دفتر شعر
- نویسنده موضوع ZOT
- تاریخ شروع
nafiss
New member
ناشناسی که مرا می گذراند ز خیابان بهشت
قصه زندگیم را به چه خطی بنوشت
و به پاییزی چشمان تو ای رهگذر خسته ی شب
و به آهنگ غمینی که بماندست به لب
و تن من که تو را چنگ زده
پیکری شب زده بر سینه ی دل چنگ زده
و مرا می بردن،به کجا ؟ جایی دور
ساحلی امن در این نقطه ی کور
چاه بر راه من خسته چه بسیار زده
ودر این تاریکی،قصه ی عشق مرا باز چه بی رنگ زده
وتو ای رهگذر مجهولم
قصه ی عشق تو کردست چنین مشهورم
به تن خسته ی من زخم مزن
تو به بیتابی این شیشه دل سنگ مزن
و به عریانی این روح مخند
درب میخانه به روی دل دیوانه مبند
و تو افسونگر شب و تو افیونگر تب
به تنم زخم مزن ، به دلم سنگ مزن
و تو این قلب پر از شور و شعف
عاشقی خسته که افتاده به هر سوی و طرف
به دمی سرد مکن ، صحبت از درد مکن
تو نسیمی که دمی می گذرد صبح سحر
تو سواری که نشسته است بر این اسب کهر
و تو ای رهگذر مجهولم
چون سرابی که نشسته است به مه
به هماهنگی من چنگ زدی بال پرواز مرا بند زدی
و من از دورترین نقطه ی کور
تشنه و مانده از این میکده دور
به تو می دوزم چشم
به جهانی که بمردست زخشم
و چرایی که دگر نیست به من
و توانی که دگر نیست به تن
و به پاییز نخواهم بخشید
دیگر از عشق نخواهم لرزید
که تو را می برد از پنجره بسته به تن
به دو راهی که گذر می کند از باغچه ی بی گل من
**خسرو پور جلال**
قصه زندگیم را به چه خطی بنوشت
و به پاییزی چشمان تو ای رهگذر خسته ی شب
و به آهنگ غمینی که بماندست به لب
و تن من که تو را چنگ زده
پیکری شب زده بر سینه ی دل چنگ زده
و مرا می بردن،به کجا ؟ جایی دور
ساحلی امن در این نقطه ی کور
چاه بر راه من خسته چه بسیار زده
ودر این تاریکی،قصه ی عشق مرا باز چه بی رنگ زده
وتو ای رهگذر مجهولم
قصه ی عشق تو کردست چنین مشهورم
به تن خسته ی من زخم مزن
تو به بیتابی این شیشه دل سنگ مزن
و به عریانی این روح مخند
درب میخانه به روی دل دیوانه مبند
و تو افسونگر شب و تو افیونگر تب
به تنم زخم مزن ، به دلم سنگ مزن
و تو این قلب پر از شور و شعف
عاشقی خسته که افتاده به هر سوی و طرف
به دمی سرد مکن ، صحبت از درد مکن
تو نسیمی که دمی می گذرد صبح سحر
تو سواری که نشسته است بر این اسب کهر
و تو ای رهگذر مجهولم
چون سرابی که نشسته است به مه
به هماهنگی من چنگ زدی بال پرواز مرا بند زدی
و من از دورترین نقطه ی کور
تشنه و مانده از این میکده دور
به تو می دوزم چشم
به جهانی که بمردست زخشم
و چرایی که دگر نیست به من
و توانی که دگر نیست به تن
و به پاییز نخواهم بخشید
دیگر از عشق نخواهم لرزید
که تو را می برد از پنجره بسته به تن
به دو راهی که گذر می کند از باغچه ی بی گل من
**خسرو پور جلال**
nafiss
New member
پریشان است امشب خاطر آب
چه راهی می زند آن روح بی تاب؟
(سبکباران ساحل ها) چه دانند
(شب تاریک و بیم موج و گرداب )
لب دریا ، شب از هنگامه لبریز
خروش موج ها ، پرهیز ، پرهیز
در آن توفان که صد فریاد گم شد
چه بر می آید از وای شباویز!
چراغی دور ، در ساحل شکفته
من و دریا دو هم راز نخفته
همه شب گفت دریا قصه با ماه
دریغا حرف من حرف نگفته.
{فریدون مشیری}
چه راهی می زند آن روح بی تاب؟
(سبکباران ساحل ها) چه دانند
(شب تاریک و بیم موج و گرداب )
لب دریا ، شب از هنگامه لبریز
خروش موج ها ، پرهیز ، پرهیز
در آن توفان که صد فریاد گم شد
چه بر می آید از وای شباویز!
چراغی دور ، در ساحل شکفته
من و دریا دو هم راز نخفته
همه شب گفت دریا قصه با ماه
دریغا حرف من حرف نگفته.
{فریدون مشیری}
نگاه
New member
تو را خبر ز دلِ بی قـــــرار بــــایـــد و
نیست.
غم ِ تو هست ولی غمگسار باید و
نیست
اسیر ِ
گریه ی
بی اختیار ِ
خویـــشتــــنم
فغان که در کفِ من اختیار باید و
نیست
چو شام ِ غم ، دلِ اندوهگین نباید و ... هست
چو صبحدم ، نفسم بی غبار بایـد و ... نیست
درونِ آتـــش از آنـــم
که آتشین گل ِ من ،
مرا چو پــــاره ی دل
در کنار بایـــــــــــد و
نیست ...
به سرد مهریِ بادِ خـزان نباید و
هست
به فیض بخشیِ ابر ِ بهار باید و
نیست
رهی معیری
نیست.
