ADEL21
New member
بســـــــــــــــــــــــــــم الله الرحـــــــــــــــــــــمن الرحــــــــــــــیــم
سلام به کسانی که عضو شده اند و میتونن این متن را مطالعه کنند.
در مقام خطاب کاربران به عنوان "دوست" بر نمیام که بحث سنگینیه .همه هم واقف ان پیدا کردن شخصی به عنوان دوست برای هر کسی مطابق با شخصیت خودساخته ی هر کسی به این راحتی ها نیست.پس چنین جسارتی نمیکنم
عذر خواهم بحث رو پیچیده میکنم ولی این مدت اینقدر ساده از این کلمه استفاده کردم و راحت گذشتم از معنی اون، که تدریجا به عمق "دوست" پی بردم و واقعیتش روم نمیشه همچین اشتباهی رو چند مرتبه تکرار کنم.
این متن در مورد دوستی و پیمان به مدد معرفت بین دو نفر هست من و تو...تو و هرکسی.
بند 1) لطفا کاربران دقت کنند این متن اصلا جنبه ی "دعوا" نداره..لطفا کسی با این پس زمینه ی ذهنی به نگارش پیام اقدام نکنه چون اصلا مایل نیستم این نوشته به میدون جنگ نظرات تبدیل بشه و بعد با یک شکلک گل رفع بشه!
لطفا کسی کلیت متن رو به خودش نگیره."تو" ی نوعی ، "من" نوعی، تو و من هایی هستند که بیان میشن.بخونید و فکر کنید و همراهی.
بند2)این متن نتیجه ی چند ماه برخورد "شخصیت به شخصیت " است.
بند3)کسانی که نظری در این رابطه دارند لطفا در کلام احترام سخنان گرانقدر رو بیان کنند.
کسانی هم که نمیتونن تند و تیزی کلام رو چاشنی حرفاشون نکنن من کاملا پذیرای حرفاشون به طور خصوصی هستم مگر اینکه ملایم همینجا عنوان کنید.تکرار میکنم هدف میدان جنگ نیس.بلکه ،میدان تبادل نظره.
بند4)این مطلب عنوان میشه تا کسانی که "متوجه " این مسئله میشن با "حوصله" حرف هاشون رو پیرامون حرف های ما بیان کنند.از تصحیح حرف های خودتون پرهیز کنید.تصحیح برای رفع سو تفاهمه.نمیخوایم سو تفاهمی پیش بیاد که رفع بشه.
بند5)موضوع پیچیده نیست.بلکه بسیار شفاف و و آسان هست.فقط مشکلی که وجود داره بحث "من" و "دید من"هست. "من" ها خط اصلی یک دوستی هستند که اجازه ی تداوم به حفظ ارزش های یک پیمان میدن.این روز ها "ندیدن" جای خودش رو به "دیدن " داده...لطفا ببینید....بلکه عمیق تر...جایی که دست "وجدان" رو از ته کاریز "انصاف" ببینید.
به قدری فرهیخته هستید که امیدوارم بعد بیان بند های قراردادی (که بی شک کمتر کسی مخالف هست) با برخورد های سریع و بدون خرج صبر پشت نظرات، رو به رو نشم.
یــــــــــــــــــــا علـــــــــی...به مــــــــــــدد تو
انجمنی که هستیم...دنیای مجازیست....مجازیه مجازیه مجازی...واقعیت ،پشت کلید هایی نشسته که اراده میکنه با هر فشاری به کلید بنویسه :
م ج ا زی وبعد تو بخونی :مجازی.و بعد فکر کنی مجازیه.آیا اراده ی من هم مجازیه ؟ یا حوصله ی من هم از وقتی که برای نوشتن میذارم مجازیه ؟این حوصله از یک جایی میاد.این توان از
یک جایی میاد.منشا این بودن ها "یک موجوده " یک خلقت.خلقت با ظرافت مثل خودت.موجودی به اسم "انسان"...یک کم بترسیم.یک کم تامل کنیم.با کی طرفیم ؟...
