جودو نیز در سال ۱۹۴۱ در فرانسه و فدراسیون جهانی جودو (ijf) در سال ۱۹۵۱ در اسپانیا تشکیل شد. اولین مسابقه جهانی جودو در سال ۱۹۵۴ در ژاپن با شرکت ۳۱ ورزشکار از ۲۱ کشور برگزار گردید. جودو اکنون در بسیاری کشورها، از برنامه های رسمی پلیس، کماندوهای نظامی و چتربازان دنیاست.
تقسیم بندی فنون جودو
رشته جودو در مجموع شامل ۶۷ فن پرتابی است که به تازگی ۲ تکنیک، به دلیل خطرناک بودن حذف گردیده است. طبقه بندی فنون جودو به شرح ذیل است:
فنون دست(۱۵ تکنیک)، فنون کمر(۱۱ تکنیک)، فنون پا(۲۱ تکنیک)، فنون خوابیده به پشت(۵ تکنیک) و فنون خوابیده به پهلو(۱۵ تکنیک). علاوه بر این، ۷ تکنیک خاک، ۱۲ تکنیک خفه کردن و ۱۰ تکنیک شکستن مفاصل نیز در جودو وجود دارد.
درباره جودو
در ورزش جودو، محیط کل تشک ها ۱۴ در ۱۴ متر می باشد و فاصله انتهای تشک قرمز از انتهای تشک ۳ متر است. تشک قرمز (تاتامی) دارای ابعاد ۸ در ۸ متر است که جنس آن از اسفنج فشرده با روکش پلاستیک نرم می باشد. محیط مسابقه تشکیل می شود از ۱۸ عدد تشک ۱×۲ به رنگ زرد(محوطه اصلی) و ۱۴ عدد تشک ۱×۲ به رنگ قرمز (محوطه خطر) و ۶۶ تشک زرد رنگ هم، محوطه ایمنی را تشکیل می دهند.
تعداد داوران: هر مسابقه جودو زیر نظر 1 داور در وسط تاتامی و یک سرداور در بیرون از تاتامی انجام میگیرد. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داور را در امر قضاوت یاری می کنند.
ادای احترام: ادای احترام به دو صورت انجام می شود: ایستاده و نشسته.
او که می: شیوه های زمین خوردن در جودو را «او که می» می گویند.
کومی کاتا: گرفتن گارد در جودو «کومی کاتا» نام دارد.
تای ساباکی: تغییر جهت دادن و تغییر وضعیت دادن جودوکار، با حفظ تعادل کامل «تای ساباکی» نامیده می شود.
رانه وازا: فعالیت جودوکاران را در حالت غیر ایستاده گویند
منبع :http://cloobjudo.blogfa.com/1392/05
فوکودا در سن ۱۸ سالگی به استادی رسیده بود و فنون پیچاندن، قفل کردن و شکستن مفاصل را به خوبی می‌دانست. کانو پس از مرگ استادش فنون نگه داشتن، پرتاب و خفه کردن را از استاد دیگری آموخت. وی پس از آن به یک معبد بودایی رفت و پس از تغییر فنون آسیب زا و مرگ آور جوجوتسو، شکل ورزش جودو را تدوین کرد(۱۸۶۰). کانو جودو را در ترکیب با سایر حرکات تمرین متناسب وضعیت بدنی ژاپنی ها تدوین کرد. چون ژاپنی ها دست و پایی کوتاه داشتند. وی به عنوان یک سامورایی آزاد با سفر به سراسر ژاپن و به عنوان یک فرد اخلاقی برای تکامل جودو همت گماشت. کانو با حذف فنون مرگ آور و افزودن اصول اخلاقی در سال ۱۸۸۲ مرکز جهانی جودو را در ژاپن پایه گذاری نمود.
وی از سال ۱۹۰۹ عضو کمیته بین المللی المپیک شد و اولین رئیس کمیته ملی المپیک ملی ژاپن بود. اولین فدراسیون اروپایی جودو نیز در سال ۱۹۴۱ در فرانسه و فدراسیون جهانی جودو (ijf) در سال ۱۹۵۱ در اسپانیا تشکیل شد. اولین مسابقه جهانی جودو در سال ۱۹۵۴ در ژاپن با شرکت ۳۱ ورزشکار از ۲۱ کشور برگزار گردید. جودو اکنون در بسیاری کشورها، از برنامه های رسمی پلیس، کماندوهای نظامی و چتربازان دنیاست.
تقسیم بندی فنون جودو
رشته جودو در مجموع شامل ۶۷ فن پرتابی است که به تازگی ۲ تکنیک، به دلیل خطرناک بودن حذف گردیده است. طبقه بندی فنون جودو به شرح ذیل است:
فنون دست(۱۵ تکنیک)، فنون کمر(۱۱ تکنیک)، فنون پا(۲۱ تکنیک)، فنون خوابیده به پشت(۵ تکنیک) و فنون خوابیده به پهلو(۱۵ تکنیک). علاوه بر این، ۷ تکنیک خاک، ۱۲ تکنیک خفه کردن و ۱۰ تکنیک شکستن مفاصل نیز در جودو وجود دارد.
درباره جودو
در ورزش جودو، محیط کل تشک ها ۱۴ در ۱۴ متر می باشد و فاصله انتهای تشک قرمز از انتهای تشک ۳ متر است. تشک قرمز (تاتامی) دارای ابعاد ۸ در ۸ متر است که جنس آن از اسفنج فشرده با روکش پلاستیک نرم می باشد. محیط مسابقه تشکیل می شود از ۱۸ عدد تشک ۱×۲ به رنگ زرد(محوطه اصلی) و ۱۴ عدد تشک ۱×۲ به رنگ قرمز (محوطه خطر) و ۶۶ تشک زرد رنگ هم، محوطه ایمنی را تشکیل می دهند.
تعداد داوران: هر مسابقه جودو زیر نظر 1 داور در وسط تاتامی و یک سرداور در بیرون از تاتامی انجام میگیرد. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داور را در امر قضاوت یاری می کنند.
ادای احترام: ادای احترام به دو صورت انجام می شود: ایستاده و نشسته.
او که می: شیوه های زمین خوردن در جودو را «او که می» می گویند.
کومی کاتا: گرفتن گارد در جودو «کومی کاتا» نام دارد.
تای ساباکی: تغییر جهت دادن و تغییر وضعیت دادن جودوکار، با حفظ تعادل کامل «تای ساباکی» نامیده می شود.
رانه وازا: فعالیت جودوکاران را در حالت غیر ایستاده گویند
منبع :http://cloobjudo.blogfa.com/1392/05
