گل های از سرما کبود..........
- نویسنده موضوع mohana
- تاریخ شروع
reza.n
New member
اومدم لایک کنم.دیدم نمیشه لایک کرد.گریه داره.
setayesh71
New member
یک محل را نذری می دهيم،
بی آنکه حواسمـان باشد
نيازمندان، زورشان به صف ايستادن نمـی رسـد ...
و اگـر هـم بـرسد،
از لباسهايشان خجالت می کشند ...:sad::sad::sad:
همیشه دوست دارم اگه قراره یه روزی نذری بدم یه روزی باشه غیر از همه روزایی که بقیه نذری می دن . یه روزی که شاید خیلیا غذا نداشته باشن . برم تو محله های فقیر نشین و در خونشون رو بزنم .. ..... نذری دادن های توی روضه هم خیلی خوبه . ولی نمی دونم چرا نذری رو فقط مختص روزای خاص می دونیم ... مگه امام حسین بقیه روزای سال به دعامون گوش نمی ده ؟
hematology70
New member
واقعا تکان دهنده بود اما بازم مر30 که به یادمون آوردی
am-ml
New member
یادمون باشه اینا به ترحم نیاز ندارن ،اگه دیدینشون یادتون باشه سعی کنید بفهمید که چقدر بزرگن و بزرگتر از سن و سالشون باید باهاشون رفتار کرد ،اگه خواستین چیزی بهشون بدین یادتون باشه باید خیلی پنهانی و دور از چشم باشه ،غروری دارن که همه هستیشونه و اصلا حرفای شیک و آه های با کلاس ما رو نمی فهمن...
اونا عوض کار پول می گیرن ،حالا اگه تو اسمش رو کثیف کاری میگذاری واسش یه لنگ نو بخر...
وقتی کفشت پاره اس ولی مغزت نو و تازه اس دلت میخواد اول مغزت رو ببینن و بفهمن که میفهمی ،از یه همچین کسی میشه هر کمکی رو قبول کرد ولی اونی که فقط کفش پاره ات رو میبینه ،ازش متنفری...
اونا عوض کار پول می گیرن ،حالا اگه تو اسمش رو کثیف کاری میگذاری واسش یه لنگ نو بخر...
وقتی کفشت پاره اس ولی مغزت نو و تازه اس دلت میخواد اول مغزت رو ببینن و بفهمن که میفهمی ،از یه همچین کسی میشه هر کمکی رو قبول کرد ولی اونی که فقط کفش پاره ات رو میبینه ،ازش متنفری...
waria
New member
غمگین نپاش بر تنِ دفتر دوات را
گاهی بیا گریز بزن خاطرات را
اصلا بگو؟ کدام دلِ قدر ناشناس
رنجانده است دخترِ خوبِ دهات را
این چشم های نافذ باران گرفته ات
یادم می آورد شبِ خیس قنات را
آن کوچه های خاکی تا پاسِ شب رها
آن شب نشینِ ساده و بی سور و سات را
آن سفره ی همیشگی کاسه های ماست
خیساندنِ مداوم نانِ بیات را
آن دختری که با دو سه تا سکه ی سیاه
می ریخت توی جیبِ لباسش نشاط را ...
گاهی بیا گریز بزن خاطرات را
اصلا بگو؟ کدام دلِ قدر ناشناس
رنجانده است دخترِ خوبِ دهات را
این چشم های نافذ باران گرفته ات
یادم می آورد شبِ خیس قنات را
آن کوچه های خاکی تا پاسِ شب رها
آن شب نشینِ ساده و بی سور و سات را
آن سفره ی همیشگی کاسه های ماست
خیساندنِ مداوم نانِ بیات را
آن دختری که با دو سه تا سکه ی سیاه
می ریخت توی جیبِ لباسش نشاط را ...
