مقاله ی این هفته...:4d564ad6: :thanks::thanks:
ام اس! مولتیپل اسکلروزیس. هرکدوم از ما حداقل یکی تو دوروبرمون میشناسیم که مبتلا باشه. یا حداقل راجع بهش شنیدیم. بیماری خطرناک خودایمنی که در اون سیستم ایمنی ما به جون سیستم عصبی میوفته و تاکنون راهکار درمانی مناسبی براش پیدا نشده. مقاله ی این هفته ی ما بر پتانسیل درمانی ملاتونین برای این بیماری تاکید دارد. ملاتونین هورمونی است که در غدهٔ صنوبری (پینهآل)، غدهٔ کوچکی در مغز، تولید میشود و به تنظیم چرخهٔ خواب و بیداری در بدن کمک میکند. اگه فرصت نمیکنین کل مطلب رو بخونین ولی به مطلب علاقمندین پیشنهادم اینه که میتونین به مقدمه و نتیجه گیری و شکله (به رنگ آبی) بسنده کنید!
درباره ی مقاله ی این هفته:
مقاله ی انتخابی این هفته ی ما مقاله ای است تحقیقاتی از ژورنال Brain, Behavior, and Immunity با ایمپکت :5.889
لینک ژورنال:
Brain, Behavior, and Immunity - Journal - Elsevier
لینک مقاله:
Melatonin controls experimental autoimmune encephalomyelitis by altering the T effector/regulatory balance
دریافت مقاله:
برای دانلود، لینک رو به
این سایت داده و و مقاله رو دریافت کنید.
چهارچوب و outline مقاله: در این مقاله بعد از مقدمه و ارائه ی تاریخچه ای از کارهای انجام شده در این راستا، طرح مسئله انجام میشه. سپس متد و وسایل آزمایش توضیح داده شده و بعد از اون نتایج اعلام می شود. نهایتا هم بحث و گفت و گو درباره ی کار انجام شده.
مقاله رو سعی میکنم در سه قسمت خیلی خلاصه بگم... برای جزئیات بیشتر به مقاله مراجعه بفرمایید... یا نه خودم در خدمتم :thumbsupsmileyanim:
-مقدمه و تاریخچه
مولتیپل اسکلروزیس یکی از بیماری های التهابی شایع سیستم عصبی سیستم عصبی مرکزی (CNS)است، با درصد شیوع 5 تا 200 مورد در هر صد هزار نفر.
این بیماری ناتوان کننده ی مزمن با پلاک هایی دمیلین شده توسط لمفوسیت های T و B و ماکروفاژها توصیف می شود، و تصور بر این است که توسط سلول های TCD4+ ویژه ی میلین آغاز می شود، زیرا این سلولها قادرند در موشهای وحشی بیماری انسفالومیلیتیس تجربی خود ایمن (EAE) ایجاد کنند.
Th1 و Th17 بیشترین نقش را در ایجاد این بیماری دارند.
سایتوکان هایTh1 شامل: IFNc و TNF، و همچنین سایتوکانهای Th17 شامل: IL-17 و IL-22،در ضایعات موشی وانسانی حضور دارند، و سطح TNF در سرم و مایع مغزی نخاعی با پیشرفت MS مرتبط است.
افزون بر این،انتقال انتخابی سلول های Th1 یا Th17 می تواند EAE را در حیوانات هدف ایجاد کند.تزریق INFc باعث تشدید ام اس شده، بلاک کردن TNF یا IL-17A از پیشرفت بیماری جلوگیری میکند.
سلول های T تنظیمی در CNS حیوانات EAE تجمع می یابند، به ویژه در دوران بهبودی، و فراوانی و فعالیت معیوب سلول های T تنظیمی در زخم های موجود در CNS بیماران مبتلا به ام اس گزارش شده است. انتقال سلول های T تنظیمی CD4+ CD25+ حیوانات را به نوعی با روش وابسته به IL-10،نسبت به EAE محافظت میکند، و کمبود سلول های T تنظیمی با افزایش تولید سایتوکاین های IL-6،IL-17 و INFc، موجب تشدید EAE می شود.
CD44 یک پذیرنده ی غشایی است که به صورت گسترده به عنوان مارکر سلول های فعال شده استفاده می شود، که لیگاند اصلی آن هیالورونان می باشد. شناخته شده ترین فعالیت CD44 به کارگیری و دعوت لمفوسیت های T به محل التهاب می باشد، که شامل نقش ویژه ی CD44 در اتصال سلول های T به اندوتلیوم، و همچنین در بقا ،قطبی شدن و تمایز سلول های T و همینطور در نگهداری و سرکوب سلول های T تنظیمی می باشد. با بازگشت دوباره ی ام اس بیان CD44 سطحی در سلولهای T گردشی افزایش می یابد، و حیواناتی با حذف ژنی CD44 یا مسیر مسدود شده ی آن حالت ملایمتری از EAE را نسبت که حیوانات کنترل نشان می دهند.
به علاوه ی خاصیت ساعت زیستی، ملاتونین دارای فعالیت های دیگری هست، از جمله خاصیت آنتی اکسیدانتی، ضد پیری و ضد توموری. علاوه بر این اعمال ملاتونین نشان از تاثیر تنظیم ایمنی دارد،با تحریک در شرایط التهابی مختلف، ملاتونین تولید چندین سایتوکاین پیش التهابی به ویژه TNF ،IL-1b و IFNc را در مدل های موشی و انسانی کاهش می دهد. در حالت ویژه، ملاتونین پاسخ Th1 را کاهش داده، و تولید IL-10 را افزایش می دهد. ملاتونین همچنین در in vitro موجب افزایش بیان FoxP3، فاکتور رونویسی شاخص Treg،در سلول های تک هسته ای خون محیطی بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتس سیستمی می شود. چندین مطالعه تغییر در سطح ملاتونین بیماران ام اسی را گزارش داده اند، که در آنها اختلال در ریتم ترشح و کاهش ترشح شبانه ی و سرمی ملاتونین مشاهده شده است. و متابولیت اصلی آن در ادرار، 6-سولفاتوکسی ملاتونین، که با INFb یا ناتالیزومب درمانی اصلاح می شود.جهش در آنزیم های دخیل در سنتز ملاتونین و پذیرنده های آن با افزایش ریسک ام اس همراه است. سطح تغییر یافته ی ملاتونین یا 6-SMT با شدت بیماری، و همچنین خستگی، بی خوابی و افسردگی همراه است.
اخیرا، گزارش کردیم که با اعمال ملاتونین خوراکی ناتوانی در بیمارانی که حالت شدید این بیماری را داشتند بهبود پیدا کرده است.
تا جایی که ما اطلاع داریم در زمینه ی اینکه چطور ملاتونین پاسخ سلول های CD4+ در EAE را تنظیم می کند وجود ندارد. بنابراین، هدف این پژوهش مشخص کردن این که آیا ملاتونین بر تولید محیطی سلول های T اثر می گذارد یا بر فعالیت سلول های پاتوژنیک که به سی ان اس انفیلتره می شوند خواهد بود.
-متد و مواد آزمایش
1-حیوانات، ایمن سازی، و القا EAE
موش های ماده ی هشت هفته ای C57BL/6 در ناحیه ی پاهای عقبی با 100 lg از MOG35-55 ایمن و حساس شده و نهایتا EAE القا شد.
2-مطالعات ایمونوهیستوشیمی و هیستوپاتولوژی
ستون فقرات کامل نخاع از موش های EAE در روز 15م جمع آوری شد، و پس از فیکس کردن در پارافرمالدهید 4% به مدت 24 ساعت، در فرمیک اسید 5% نمک زدایی شد. نمونه ها در پارافین قرار داده شده و به قسمت های 5-lm در 6 قسمت هم فاصله بریده شدند.
برش ها با هماتوکسیلین ائوزین و لوکسول فست بلو رنگ آمیزی شده به ترتیب برای سنجش انفیلتریشن سلولی و میلین زدایی.
3-جداسازی سلول های تک هسته ای از غدد لنفاوی درناژ کننده (dLN) و CNS
غدد لنفی رانی و پارا-آئورتیک از موش های ایمن شده در روز 10م به عنوان نمونه انتخاب شدند و سلول ها به طور مکانیکی جدا شدند.
4-فلوسایتومتری
سلول ها در حضور و عدم حضور pMOG با برفلدین A انکوبه شده و به مدت 5 ساعت و با آنتی بادی های ضد CD44,CD11b,CD4، و CD62L نشان دار شدند. سپس با استفاده از کیت BD Cytofix/Cytoperm و نشاندار کردن بین سلولی برای IFNc، IL-17 و TNF فیکس یا نفوذپذیر شدند.
5-تست همانند سازی
سلول های جدا شده از غدد لنفی درناژ کننده در روز 10 بعد از ایمونیزه کردن موشها،در حضور غلظت های مختلف pMOG، برای مدت 72 ساعت کشت داده شدند.
تست همانند سازی برمودئوکسی یوردین الایزا با رعایت دستورالعمل های تولید کننده انجام شد.
6-اندازه گیری سایتوکاین در محیط کشت
13 سایتوکاین (IL-1a, -2, -4, -5, -6, -10, -12, -13, -17-A, -21, -22, -27, IFNc, FNF)، نشانگر مسیر های Th2، Th1 و Th17، بعد از 48 ساعت در محیط کشت های القا شده یا نشده توسط pMOG با استفاده از سنجش ایمنی فلوئورسنت و با پیروی از دستورالعمل های سازنده اندازه گیری شد.
