eeeeeeehsan
New member
درود خدمت همه بچه های انجمن علوم پزشکی
چند روز پیش به کتابی برخوردم که شیوه ی صحیح نوشتاری بسیاری از لغات رو گرداوری کرده، گفتم به اشتراکش بذارم همه استفاده کنن؛
کتاب "غلط ننویسیـم"، چاپ 1387، نوشته ی ابوالحسن نجفی.
لینک دانلود: کلیک کنید
لینک دانلود کمکی: کلیک کنید
ولی از اونجایی که کتابش زیاده و میدونم هیچکدوم حوصله خوندنش رو نداریم، یه دوستی به نام اسماعیل غروی اومده خلاصه ای از این کتاب و شاید تجربیات خودش و منابع دیگری رو گرداوری و منتشر کرده. (این گرداوری چون یه سری اشتباهات داشت من در ادامه اونا رو تصحیح کردم.)
لینک دانلود: کلیک کنید
لینک دانلود کمکی: کلیک کنید
و اما ادامه و هدف اصلی تاپیک . . .
از اونجایی که همه ی ماها جوونیم و تحصیل کرده ایم واقعن زشته که موقع تایپ، چه توی این انجمن، چه سایتای دیگه و هرجایی از زندگیمون لغاتی رو اشتباه و غلط بنویسیـم،
گاهی اوقات واسه خود منم همین مشکل پیش میاد که لغتی رو اشتباه تایپ میکنم، چون فکرم درگیر یه سری چیزای دیگست، مخم قد نمیده که روی لغتی و جمله ای که دارم مینویسم تمرکز کنم، برای همین تکرار و تمرین لغات پر اشتباه بهمون کمک می کنه که تسلط کافی رو روی جملات و کلماتی که به کار می بریم داشته باشیم. برای همین تصمیم گرفتم این لغات و قواعد رو جمع آوری کنم تا همه استفاده کنیم.
فقط خواهشی که از دوستان دارم اینه که هرجا میبیـنید لغتی مشکل داره و اشتباست و جای بحث داره اطلاع بدین، جای دوری نمیره، لغاتی که قراره خودتون بخونید و در آینده دوستاتون بخونن بهتر میشه. :riz304:
منابع استفاده شده برای لغات زیر:
کتاب ابوالحسن نجفی
چکیده اسماعیل غروی
لغت نامه دهخدا
سایت old.shomaha.ir
سایت valiasr-aj.com
بعضی فعل ها و کلمه ها هستند که مرکباند از دو یا چند جزء. یا آن دو جزء، کلمات مجزایی هستند که هرکدام معنای مستقلی دارند؛ یا از پسوند و پیشوند تشکیل شدهاند. اگر دو جزء یک کلمه ی مرکب، هر کدام به تنهایی دارای معنای مستقلی باشد، جدا از هم نوشته میشوند؛ اما موارد زیر را از آن استثنا کنید:
- جاهایی که یک کلمه ی مرکب به خاطر استفاده ی زیاد، به شکل کلمه ای یک جزئی درآمده است؛ مثلا: رختخواب، آبرو، کنجکاو.
- جاهایی که اگر آن را جدا بنویسیم، میتواند باعث اشتباه یا ابهام در معنا شود؛ مثلا: بهیار (به یار)، بهروز (به روز)، رهبر (ره بر)
- اگر مقاله نویس هستید یا تهیه کننده زیرنویس می باشید در نوشتن این کلمه های مرکب دقت کنید که بین بخش های آن، به جای فاصله باید از نیمفاصله استفاده کنید؛ مثل: وبلاگنویسی به جای وبلاگ نویسی، کلمهی به جای کلمه ی و . . .
(برای یاد گرفتن ایجاد نیم فاصله به دو لینک زیر مراجعه کنید.)
لینک 1
لینک 2
- اما اگر کلمه ی مرکب، از پیشوند یا پسوند ساخته شده باشد و یا یک جزء آن دارای معنای مستقلی نباشد، پیوسته نوشته میشود؛ مگر در جاهایی که پیوسته نویسی باعث سختی در خواندن کلمه شود.
