تو را گم كرده ام...سالهاست....
سالهاست كه رفته اي، اما يادِ دستهايِ زبرت، هنوز بين اين آجرهاي قديمي خانه فرياد
ميزند...هنوز فراموش نكرده ام شب زنده داري هايت را...آري كنارم نيستي اما تو را
ميان چروكهاي پيشاني مادر كه هر روز عميق تر مي شوند پيدا ميكنم بابا...
هر خط صورتش مرا ياد شبهايِ بي تو بودنش مي اندازد... باهر بار لبخندِ پژمرده مادر
با خود ميگويم..چطور جبران كنم سالها هم مادر بودن و هم پدر بودنش را؟؟؟؟؟؟؟
جبرانِ پدريِ پدرها سخت است..وجبران مادريِ مادرها سخت تر... و حال من... چطور
در يك جمله، اين دو را درهم آميزم؟؟!!!...نه...كار من نيست....زبان من تاب اين همه
سنگيني را ندارد... مادرِ من زميني نيست كه زميني سپاسگذارش باشم...
جوابش فقط ميان دستهايِ خدا جا ميشود نه دستهايِ قلبِ كوچكِ زميني من....