غم ِ تو هست ولی غمگسار باید و
نیست
اسیر ِ
گریه ی
بی اختیار ِ
خویـــشتــــنم
فغان که در کفِ من اختیار باید و
نیست
چو شام ِ غم ، دلِ اندوهگین نباید و ... هست
چو صبحدم ، نفسم بی غبار بایـد و ... نیست
درونِ آتـــش از آنـــم
که آتشین گل ِ من ،
مرا چو پــــاره ی دل
در کنار بایـــــــــــد و
نیست ...
به سرد مهریِ بادِ خـزان نباید و
هست
به فیض بخشیِ ابر ِ بهار باید و
نیست
رهی معیری
نگاه
New member
... دست هایم را در باغچه میکارم
سبز خواهم شد، میدانم،میدانم، میدانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهری ام
تخم خواهند گذاشت
گوشواری به دو گوشم می آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم
کوچه ای هست که در آن جا
پسرانی که به من عاشق بودند، هنوز
با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر
به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را
باد با خود برد
کوجه ای هست که قلب من آن را
از محله های کودکی ام دزدیده است ...
فروغ فرخ زاد
سبز خواهم شد، میدانم،میدانم، میدانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهری ام
تخم خواهند گذاشت
گوشواری به دو گوشم می آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم
کوچه ای هست که در آن جا
پسرانی که به من عاشق بودند، هنوز
با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر
به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را
باد با خود برد
کوجه ای هست که قلب من آن را
از محله های کودکی ام دزدیده است ...
فروغ فرخ زاد
نگاه
New member
نمی دانم..
نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم
که از خاک گلویم سوتکی سازد
به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی
دم خويش را بر گلويم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدين سان بشکند در من
سکوت مرگبارم را
نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم
که از خاک گلویم سوتکی سازد
به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی
دم خويش را بر گلويم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدين سان بشکند در من
سکوت مرگبارم را
waria
New member
در دیـــــاری که در او نیست کســی یار کســــی ----- کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی
هــــــر کس آزار منِ زار پســـــندیــــــد ولــــــــــی ----- نپـــســـــندیــــد دلِ زار مـن آزارِ کســــی
آخــــــرش محــــنت جانــــکاه به چـــــاه انـــــدازد ----- هرکه چون ماه برافروخت شبِ تارِکسـی
سودش این بس که به هیچش بفروشند چو من ----- هر که باقیمت جان بود خریدار کســـی
شهریار
هــــــر کس آزار منِ زار پســـــندیــــــد ولــــــــــی ----- نپـــســـــندیــــد دلِ زار مـن آزارِ کســــی
آخــــــرش محــــنت جانــــکاه به چـــــاه انـــــدازد ----- هرکه چون ماه برافروخت شبِ تارِکسـی
سودش این بس که به هیچش بفروشند چو من ----- هر که باقیمت جان بود خریدار کســـی
شهریار
تو مغرور بودی..
و من مغرور تر..
گفتم میروم..خداحافظ
گفتی برو...بی خداحافظ..
چشمانم خیره ماند..در دل گفتم بگو...بگو ...بگو بمان
......من منتظر یک جمله ی تو هستم
اماتو..بی رحمانه رفتی
و
من مغرورانه
غرورم را شکستم و دوباره گفتم
گفتم سلام...
نمیدانم چرا اما شنیده ام
عاشقان در برابر معشوق
غروری ندارند
شنیده بودم اما..باور نداشتم
به باورم رساندی
و من مغرور تر..
گفتم میروم..خداحافظ
گفتی برو...بی خداحافظ..
چشمانم خیره ماند..در دل گفتم بگو...بگو ...بگو بمان
......من منتظر یک جمله ی تو هستم
اماتو..بی رحمانه رفتی
و
من مغرورانه
غرورم را شکستم و دوباره گفتم
گفتم سلام...
نمیدانم چرا اما شنیده ام
عاشقان در برابر معشوق
غروری ندارند
شنیده بودم اما..باور نداشتم
به باورم رساندی
[/size]نیلوفر...
اي كدامين شب!
يك نفس بگشاي
جنگل انبوه مژگان سياهت را!
تا بلغزد بر بلور بركه چشم كبود تو
پيكر مهتابگون دختري،كز دور
با نگاه خويش مي جويد
بوسه شيرين روزي آفتابي را
از نوازش هاي گرم دستهاي من.
دختري نيلوفرين،شبرنگ،مهتابي
مي تپد بي تاب در خواب هوسناك اميد خويش.
پاي تا سر يك هوس: آغوش.
و تنش لغزان و خواهشبار، مي جويد
چون مه پيچيان به روي دره هاي خواب آلود سپيده دم،
بسترم را.
تا بلغزد از طلب سرشار
همچو موج بوسه مهتاب
روي گندمزار.
تا بنوشد در نوازش هاي گرم دستهاي من
شبنم يك عشق وحشي را.
اي كدامين شب!
يك نفس بگشاي م**ژگان سياهت را!
اي كدامين شب!
يك نفس بگشاي
جنگل انبوه مژگان سياهت را!
تا بلغزد بر بلور بركه چشم كبود تو
پيكر مهتابگون دختري،كز دور
با نگاه خويش مي جويد
بوسه شيرين روزي آفتابي را
از نوازش هاي گرم دستهاي من.
دختري نيلوفرين،شبرنگ،مهتابي
مي تپد بي تاب در خواب هوسناك اميد خويش.
پاي تا سر يك هوس: آغوش.
و تنش لغزان و خواهشبار، مي جويد
چون مه پيچيان به روي دره هاي خواب آلود سپيده دم،
بسترم را.
تا بلغزد از طلب سرشار
همچو موج بوسه مهتاب
روي گندمزار.
تا بنوشد در نوازش هاي گرم دستهاي من
شبنم يك عشق وحشي را.
اي كدامين شب!
يك نفس بگشاي م**ژگان سياهت را!