در بعضی از کلمات، استثنائاتی هم وجود دارد؛ مثلاً «این» و «آن» همیشه جدا نوشته میشوند؛ مگر در کلمه های آنچه، آنکه، اینکه، اینجا، آنجا.
- «چه» همیشه به کلمه ی قبل از خودش می چسبد: آنچه، چنانچه، ماهیچه، کمانچه، و از کلمه ی بعد از خودش جدا نوشته می شود؛ مگر در کلماتی مثل: چرا، چگونه، چقدر، چطور.
- «که» از کلمه ی قبلش جدا نوشته میشود: چنان که، آن که و ... مگر در: بلکه، آنکه، اینکه.
- «به» اگر صفت بسازد، پیوسته نوشته میشود؛ مانند بخرد و بهنجار، و در بقیه ی موارد جدا از کلمه نوشته میشود؛ مثل به سختی، به نام خدا. (در کل بنام اگر به عنوان صفت (شخصِ بنام) به کار نرود اشتباست، به نام درست است.)
- «بی» همیشه جدا از کلمه ی بعد از خودش نوشته میشود؛ مگر آنجا که جزئی از کلمه شده باشد و معنای آن کلمه دقیقا مرکب از معنای اجزای آن نباشد؛ مثل بیهوده، بیچاره، بیراه، بینوا، بیجا.
- «هم» همواره جدا از کلمه ی بعد از خودش نوشته میشود؛ مگر در موارد زیر:
1. «هم» به جزئی از کلمه تبدیل شده باشد: همشهری، همشیره، همین، همان، همچنین، همچنان، همسایه.
2. جزء دوم کلمه، تک هجایی باشد: همدرس، همسنگ، همکار، همراه.
ولی اگر پیوسته نویسی آن باعث دشوار خوانیاش شود، بهتر است آن را جدا بنویسیم؛ مثلا در کلمات همصنف، همصوت.
- «تر» و «ترین» همیشه جدا از کلمه ی پیش از خود نوشته میشود؛ مانند: صادق تر، امین تر، مرتفع تر، و . . . مگر در کلمهها ی بهتر، مهتر، کهتر، بیشتر، کمتر. (ولی در اکثر کلمات پیوسته نوشتن «تر» و «ترین» باعث زیباتر نوشته شدن کلمه می شود.)
- نوشتن «ها» (نشانهی جمع)، در ترکیب با کلمات، به هر دو صورت جایز است: کتابها/کتابها.
ولی در جایی که کلمه پردندانه شود و یا به «ط» و «ظ» ختم بشود، جدا نوشته میشود: پیشبینی ها، استنباط ها.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- اغلب اسامی خاص عربی كه به (الف) كوتاه ختم می شوند، به همان صورت نوشته می شوند:
مصطفی، مرتضی، موسی، عيسی.
- در صورتی كه بعد از اين گونه اسامی، (ی) اسم مصدری، نسبت، يا نكره بيايد، به شكل زير نوشته می شوند:
مصطفايی، مرتضايی، موسايی، عيسايی.
- در صورتی كه مضاف يـا موصوف واقع شوند، بـه شكل زير نوشته می شوند:
عيسای مريم، موسای كليم، مصطفای امين.
- ديگر كلمات عربی كه به (الف) كوتاه ختم می شوند، در نگارش فارسي معمولاً با (الف) نوشته مي شوند:
فتوا، تقوا، اقصا، مستثنا، دکترا و . . .
تذكّر: تركيب هاي عربي رايج در زبان فارسی، با همان رسم الخط نوشته مي شوند:
بنت الهدی، المسجدالاقصی، ابوالحسن، ابوالفضل و . . .
- در مورد تنوین «ــًـ»؛
تنوين ويژه كلمات عربی است. از اين رو، كلمات غير عربی هرگز تنوين نمی پذيرند:
اشتباه: سوماً، ناچاراً، گاهاً، عمداً و . . .
درست: سوم این که، غالباً، به طوری عمدی و . . .