م ج ا ز ی و بعد تو میخونی مجازی و بعد فکر میکنی مجازیه....به کدوم جرات ، به کدوم اجازه...به کدوم جسارت ،بار عمل و عکس العمل رو سبک تر و میکنیم.؟ به کلام خودمون میگیم
یک کم استراحت کن..؟.به خودمون میگیم راحت تر باش ...به صرف "مجازی بودن " هر طوری که مناسب دیدی بگو و برو
این بحث...به وجدان خودمون بستگی داره...که چقدر به تک تک کلماتی که از فکرمون ترواش میکنه و اینجا تایپ میشه اهمیت میدیم.به وجدان خودمون بستگی داره که ،من نوعی
،هـــــــــــــــــــر چقدر آستانه ی تحمل،حریم وحساسیت ام برام ارزش داره ،دوست من هم همین چندتا پارامتر رو داره شاید صـــــــــــدبرابر عمیق تر، پس مراقب حرفام
باشم.چــــــــــــــــند مرتبه باید توی پیغام ها از هم ضربه بخوریم و انتهاش یک عذر خواهی و بخشش نمایشی بکنیم ...؟
دوستی چه مجازی چه حضوری و عینی ،شرایط خاص خودش رو داره.بحثش سنگینه...چند مبحثه...زیر وبم داره و چند دسته است.اشاره نمیکنم چون ممکنه نظر بدید و اطناب بشه و از مغز کلام دور.
ساده ترین کار برای از جلوگیری از کدورت ،بیان خصوصیات فردیه.بی شک، کسی مایل نیست بعد سلام ،همه ی خصوصیات خودش رو روی دایره ی آشنایی بریزه.اما میشه با بیان چند جمله ی کوتاه...یا برخوردها و شکست ها و موفقیت ها ، با زبان بی زبانی به دوستتون بگید چه در ذهن شما میگذره.شما تا چه حد تحمل دارید یا چه چیزی زنگ خطر شما رو به صدا در میاره.
بعد از این مرحله ،به جایی میرسیم به نام "تظاهر و واقعیت"....مهم ترین بخش هست.در جریان دوستی، با توجه به طبع عالی منش انسان، هر یک تا حدی سعی دارند خوب دیده
بشن.این اشکالی نداره.اما باید مرد عمل بود.اوقات خوش و روزهای خوب آشنایی،بیان حرف ها و خنده های دوستانه،پیمان های به ظاهر محکم و پشت گرمی های آهنین،همه و همه
افسار کلام رو به دست میگیرن،تا جایی میرن که از یاد میره چه قول های خوبی داده شد !
اینقدر خوبی و شیرینی....من خوب...تو خوب...اصلا پایان ناپذیره !
پس...جان کلام دوستی کجاست؟تحقق قول تو وقتی من خوبم نیازی نیست.چون آنقدر خوبم که دست تو رو هم میتونم بگیرمو خوبترت کنم.وقتی بحران میشه...جای تو کجاست...جای
حوصله ی تو کجاست؟ جای معرفت تو رو چی پر میکنه ؟
ان زمانی که تو لحظه ای به باور من شک میکنی و حس تزلزل وعده داری....ردیف سربازهای چیده شده ی پیمان های تو کجا سان میرن ؟
لحظه ای به وجدانت برگرد...لحظه ای به خودمو خودت برگرد...لحظه ای فکر کن که منم مثل تو "فکر میکنم " و انسانم.تنها تو اجازه ی قضاوت و بیان بی رحمانه ی حکم ات نداری...در این
جایگاه من هم...به احترام همان آشنایی و حوصله ای که به پای تو ریختم حق بیان دارم.حق دارم.....در آرامش پرسیده بشم....در آرامش به تو "بگویم"
در خلوت انصاف خودمان....کدورت نوظهور رو "رفع" کنم.
در جایگاه بیان این مطلب،شخصا خودم بعد از آشنایی و دوستی با چندین نفر به عینه پی بردم، که ای کاش پیش تر از این ، خودم به خودم نهیب میزدم و فراسوی ساده بینی ها زودگذر
رو زودتر میدیدم.من اعتراف میکنم کامل نیستم،اما همینقدر حس میکنم که واقعا روز به روز این روند بدتر و بدتر میشه...ندیدن ها سر به فلک کشیده...حوصله داره به ته میرسه....کسی
حوصله ی چند لحظه تامل رو نداره...با کلام میتازه و افسارش "مجازی بودنه"...به صرف نزدیک نبودن....عینیت نداشتن....با هر ادبیاتی ...عکس العمل رو نشون میده.
تکرار میکنم....به خودتون نگیرین...حتی در حال خوندن این حرف ها هم تحمل به خرج بدین و این تحمل رو تمرین کنین....بین چند نقطه ی خاکستری
تو دفتر آشنایی مجازی یا واقعی....کلی خط روشن آبی هست که شما ها هم جزء اون ها هستید...