7-جداسازی RNA، رونویسی معکوس و Real-time PCR
8-تحلیل آماری
-نتایج و بحث
نتایج:
1-ملاتونین شدت EAE را کاهش می دهد.
2-ملاتونین تقسیم سلول را کاهش می دهد و در غدد لنفی گرفته شده از موشها جمعیت سلول های خاطره و بکر را تغییر می دهد.
3-ملاتونین پاسخ Th ویژه ی pMOG محیطی را به ویژه در سلول های T em کاهش می دهد.
4-ملاتونین فعال سازی سلول های T تنظیمی را افزایش می دهد.
5-ملاتونین انفیلتره شدن CNS را کاهش می دهد.
6-پاسخ Th1 و Th17 در CNS توسط ملاتونین کاهش میابد.
7-ملاتونین سطح سلول های تنظیمی را در CNS افزایش می دهد.
8-ملاتونین تولید سایتوکاین های پیش التهابی توسط سلول های تک هسته ای انفیلتره شده ی CNS را کاهش می دهد، و سطح IL-10 را افزایش
9-ملاتونین القا و فاز بیماری EAE را تغییر می دهد.
این تصویر به نوعی خلاصه ی کل حرف مقاله هست ک ملاتونین، انفیلتره شدن سلول های التهابی و آسیب بافتی را در نخاع موش های EAE کاهش می دهد. تصویر a رنگ آمیزی شده با H&E: hematoxylin-eosin نمایانگر میزان انفیلتره شدن سلولی ؛ تصویر b و c مکان التهاب ؛ تصویر d و e محل دمیلینه شده را با Luxol Fast Blue نشان می دهد. تصویر f نشانگر التهاب و g فراوانی سلولهای تک هسته ای CD45+ در روز 15م
بحث:
در این قسمت نویسندگان مقاله به توضیح نتایج آزمایش میپردازند که من اینجا فقط به خلاصه ی قسمت هایی که نیاز هست می پردازم
داده های ما این سوال را بر می انگیزانند که چگونه ملاتونین بیان CD44 را در سلول های T واکنشگر کاهش و در سلول های T تنظیمی افزایش می دهد. اگر چه پژوهش های بیشتری نیاز است تا این مسئله روشن شود، ما پیشنهاد می کنیم تنظیم ریزمحیط غده ی لنفی درناژ کننده (dLN)،محل فعالسازی اولیه ی سلول های ویژه ی pMOG، در این کار ممکن است نقش داشته باشد. بیان CD44 به سرعت در سلول های TCD4+ فعال شده افزایش می یابد، و اگر ملاتونین پیام رسانی کمک تحریکی را به سمت سیگنال مهاری در زمان واکنش بین سلول T و APC سوق دهد، بیان CD44 احتمالا تحت تاثیر بوده و نهایتا موجب کاهش سلول های T واکنشگر می شود. این ممکن است فعال سازی افزایش یافته ی سلول T تنظیمی را توضیح دهد، چون مولکولهای مهاری، مثل PD-1 و لیگاند آن، دارای فعالیت شناخته شده ی فعال سازی سلول T تنظیمی هستند. بر پایه ی این اطلاعات، مکانیسم پیشنهادی ما این است که ملاتونین یک محیط مهاری را در dLN القا میکند که فعال سازی سلول های T تنظیمی را افزایش داده و تقسیم و تمایز به سلول های Th1 و Th17 را کاهش می دهد. تفاوت در بیان سطحی CD44 بین سلول های T تنظیمی و واکنشگر، و کاهش احتمالی CD44-HA اندوتلیالی، ترافیک سلولی به BBB را دگرگون می کند، که به نفع ورود سلول های T تنظیمی به CNS و اختلال در ورود Th1/Th17 به CNS می شود. افزون بر این، مختل شدن فعالیت Th1/Th17 ، پاسخ های سلول T تنظیمی را افزایش داده (افزایش تعداد و میزان بیان CD44)، موجب افزایش سطح IL-10 شده، و با کم شدن انفیلتریشن ماکروفاژ به CNS خسارت نورونی را کاهش داده، و نهایتا EAE را بهبود می دهد.
نتایج ما نشان می دهد که ملاتونین حیوانات را در برابر EAE با دگرگون کردن بالانس سلول های T واکنشگر و تنظیمی در dLN (غده ی لنفی درناژ کننده) و CNS محافظت می کند، و این اثر ممکن است که با CD44 واسطه گری شود. مطالعات بیشتری نیاز است تا نقش ملاتونین خارجی را در فعالیت Treg در محیط و CNS و همچنین در ریز محیط هایی که سلول های ایمنی تولید می شوند و محل های التهاب بررسی کند.
در پایان، بر اساس نتایج ارائه شده، ما معتقدیم که مطالعه ی کنترل شده با دارونما با دزهای بالای ملاتونین در بیماران مبتلا به MS در دستور کار قرار گیرد.
مرسی از وقت و توجه شما 
