parastar tbz
New member
عشق است حسین (ع) گرچه خود نمی دانیم راز این اشکها چیست، اما تداوم نام حسین(ع) در ذهنمان برکت زندگی و عاشقی ما شده است امروز نام حسین(ع) بر هر کوی و برزنی که دیده می شود، نا خودآگاه یاد همان پرچمهایی می افتم که اول محرم همه جا را سیاه پوش میکند آن پرچم هایی که بر تارک دل هر دلداده ای مهر سیدالشهدا را میزند... بی تابانه در انتظار سیاهی های محرمم... 
به راستی راز این دلدادگی و عاشقی نسبت به فرزند زهرا در چیست ؟ چرا محرم که میشود همه و همه با هر عقیده و تفکری سیاه پوش میشود در عزای سالار شهیدان؟ چگونه است که عشق ارباب بر تارک هر دلی مهری از روشنایی زده ؟ چرا آتش عشق ارباب حسین در همه ی دلهاروشن است؟ حجت الاسلام دکتر قاسم کاکایی؛ عضو هیات علمی دانشگاه شیراز میگوید: راز جاودانگی حسین(ع)چند وجه دارد؛ یکی اینکه امام حسین (ع) شهید است و به تعبیرآیه 169سوره آل عمران : «و لاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل ا... امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون» و باز در آیه 96 سوره نحل آمده است: «آنچه نزد شماست فانی می شود و آنچه نزد خداست باقی می ماند»، شهدا عند ربهم هستند، هر چیزی که نزد خداست، ازجمله شهید باقی است. امام حسین(ع) به اعتبار شهید بودن جاودانه است، قلب مومن هم عرش الرحمان است و شهید در قلب مومن ماندگار است. این مساله در باره همه شهدا صادق است. این یک وجه ماندگاری امام حسین(ع) است که شهید نظر می کند به وجه الله... فرق امام حسین (ع) با سایر شهدا این است که امام حسین(ع) وجه الله و آینه خداست. .. «وجه الله» بودن ویژگی همه اولیای الهی است، اما حسین(ع) عصاره همه اولیاء است... 
|
*چرا حسین(ع)؟
قرآن خود دلیل این را بیان می کند: کسانی که ایمان آورند و عمل صالح انجام داده‌اند،
خدا محبت آنها را در دل مردم قرار می دهد، مردم دوستشان دارند.(مریم/96)
محبت و عشق مومنین به سید الشهداء(ع) وابسته به عمل صالح ایشان است وگرچه
عمل صالح را همه انبیا واولیا دارند،اما عمل صالحی که از امام حسین(ع) در یک زمان و
مکان محدود در کربلا ودرعاشورا رخ داد، بروز و ظهورش برای سایر اولیا شکل نگرفت.
به گونه‌ای که این عشق و محبت را در رفتار سایر معصومین نیز می بینیم؛
امام صادق(ع) مجلس عزا برپا می کنند و امام رضا(ع) در عزای جدشان سیاه
می پوشند...
امام حسین(ع) یک افسانه نیست یک حقیقت است که هر کس او را بشناسد دوستش
خواهد داشت. چون امام، انسان کاملی است که بزم و رزم را با هم پیوند داده و صفات
مکنون و باطنش بروز یافته از این حیث است محبت حسین(ع) مکنون در قلب مومنان
است و هر کسی حسین(ع) را بشناسد عشق او در قلبش شعله ور می شود.
* در ماجرای«محبت حسین(ع)»، رابطه بین«محبت و معرفت» چیست؟
تا چیزی را نشناسیم، نمی توانیم به آن عشق بورزیم. درست است که عشق در فطرت
ما نهفته است، اما باید معرفت باشد تا مصداق اشتباه پیدا نشود. خدا محبت را در دلها
قرار داده که اسمش فطرت است، پیغمبر برون هم فرستاده تا معرفت بدهد و تشنگی
جان افراد را هدایت کند. بنابراین هیچ پیامبری نیامده که بگوید بپرستید زیرا پرستش و
عشق ورزیدن فطری است، بلکه آمده بگوید چه چیز را بپرستید. محبت بدون معرفت چه
بسا موجب گمراهی و دنبال سراب رفتن باشد، از طرف دیگر اگر ما شناخت حقیقی
نداشته باشیم نمی توانیم محبت داشته باشیم، یعنی نمی توانیم به شی مجهول محبت کنیم.