اما اونقدر انصاف داشته باشید و توی دلتون اعتراف کنید که هیچ کس کامل و بی عیب نیس و ممکنه جایی رو اشتباه گفته باشه و زیر پیمانش زده باشه.
در کنار حوصله ای که به خرج میدید برای نوشتن طنز ها و خنده ها...در کنار اون ها هم روانشناسی دوستاتون رو مطالعه کنید..به اینکه مثلا براساس .اینکه بچه ی چندم هستن و... به حداقل آگاهی از شخصیتشون برسین تا حد و مرز گفتار خودتون رو با اون فرد مشخص کنیدو توقعتون رو بیارید پایین. تا اگر رفتاری دیدید شوکه نشید و راحت قبول کنید و راحت تر ببخشید.یا یا اینکه بعد از چند مرتبه رویارویی در مورد هر بحثی ،ظرفیت و گنجایش برآیند تحمل عصبانیت ،فکر و صبر دوستتون در لحظه رو به خاطر بسپرید و ذره ذره شمایلی از کل فرد به دست بیارید و اونو بشناسید .
شاید بعضی ها با خوندن اینها ،حرف ها رو به سخره بگیرند.
من روی سخنم با کساییه که به خودشون ، فکرشون و اطرافیانشون...به معرفتی که به پاش قول میدن ، به مرامی که ازش یاد میکنن اهمیت میدن.
چه در حد نوشتن م ج ا ز ی
چه...هر چند دوری ، اما نزدیکی.اینقدر نزدیک که ، بهت میگم "یا علی " جرات کردم اسم بزرگش رو برات بیارمو پای حرفم هستم...
دوست واقعی دوستت باش....با تحمل...با صبر.با حواس جمع کردن برای اون ....با خرج کردن انصاف به یاد زحمت هایی که برات کشید .. .چه جای خواهر باشه چه برادر..اینجوری..خودتو واقعی کن.یک واقعی با معرفت.
من
اینو آویزه ی کلید های سیستم ام کردم !
تا صدای تق تق کلید ها وقت نوشتن....صدای خوب و گوش نوازی باشه....به امید....بهبود....بخشش...تجربه ای برای بهتر بودن ....
بگو یا علــــــــــــــــــــــــــی
:riz304:
سلام به کسانی که عضو شده اند و میتونن این متن را مطالعه کنند.
در مقام خطاب کاربران به عنوان "دوست" بر نمیام که بحث سنگینیه .همه هم واقف ان پیدا کردن شخصی به عنوان دوست برای هر کسی مطابق با شخصیت خودساخته ی هر کسی به این راحتی ها نیست.پس چنین جسارتی نمیکنم
عذر خواهم بحث رو پیچیده میکنم ولی این مدت اینقدر ساده از این کلمه استفاده کردم و راحت گذشتم از معنی اون، که تدریجا به عمق "دوست" پی بردم و واقعیتش روم نمیشه همچین اشتباهی رو چند مرتبه تکرار کنم.
این متن در مورد دوستی و پیمان به مدد معرفت بین دو نفر هست من و تو...تو و هرکسی.
بند 1) لطفا کاربران دقت کنند این متن اصلا جنبه ی "دعوا" نداره..لطفا کسی با این پس زمینه ی ذهنی به نگارش پیام اقدام نکنه چون اصلا مایل نیستم این نوشته به میدون جنگ نظرات تبدیل بشه و بعد با یک شکلک گل رفع بشه!
لطفا کسی کلیت متن رو به خودش نگیره."تو" ی نوعی ، "من" نوعی، تو و من هایی هستند که بیان میشن.بخونید و فکر کنید و همراهی.
بند2)این متن نتیجه ی چند ماه برخورد "شخصیت به شخصیت " است.
بند3)کسانی که نظری در این رابطه دارند لطفا در کلام احترام سخنان گرانقدر رو بیان کنند.
کسانی هم که نمیتونن تند و تیزی کلام رو چاشنی حرفاشون نکنن من کاملا پذیرای حرفاشون به طور خصوصی هستم مگر اینکه ملایم همینجا عنوان کنید.تکرار میکنم هدف میدان جنگ نیس.بلکه ،میدان تبادل نظره.
بند4)این مطلب عنوان میشه تا کسانی که "متوجه " این مسئله میشن با "حوصله" حرف هاشون رو پیرامون حرف های ما بیان کنند.از تصحیح حرف های خودتون پرهیز کنید.تصحیح برای رفع سو تفاهمه.نمیخوایم سو تفاهمی پیش بیاد که رفع بشه.