تبصره: خیلی از انجمن ها دیده شده که به جای به کار بردن به طور مثال واژه ی "مثلاً" یا "غالباً" از واژه ی "مثلن" یا "غالبن" استفاده می شود. اعتقاد بر این بوده که عرب نیستیم و فارسی تایپ می کنیم، در انجمن ها و مکان های غیر رسمی و دوستانه از جمله چت روم ها کاربرد این چنینی کلمات عربی اشکالی ندارد، ولی در متون رسمی اشتباه است.
- كلماتی كه به همزه ختم می شوند، وقتی تنوين نصب بگيرند، به اين شكل نوشته می شوند:
ابتدائا، جزئا، استثنائا.
- كلمات «اكثر» و «اقل» برابر قاعده زبان عرب تنوين نمي گيرند. لذا كاربرد «اكثراً» و «اقلاً» غلط است و مي توان به جاي آن ها «بيشتر» و «دست كم» يا «غالبا» و «حداقل» نوشت.
- اسامی خاص را كه با «ها» جمع بسته می شوند، به اين صورت می نويسيم:
«حسين»ها، «حافظ»ها.
- جـمع بستن كلماتی كه به صورت جمع مكسر عربی در زبان فارسی به كار می روند، با نشانه های جمع فارسی يا عربی درست نيست:
اشتباه: اولادها، احوالات و . . .
درست: اولاد، احوال، و . . .
- اعداد صفت را با حرف می نويسيم:
صد هزار نفر، پنج متر.
- اعداد غير صفت را با رقم می نويسيم:
او در سال 61 ق به شهادت رسيد.
- اعداد ترتيبي «سي ام» و «سي امين» را به همين صورت می نويسيم.
- تاريخ روزهاي مهم و حساس را با عدد می نويسيم: 15 خرداد، 22 بهمن.
- درصد را به اين صورت می نويسيم: 5 درصد، 7 درصد.
- طول زمان را به اين صورت می نويسيم: 5 ساعت و 6 دقيقه.
- شماره شناسنامه و تاريخ تولد را با عدد می نويسيم.
- تاريخ تولد و مرگ اشخاص را به ترتيب از راست به چپ می نويسيم: فردوسی (329 ـ 411 ق)
- برای نشان دادن شماره های متوالی، شماره آغاز در سمت راست و شماره پايان در سمت چپ نوشته مي شود: ديوان حافظ، ص 35 ـ 30. (30 تا 35)
- كسره اضافه اگر بعد از كلمه ای بيايد كه مختوم به مصوت «ا» و «اُو» باشد، بعد از مصوت و ميان دو كلمه ميانجی «ی» می آيد:
اشتباه: خدایه مهربان، آهویه وحشی، بویه جویه مولیان، گیسویه سیاه، برایه من، موِ سیاه، مویه سیاه.
درست: خدای مهربان، آهوی وحشی، بوی جوی موليان، گيسوی سياه، برای من، موی سیاه.
- در صورتی كه كلمه به مصوت «و» و «يـ» و يا مصوت بلند «ای» ختم شود، حرف آخر مضاف در تلفظ كسره می گيرد و در نگارش به صورت زير نوشته می شود:
جـوِ نارس، دوِ صدمتر، پرتوِ نيكان، نیِ داوودی، ماهیِ شمال، كشتیِ تجاری.
در صورت امکان همیشه به جای فاصله از نیم فاصله استفاده کنید، هم باعث زیبایی نوشته می شود و هم مخاطب از خواندن مطلب شما لذت می برد. این تکنیکی است که اکثر نویسندگان و مترجمان و تهیه کنندگان زیرنویس فیلم و سریال ها از آن استفاده می کنند.
کلمات و لفظ هایی که در جمله به کار می بریم بعد از کلماتی که حرف آخرشان جزو حروف غیر چسبان هستند بصورت بدون فاصله بیایند باعث زیباتر شدن کلمه می شوند، مثل: نوشتن "زیباتر" به جای "زیبا تر" ، "عزیزتر" به جای "عزیز تر" ، "هرچند" به جای "هر چند"، و . . .