محبت بدون معرفت حاصل شدنی نیست. امام حسین(ع) را باید برای مردم معرفی کرد.
آن چیزی که درجه محبت را بالاتر می برد، زیبایی معنوی است، باید زیبایی و جمال امام
حسین(ع) و عاشورا برای مردم بیان شود تا زمینه محبت و عشق به اباعبدا... فراهم
شود. جمالی در معشوق باید باشد و معرفتی در عاشق. اگر معشوق جمال داشته
باشد، اما عاشق به این جمال معرفت نداشته باشد، بازهم عشق و محبت حاصل نمی
شود، لذا عشق حاصل برخورد این دو امراست«جمال معشوق و معرفت عاشق»
* اشک عصاره عشق مومنین به امام حسین(ع) است.
امام حسین(ع) فرمودند: «من کشته اشکم».
طبیعی است که یادکردن ماجرای شهادت امام حسین(ع) به دلیل آن عشق و محبتی
که در دل ماست،اشک را از چشم ما جاری می کند.
دیگر اینکه، گریه قساوت قلب را از بین می برد. وقتی در مجلس امام حسین(ع) می
نشینید و گریه می‌کنید، سبکبال و به معارف نزدیک تر می‌شوید. خداوند در سوره
حدید آیه 16 فرمود،
«آیا نزدیک نشده، کسانی که ایمان آورده‌اند، قلبشان به ذکر خدا خاشع
شود.»
- - - Updated - - -
چه ذکری بالاتر از ذکر امام حسین(ع) که ذکر خداست و این قساوت را از بین
می برد و صفای قلب به وجود می آورد. همچنین احساس یگانگی با امام حسین(ع) پیدا
می کند و خودش را در دریای کربلا همراه حسین بن علی(ع) می بیند.
گاهی وقتها اشک به خاطر محبت به صاحب مصیبت است و گاهی اشک ریختن در برابر
عظمت یک انسان است. گریه رزمندگان در مقابل امام خمینی(ره) از همین نوع بود. آن
اشکها، نه از سر ترحم بود و نه ترس، بلکه از دیدن عظمت امام راحل(ره) اشکها جاری
می شد.
گاهی اشک به منزله قدردانی است. در زیارت امام حسین(ع) ما شهادت می دهیم که
اگر تو نبودی، دین هم نبود. این فداکاری جای تشکر دارد و اشک عصاره سپاس از
فداکاری امام حسین(ع) است. گاهی اشک برای بیعت است. گاهی اشک نشانه اعتراض
نسبت به یزید و یزیدیان و یا نشان از محبت و علاقه است. دیگر اینکه گاهی اشک بر
مصایب است. جنایت بزرگی که در کربلا واقع شده و عزیز پیامبر(ص) و معدن علم و حلم
به بی‌رحمانه ترین شکل به شهادت رسیده، راه نشان دادن تأثر از این واقعه گریستن
است.
می برد و صفای قلب به وجود می آورد. همچنین احساس یگانگی با امام حسین(ع) پیدا
می کند و خودش را در دریای کربلا همراه حسین بن علی(ع) می بیند.
گاهی وقتها اشک به خاطر محبت به صاحب مصیبت است و گاهی اشک ریختن در برابر
عظمت یک انسان است. گریه رزمندگان در مقابل امام خمینی(ره) از همین نوع بود. آن
اشکها، نه از سر ترحم بود و نه ترس، بلکه از دیدن عظمت امام راحل(ره) اشکها جاری
می شد.
گاهی اشک به منزله قدردانی است. در زیارت امام حسین(ع) ما شهادت می دهیم که
اگر تو نبودی، دین هم نبود. این فداکاری جای تشکر دارد و اشک عصاره سپاس از
فداکاری امام حسین(ع) است. گاهی اشک برای بیعت است. گاهی اشک نشانه اعتراض
نسبت به یزید و یزیدیان و یا نشان از محبت و علاقه است. دیگر اینکه گاهی اشک بر
مصایب است. جنایت بزرگی که در کربلا واقع شده و عزیز پیامبر(ص) و معدن علم و حلم
به بی‌رحمانه ترین شکل به شهادت رسیده، راه نشان دادن تأثر از این واقعه گریستن
است.