بند5)موضوع پیچیده نیست.بلکه بسیار شفاف و و آسان هست.فقط مشکلی که وجود داره بحث "من" و "دید من"هست. "من" ها خط اصلی یک دوستی هستند که اجازه ی تداوم به حفظ ارزش های یک پیمان میدن.این روز ها "ندیدن" جای خودش رو به "دیدن " داده...لطفا ببینید....بلکه عمیق تر...جایی که دست "وجدان" رو از ته کاریز "انصاف" ببینید.
به قدری فرهیخته هستید که امیدوارم بعد بیان بند های قراردادی (که بی شک کمتر کسی مخالف هست) با برخورد های سریع و بدون خرج صبر پشت نظرات، رو به رو نشم.
یــــــــــــــــــــا علـــــــــی...به مــــــــــــدد تو
انجمنی که هستیم...دنیای مجازیست....مجازیه مجازیه مجازی...واقعیت ،پشت کلید هایی نشسته که اراده میکنه با هر فشاری به کلید بنویسه :
م ج ا زی وبعد تو بخونی :مجازی.و بعد فکر کنی مجازیه.آیا اراده ی من هم مجازیه ؟ یا حوصله ی من هم از وقتی که برای نوشتن میذارم مجازیه ؟این حوصله از یک جایی میاد.این توان از
یک جایی میاد.منشا این بودن ها "یک موجوده " یک خلقت.خلقت با ظرافت مثل خودت.موجودی به اسم "انسان"...یک کم بترسیم.یک کم تامل کنیم.با کی طرفیم ؟...
م ج ا ز ی و بعد تو میخونی مجازی و بعد فکر میکنی مجازیه....به کدوم جرات ، به کدوم اجازه...به کدوم جسارت ،بار عمل و عکس العمل رو سبک تر و میکنیم.؟ به کلام خودمون میگیم
یک کم استراحت کن..؟.به خودمون میگیم راحت تر باش ...به صرف "مجازی بودن " هر طوری که مناسب دیدی بگو و برو
این بحث...به وجدان خودمون بستگی داره...که چقدر به تک تک کلماتی که از فکرمون ترواش میکنه و اینجا تایپ میشه اهمیت میدیم.به وجدان خودمون بستگی داره که ،من نوعی
،هـــــــــــــــــــر چقدر آستانه ی تحمل،حریم وحساسیت ام برام ارزش داره ،دوست من هم همین چندتا پارامتر رو داره شاید صـــــــــــدبرابر عمیق تر، پس مراقب حرفام
باشم.چــــــــــــــــند مرتبه باید توی پیغام ها از هم ضربه بخوریم و انتهاش یک عذر خواهی و بخشش نمایشی بکنیم ...؟
دوستی چه مجازی چه حضوری و عینی ،شرایط خاص خودش رو داره.بحثش سنگینه...چند مبحثه...زیر وبم داره و چند دسته است.اشاره نمیکنم چون ممکنه نظر بدید و اطناب بشه و از مغز کلام دور.
ساده ترین کار برای از جلوگیری از کدورت ،بیان خصوصیات فردیه.بی شک، کسی مایل نیست بعد سلام ،همه ی خصوصیات خودش رو روی دایره ی آشنایی بریزه.اما میشه با بیان چند جمله ی کوتاه...یا برخوردها و شکست ها و موفقیت ها ، با زبان بی زبانی به دوستتون بگید چه در ذهن شما میگذره.شما تا چه حد تحمل دارید یا چه چیزی زنگ خطر شما رو به صدا در میاره.
بعد از این مرحله ،به جایی میرسیم به نام "تظاهر و واقعیت"....مهم ترین بخش هست.در جریان دوستی، با توجه به طبع عالی منش انسان، هر یک تا حدی سعی دارند خوب دیده
بشن.این اشکالی نداره.اما باید مرد عمل بود.اوقات خوش و روزهای خوب آشنایی،بیان حرف ها و خنده های دوستانه،پیمان های به ظاهر محکم و پشت گرمی های آهنین،همه و همه
افسار کلام رو به دست میگیرن،تا جایی میرن که از یاد میره چه قول های خوبی داده شد !
اینقدر خوبی و شیرینی....من خوب...تو خوب...اصلا پایان ناپذیره !