ولی در کل انتخاب با شماست
موفق باشید
چند روز پیش به کتابی برخوردم که شیوه ی صحیح نوشتاری بسیاری از لغات رو گرداوری کرده، گفتم به اشتراکش بذارم همه استفاده کنن؛
کتاب "غلط ننویسیـم"، چاپ 1387، نوشته ی ابوالحسن نجفی.
لینک دانلود: کلیک کنید
لینک دانلود کمکی: کلیک کنید
ولی از اونجایی که کتابش زیاده و میدونم هیچکدوم حوصله خوندنش رو نداریم، یه دوستی به نام اسماعیل غروی اومده خلاصه ای از این کتاب و شاید تجربیات خودش و منابع دیگری رو گرداوری و منتشر کرده. (این گرداوری چون یه سری اشتباهات داشت من در ادامه اونا رو تصحیح کردم.)
لینک دانلود: کلیک کنید
لینک دانلود کمکی: کلیک کنید
و اما ادامه و هدف اصلی تاپیک . . .
از اونجایی که همه ی ماها جوونیم و تحصیل کرده ایم واقعن زشته که موقع تایپ، چه توی این انجمن، چه سایتای دیگه و هرجایی از زندگیمون لغاتی رو اشتباه و غلط بنویسیـم،
گاهی اوقات واسه خود منم همین مشکل پیش میاد که لغتی رو اشتباه تایپ میکنم، چون فکرم درگیر یه سری چیزای دیگست، مخم قد نمیده که روی لغتی و جمله ای که دارم مینویسم تمرکز کنم، برای همین تکرار و تمرین لغات پر اشتباه بهمون کمک می کنه که تسلط کافی رو روی جملات و کلماتی که به کار می بریم داشته باشیم. برای همین تصمیم گرفتم این لغات و قواعد رو جمع آوری کنم تا همه استفاده کنیم.
فقط خواهشی که از دوستان دارم اینه که هرجا میبیـنید لغتی مشکل داره و اشتباست و جای بحث داره اطلاع بدین، جای دوری نمیره، لغاتی که قراره خودتون بخونید و در آینده دوستاتون بخونن بهتر میشه. :riz304:
منابع استفاده شده برای لغات زیر:
کتاب ابوالحسن نجفی
چکیده اسماعیل غروی
لغت نامه دهخدا
سایت old.shomaha.ir
سایت valiasr-aj.com
| غلط ننـویسیـم |
بعضی فعل ها و کلمه ها هستند که مرکباند از دو یا چند جزء. یا آن دو جزء، کلمات مجزایی هستند که هرکدام معنای مستقلی دارند؛ یا از پسوند و پیشوند تشکیل شدهاند. اگر دو جزء یک کلمه ی مرکب، هر کدام به تنهایی دارای معنای مستقلی باشد، جدا از هم نوشته میشوند؛ اما موارد زیر را از آن استثنا کنید:
- جاهایی که یک کلمه ی مرکب به خاطر استفاده ی زیاد، به شکل کلمه ای یک جزئی درآمده است؛ مثلا: رختخواب، آبرو، کنجکاو.
- جاهایی که اگر آن را جدا بنویسیم، میتواند باعث اشتباه یا ابهام در معنا شود؛ مثلا: بهیار (به یار)، بهروز (به روز)، رهبر (ره بر)
- اگر مقاله نویس هستید یا تهیه کننده زیرنویس می باشید در نوشتن این کلمه های مرکب دقت کنید که بین بخش های آن، به جای فاصله باید از نیمفاصله استفاده کنید؛ مثل: وبلاگنویسی به جای وبلاگ نویسی، کلمهی به جای کلمه ی و . . .
(برای یاد گرفتن ایجاد نیم فاصله به دو لینک زیر مراجعه کنید.)
لینک 1
لینک 2
- اما اگر کلمه ی مرکب، از پیشوند یا پسوند ساخته شده باشد و یا یک جزء آن دارای معنای مستقلی نباشد، پیوسته نوشته میشود؛ مگر در جاهایی که پیوسته نویسی باعث سختی در خواندن کلمه شود.
در بعضی از کلمات، استثنائاتی هم وجود دارد؛ مثلاً «این» و «آن» همیشه جدا نوشته میشوند؛ مگر در کلمه های آنچه، آنکه، اینکه، اینجا، آنجا.
- «چه» همیشه به کلمه ی قبل از خودش می چسبد: آنچه، چنانچه، ماهیچه، کمانچه، و از کلمه ی بعد از خودش جدا نوشته می شود؛ مگر در کلماتی مثل: چرا، چگونه، چقدر، چطور.
- «که» از کلمه ی قبلش جدا نوشته میشود: چنان که، آن که و ... مگر در: بلکه، آنکه، اینکه.
- «به» اگر صفت بسازد، پیوسته نوشته میشود؛ مانند بخرد و بهنجار، و در بقیه ی موارد جدا از کلمه نوشته میشود؛ مثل به سختی، به نام خدا. (در کل بنام اگر به عنوان صفت (شخصِ بنام) به کار نرود اشتباست، به نام درست است.)
- «بی» همیشه جدا از کلمه ی بعد از خودش نوشته میشود؛ مگر آنجا که جزئی از کلمه شده باشد و معنای آن کلمه دقیقا مرکب از معنای اجزای آن نباشد؛ مثل بیهوده، بیچاره، بیراه، بینوا، بیجا.
- «هم» همواره جدا از کلمه ی بعد از خودش نوشته میشود؛ مگر در موارد زیر:
1. «هم» به جزئی از کلمه تبدیل شده باشد: همشهری، همشیره، همین، همان، همچنین، همچنان، همسایه.
2. جزء دوم کلمه، تک هجایی باشد: همدرس، همسنگ، همکار، همراه.
ولی اگر پیوسته نویسی آن باعث دشوار خوانیاش شود، بهتر است آن را جدا بنویسیم؛ مثلا در کلمات همصنف، همصوت.
- «تر» و «ترین» همیشه جدا از کلمه ی پیش از خود نوشته میشود؛ مانند: صادق تر، امین تر، مرتفع تر، و . . . مگر در کلمهها ی بهتر، مهتر، کهتر، بیشتر، کمتر. (ولی در اکثر کلمات پیوسته نوشتن «تر» و «ترین» باعث زیباتر نوشته شدن کلمه می شود.)
- نوشتن «ها» (نشانهی جمع)، در ترکیب با کلمات، به هر دو صورت جایز است: کتابها/کتابها.
ولی در جایی که کلمه پردندانه شود و یا به «ط» و «ظ» ختم بشود، جدا نوشته میشود: پیشبینی ها، استنباط ها.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
مصطفی، مرتضی، موسی، عيسی.
- در صورتی كه بعد از اين گونه اسامی، (ی) اسم مصدری، نسبت، يا نكره بيايد، به شكل زير نوشته می شوند:
مصطفايی، مرتضايی، موسايی، عيسايی.
- در صورتی كه مضاف يـا موصوف واقع شوند، بـه شكل زير نوشته می شوند:
عيسای مريم، موسای كليم، مصطفای امين.
- ديگر كلمات عربی كه به (الف) كوتاه ختم می شوند، در نگارش فارسي معمولاً با (الف) نوشته مي شوند:
فتوا، تقوا، اقصا، مستثنا، دکترا و . . .
تذكّر: تركيب هاي عربي رايج در زبان فارسی، با همان رسم الخط نوشته مي شوند:
بنت الهدی، المسجدالاقصی، ابوالحسن، ابوالفضل و . . .
- در مورد تنوین «ــًـ»؛
تنوين ويژه كلمات عربی است. از اين رو، كلمات غير عربی هرگز تنوين نمی پذيرند:
اشتباه: سوماً، ناچاراً، گاهاً، عمداً و . . .
درست: سوم این که، غالباً، به طوری عمدی و . . .
تبصره: خیلی از انجمن ها دیده شده که به جای به کار بردن به طور مثال واژه ی "مثلاً" یا "غالباً" از واژه ی "مثلن" یا "غالبن" استفاده می شود. اعتقاد بر این بوده که عرب نیستیم و فارسی تایپ می کنیم، در انجمن ها و مکان های غیر رسمی و دوستانه از جمله چت روم ها کاربرد این چنینی کلمات عربی اشکالی ندارد، ولی در متون رسمی اشتباه است.
- كلماتی كه به همزه ختم می شوند، وقتی تنوين نصب بگيرند، به اين شكل نوشته می شوند:
ابتدائا، جزئا، استثنائا.
- كلمات «اكثر» و «اقل» برابر قاعده زبان عرب تنوين نمي گيرند. لذا كاربرد «اكثراً» و «اقلاً» غلط است و مي توان به جاي آن ها «بيشتر» و «دست كم» يا «غالبا» و «حداقل» نوشت.
- اسامی خاص را كه با «ها» جمع بسته می شوند، به اين صورت می نويسيم:
«حسين»ها، «حافظ»ها.
- جـمع بستن كلماتی كه به صورت جمع مكسر عربی در زبان فارسی به كار می روند، با نشانه های جمع فارسی يا عربی درست نيست:
اشتباه: اولادها، احوالات و . . .
درست: اولاد، احوال، و . . .
- اعداد صفت را با حرف می نويسيم:
صد هزار نفر، پنج متر.
- اعداد غير صفت را با رقم می نويسيم:
او در سال 61 ق به شهادت رسيد.
- اعداد ترتيبي «سي ام» و «سي امين» را به همين صورت می نويسيم.
- تاريخ روزهاي مهم و حساس را با عدد می نويسيم: 15 خرداد، 22 بهمن.
- درصد را به اين صورت می نويسيم: 5 درصد، 7 درصد.
- طول زمان را به اين صورت می نويسيم: 5 ساعت و 6 دقيقه.
- شماره شناسنامه و تاريخ تولد را با عدد می نويسيم.
- تاريخ تولد و مرگ اشخاص را به ترتيب از راست به چپ می نويسيم: فردوسی (329 ـ 411 ق)
- برای نشان دادن شماره های متوالی، شماره آغاز در سمت راست و شماره پايان در سمت چپ نوشته مي شود: ديوان حافظ، ص 35 ـ 30. (30 تا 35)
- كسره اضافه اگر بعد از كلمه ای بيايد كه مختوم به مصوت «ا» و «اُو» باشد، بعد از مصوت و ميان دو كلمه ميانجی «ی» می آيد:
اشتباه: خدایه مهربان، آهویه وحشی، بویه جویه مولیان، گیسویه سیاه، برایه من، موِ سیاه، مویه سیاه.
درست: خدای مهربان، آهوی وحشی، بوی جوی موليان، گيسوی سياه، برای من، موی سیاه.
- در صورتی كه كلمه به مصوت «و» و «يـ» و يا مصوت بلند «ای» ختم شود، حرف آخر مضاف در تلفظ كسره می گيرد و در نگارش به صورت زير نوشته می شود:
جـوِ نارس، دوِ صدمتر، پرتوِ نيكان، نیِ داوودی، ماهیِ شمال، كشتیِ تجاری.
در صورت امکان همیشه به جای فاصله از نیم فاصله استفاده کنید، هم باعث زیبایی نوشته می شود و هم مخاطب از خواندن مطلب شما لذت می برد. این تکنیکی است که اکثر نویسندگان و مترجمان و تهیه کنندگان زیرنویس فیلم و سریال ها از آن استفاده می کنند.
کلمات و لفظ هایی که در جمله به کار می بریم بعد از کلماتی که حرف آخرشان جزو حروف غیر چسبان هستند بصورت بدون فاصله بیایند باعث زیباتر شدن کلمه می شوند، مثل: نوشتن "زیباتر" به جای "زیبا تر" ، "عزیزتر" به جای "عزیز تر" ، "هرچند" به جای "هر چند"، و . . .
ولی در کل انتخاب با شماست
موفق باشید
آخرین ویرایش:
