این قسمت رو حتما بخونید .....
مورچه های درنده و گوشت خوار و تهاجم آنها:
این مورچه ها به قدری خوفناک هستند که نه فقط مورچه ها از دست آن ها فرار می کنند بلکه خرگوش ها و پرندگان و حتی سوسمارها و مارها و افعی ها از دست آن ها می گریزند.
مناطق زندگی این مورچه ها در آفریقای جنوبی و گویان ومکزیک و برزیل است، و انواع آن ها را علمای مورچه شناس به نام دوری لینی، جی تی نی لپتانی، لی نی و غیره می خوانند.
این مورچگان، در زندگی مورچه های دیگر، به منزله طوفان و گردبار در زندگی ما می باشند. وقتی که سپاه این مورچه که گوشت خوار است به حرکت در آمد، هیچ چیز را در معبر خود باقی نمی گذارد.
حرفه اصلی این مورچه ها چپاول است. برخلاف مورچگان معمولی، هرگز شهر نمی سازند و پیوسته صحراگرد هستند، همواره تخم ها و کرم های خود را از منزل به منزل دیگر منتقل می کنند.
سرعت حرکت این مورچه به قدری زیاد است که با سرعت حرکت یک اسب که با قدم های یورتمه دوندگی می کند برابری می نماید و به همین جهت در موقع چپاول، دسته های اکتشاف آن ها ده کیلومتر و پانزده کیلومتر و گاهی زیادتر پیشاپیش سپاه حرکت می کنند.
این مورچه با اینکه به کلی نابینا است در موقع حمله، حتی انسان ها را هم وادار به فرار می نماید، تا چه رسد به حشرات و جانوران کوچک که به طور حتم اگر فرار نکنند معدوم خواهند گردید.
سپاهیان این مورچه (وهمگی سپاهی هستند) به نظم و ترتیب کامل در صحرا حرکت می کنند. گاهی در صد ستون به موازات یکدیگر حرکت می نمایند و افسران آن ها (مورچه های درنده گوشت خوار دارای افسر هستند) در طرفین این ستون ها قرار می گیرند و به واسطه جثه بزرگی که دارند، به خوبی از سایرین تشخیص داده می شوند.
هروقت که سپاه این مورچه برای چپاول به حرکت در می آیند، دست کم چندین میلیون است، و ساکنان روستاهای آفریقای جنوبی و برزیل از پرواز دسته جمعی پرندگان و فرار خزندگان و جانوران کوچک، پیش بینی می کنند که مورچه درنده جلو می آید.
یگانه وسیله برای جلوگیری از تهاجم این مورچه آن است که اطراف قریه و یا خانه روستایی آتش بیفروزند،و گرنه حتی خندق های آب هم مانع از حمله این موچه نخواهد شد زیرا این موچه درنده و نابینا از آب هم ، می گذرد.
هر جانوری که قدرت حرکت نداشته باشد، اعم از پرنده و پستاندار و خزنده، در ظرف مدت قلیلی توسط این مورچگان درنده قطعه قطعه گردید و صبح استخوان های آنها باقی می ماند.
در روستاها و خانه های روستایی افریقای جنوبی اگر نتوانند به وسیله آتش جلوی این مورچه ها را بگیرند، و نیز اگر نتوانند که فرار کنند، ویا بیماری داشته باشند که نتوانند او را حرکت بدهند، یگانه چاره اینست که پایه های تخت خواب را در وسط چهار طشت و یا چهار کاسه که پر از سرکه باشد جا بدهد و ضمنا مواظب باشند که سقف اطاق شکاف و بریدگی نداشته باشد زیرا اگر دارای شکافی بود، مورچه ها از سقف روی بیمار خواهند افتاد. اما اگر شکاف نداشت چون نابینا هستند راه خود را گرفته و از دیوار دیگر پائین می آیند و می روند.ولی بهترین وسیله برای احتراز از خطر این مورچه، آتش افروختن و یا فرار کردن است.
شاخک های آن ها به قدری قوی است که حتی بعد از اینکه از بدن جدا شد طعمه خود را رها نمی نماید. سابقا بومیان افریقای جنوبی برای بخیه زدن زخم ها، از شاخک های این حشره استفاده می کردند، به این طریق که مورچه ها را وا می داشتند که دو طرف زخم را گاز بگیرند و بعد سرشان را قطع می کردند و شاخک هاراکه به شکل بخیه در زخم ها باقی مانده بودند بعد از اینکه زخم بهبود می یافت ، بیرون می آورند.وقتی که این مورچگان درنده به یک قریه حمله می نمایند، در آنجا هر چیز را که می جنبد، به استثنای نباتات، می خورند. ولی این فایده را دارند که سایر حشرات را نیز معدوم می نمایند. ساکنان قریه، بعد از رفتن مورچگان، وقتی که به آبادی مراجعت می کنند می بینند که آبادی از هر نوع حشره و گزنده پاک شده است.
طبعا حمله مورچگان درنده را نباید با حمله موریانه ها اشتباه کرد چون گاهی در مناطق جنوب افریقا، موریانه ها هم به روستاها حمله می کنند.
تفاوتی که این دو نوع حمله دارد آن است که این مورچگان جانوران را می خورند و موریانه ها اشیای چوبی را بلع می کنند،و دیگر اینکه حمله مورچه درنده، ظاهری و علنی است، در صورتی که حمله موریانه پنهانی و زیرزمینی می باشد.
مورچگان درنده هنگام حرکت در صحرا و یا حمله، اگر به یک خندق آب برسند، خود را به شکل گلوله می سازند، وطوری به هم می چسبند که یک گلوله بدون منفذ را تشکیل می دهند. در داخل یک گلوله، تخم ها و کرم ها قرارا داده شده و آن وقت به وسیله شنا، تخم ها و کرم های خود را به آن طرف آب می رسانند.
ولی از نهر ها و رودخانه های سریع السیر نمی توانند عبور نمایند زیرا سرعت جریان آب آن ها را با خود می برد و بالاخره غرق می نماید.شکارچیانی که در صحرا هنگام حمله این مورچه در خواب باشند، بعید نیست که بر اثر هجوم مورچگان به قتل برسند زیرا این مورچه دائما دسته های اکتشاف را به طرف خط سیر خود می فرستد که مبادا جنبنده ای از نظر او پنهان بماند.
مورچه های درنده و گوشت خوار و تهاجم آنها:
این مورچه ها به قدری خوفناک هستند که نه فقط مورچه ها از دست آن ها فرار می کنند بلکه خرگوش ها و پرندگان و حتی سوسمارها و مارها و افعی ها از دست آن ها می گریزند.
مناطق زندگی این مورچه ها در آفریقای جنوبی و گویان ومکزیک و برزیل است، و انواع آن ها را علمای مورچه شناس به نام دوری لینی، جی تی نی لپتانی، لی نی و غیره می خوانند.
این مورچگان، در زندگی مورچه های دیگر، به منزله طوفان و گردبار در زندگی ما می باشند. وقتی که سپاه این مورچه که گوشت خوار است به حرکت در آمد، هیچ چیز را در معبر خود باقی نمی گذارد.
حرفه اصلی این مورچه ها چپاول است. برخلاف مورچگان معمولی، هرگز شهر نمی سازند و پیوسته صحراگرد هستند، همواره تخم ها و کرم های خود را از منزل به منزل دیگر منتقل می کنند.
سرعت حرکت این مورچه به قدری زیاد است که با سرعت حرکت یک اسب که با قدم های یورتمه دوندگی می کند برابری می نماید و به همین جهت در موقع چپاول، دسته های اکتشاف آن ها ده کیلومتر و پانزده کیلومتر و گاهی زیادتر پیشاپیش سپاه حرکت می کنند.
این مورچه با اینکه به کلی نابینا است در موقع حمله، حتی انسان ها را هم وادار به فرار می نماید، تا چه رسد به حشرات و جانوران کوچک که به طور حتم اگر فرار نکنند معدوم خواهند گردید.
سپاهیان این مورچه (وهمگی سپاهی هستند) به نظم و ترتیب کامل در صحرا حرکت می کنند. گاهی در صد ستون به موازات یکدیگر حرکت می نمایند و افسران آن ها (مورچه های درنده گوشت خوار دارای افسر هستند) در طرفین این ستون ها قرار می گیرند و به واسطه جثه بزرگی که دارند، به خوبی از سایرین تشخیص داده می شوند.
هروقت که سپاه این مورچه برای چپاول به حرکت در می آیند، دست کم چندین میلیون است، و ساکنان روستاهای آفریقای جنوبی و برزیل از پرواز دسته جمعی پرندگان و فرار خزندگان و جانوران کوچک، پیش بینی می کنند که مورچه درنده جلو می آید.
یگانه وسیله برای جلوگیری از تهاجم این مورچه آن است که اطراف قریه و یا خانه روستایی آتش بیفروزند،و گرنه حتی خندق های آب هم مانع از حمله این موچه نخواهد شد زیرا این موچه درنده و نابینا از آب هم ، می گذرد.
هر جانوری که قدرت حرکت نداشته باشد، اعم از پرنده و پستاندار و خزنده، در ظرف مدت قلیلی توسط این مورچگان درنده قطعه قطعه گردید و صبح استخوان های آنها باقی می ماند.
در روستاها و خانه های روستایی افریقای جنوبی اگر نتوانند به وسیله آتش جلوی این مورچه ها را بگیرند، و نیز اگر نتوانند که فرار کنند، ویا بیماری داشته باشند که نتوانند او را حرکت بدهند، یگانه چاره اینست که پایه های تخت خواب را در وسط چهار طشت و یا چهار کاسه که پر از سرکه باشد جا بدهد و ضمنا مواظب باشند که سقف اطاق شکاف و بریدگی نداشته باشد زیرا اگر دارای شکافی بود، مورچه ها از سقف روی بیمار خواهند افتاد. اما اگر شکاف نداشت چون نابینا هستند راه خود را گرفته و از دیوار دیگر پائین می آیند و می روند.ولی بهترین وسیله برای احتراز از خطر این مورچه، آتش افروختن و یا فرار کردن است.
شاخک های آن ها به قدری قوی است که حتی بعد از اینکه از بدن جدا شد طعمه خود را رها نمی نماید. سابقا بومیان افریقای جنوبی برای بخیه زدن زخم ها، از شاخک های این حشره استفاده می کردند، به این طریق که مورچه ها را وا می داشتند که دو طرف زخم را گاز بگیرند و بعد سرشان را قطع می کردند و شاخک هاراکه به شکل بخیه در زخم ها باقی مانده بودند بعد از اینکه زخم بهبود می یافت ، بیرون می آورند.وقتی که این مورچگان درنده به یک قریه حمله می نمایند، در آنجا هر چیز را که می جنبد، به استثنای نباتات، می خورند. ولی این فایده را دارند که سایر حشرات را نیز معدوم می نمایند. ساکنان قریه، بعد از رفتن مورچگان، وقتی که به آبادی مراجعت می کنند می بینند که آبادی از هر نوع حشره و گزنده پاک شده است.
طبعا حمله مورچگان درنده را نباید با حمله موریانه ها اشتباه کرد چون گاهی در مناطق جنوب افریقا، موریانه ها هم به روستاها حمله می کنند.
تفاوتی که این دو نوع حمله دارد آن است که این مورچگان جانوران را می خورند و موریانه ها اشیای چوبی را بلع می کنند،و دیگر اینکه حمله مورچه درنده، ظاهری و علنی است، در صورتی که حمله موریانه پنهانی و زیرزمینی می باشد.
مورچگان درنده هنگام حرکت در صحرا و یا حمله، اگر به یک خندق آب برسند، خود را به شکل گلوله می سازند، وطوری به هم می چسبند که یک گلوله بدون منفذ را تشکیل می دهند. در داخل یک گلوله، تخم ها و کرم ها قرارا داده شده و آن وقت به وسیله شنا، تخم ها و کرم های خود را به آن طرف آب می رسانند.
ولی از نهر ها و رودخانه های سریع السیر نمی توانند عبور نمایند زیرا سرعت جریان آب آن ها را با خود می برد و بالاخره غرق می نماید.شکارچیانی که در صحرا هنگام حمله این مورچه در خواب باشند، بعید نیست که بر اثر هجوم مورچگان به قتل برسند زیرا این مورچه دائما دسته های اکتشاف را به طرف خط سیر خود می فرستد که مبادا جنبنده ای از نظر او پنهان بماند.