پس...جان کلام دوستی کجاست؟تحقق قول تو وقتی من خوبم نیازی نیست.چون آنقدر خوبم که دست تو رو هم میتونم بگیرمو خوبترت کنم.وقتی بحران میشه...جای تو کجاست...جای
حوصله ی تو کجاست؟ جای معرفت تو رو چی پر میکنه ؟
ان زمانی که تو لحظه ای به باور من شک میکنی و حس تزلزل وعده داری....ردیف سربازهای چیده شده ی پیمان های تو کجا سان میرن ؟
لحظه ای به وجدانت برگرد...لحظه ای به خودمو خودت برگرد...لحظه ای فکر کن که منم مثل تو "فکر میکنم " و انسانم.تنها تو اجازه ی قضاوت و بیان بی رحمانه ی حکم ات نداری...در این
جایگاه من هم...به احترام همان آشنایی و حوصله ای که به پای تو ریختم حق بیان دارم.حق دارم.....در آرامش پرسیده بشم....در آرامش به تو "بگویم"
در خلوت انصاف خودمان....کدورت نوظهور رو "رفع" کنم.
در جایگاه بیان این مطلب،شخصا خودم بعد از آشنایی و دوستی با چندین نفر به عینه پی بردم، که ای کاش پیش تر از این ، خودم به خودم نهیب میزدم و فراسوی ساده بینی ها زودگذر
رو زودتر میدیدم.من اعتراف میکنم کامل نیستم،اما همینقدر حس میکنم که واقعا روز به روز این روند بدتر و بدتر میشه...ندیدن ها سر به فلک کشیده...حوصله داره به ته میرسه....کسی
حوصله ی چند لحظه تامل رو نداره...با کلام میتازه و افسارش "مجازی بودنه"...به صرف نزدیک نبودن....عینیت نداشتن....با هر ادبیاتی ...عکس العمل رو نشون میده.
تکرار میکنم....به خودتون نگیرین...حتی در حال خوندن این حرف ها هم تحمل به خرج بدین و این تحمل رو تمرین کنین....بین چند نقطه ی خاکستری
تو دفتر آشنایی مجازی یا واقعی....کلی خط روشن آبی هست که شما ها هم جزء اون ها هستید...
اما اونقدر انصاف داشته باشید و توی دلتون اعتراف کنید که هیچ کس کامل و بی عیب نیس و ممکنه جایی رو اشتباه گفته باشه و زیر پیمانش زده باشه.
در کنار حوصله ای که به خرج میدید برای نوشتن طنز ها و خنده ها...در کنار اون ها هم روانشناسی دوستاتون رو مطالعه کنید..به اینکه مثلا براساس .اینکه بچه ی چندم هستن و... به حداقل آگاهی از شخصیتشون برسین تا حد و مرز گفتار خودتون رو با اون فرد مشخص کنیدو توقعتون رو بیارید پایین. تا اگر رفتاری دیدید شوکه نشید و راحت قبول کنید و راحت تر ببخشید.یا یا اینکه بعد از چند مرتبه رویارویی در مورد هر بحثی ،ظرفیت و گنجایش برآیند تحمل عصبانیت ،فکر و صبر دوستتون در لحظه رو به خاطر بسپرید و ذره ذره شمایلی از کل فرد به دست بیارید و اونو بشناسید .
شاید بعضی ها با خوندن اینها ،حرف ها رو به سخره بگیرند.
من روی سخنم با کساییه که به خودشون ، فکرشون و اطرافیانشون...به معرفتی که به پاش قول میدن ، به مرامی که ازش یاد میکنن اهمیت میدن.
چه در حد نوشتن م ج ا ز ی
چه...هر چند دوری ، اما نزدیکی.اینقدر نزدیک که ، بهت میگم "یا علی " جرات کردم اسم بزرگش رو برات بیارمو پای حرفم هستم...
دوست واقعی دوستت باش....با تحمل...با صبر.با حواس جمع کردن برای اون ....با خرج کردن انصاف به یاد زحمت هایی که برات کشید .. .چه جای خواهر باشه چه برادر..اینجوری..خودتو واقعی کن.یک واقعی با معرفت.
من
اینو آویزه ی کلید های سیستم ام کردم !
تا صدای تق تق کلید ها وقت نوشتن....صدای خوب و گوش نوازی باشه....به امید....بهبود....بخشش...تجربه ای برای بهتر بودن ....
بگو یا علــــــــــــــــــــــــــی
:riz304:
آخرین ویرایش:
