elnaz mal mal
New member
آیا داشتن مدرک زبان برای آزمون وزارت بهداشت اجباری است؟
آزمون phd
- نویسنده موضوع elnaz mal mal
- تاریخ شروع
mohsen_rok
New member
صددرصد تازه نمره اش رو توی مصاحبه لحاظ میکنند یعنی هر
کی نمره بیشتری داشته باشه تو مصاحبه موفق تره
کی نمره بیشتری داشته باشه تو مصاحبه موفق تره
n.b.m
New member
کتاب لانگمن paper test
آخرین ویرایش:
نوتر
New member
سلام دوستان. اینکه هر کی نمره بالاتری داشته باشه موفقتره شکی نیس در آن ولی تاثیر چنین نمراتی در روز مصاحبه خیلی بارز نیست. کسی که کتبیش امتیازش بر فرض از 450 شده 400و دیگری شده 370 با بالا بودن نمره مدرک زبان فرد دوم یا حتی داشتن یک مقاله اضافی تر هم نمیتونه به نمره 400 ی برسه. همشونو جمع کنی رو هم شاید برات 15 امتیاز هم نیاره. همگی موفق باشین:tonguesmiley:
نوتر
New member
بله نمره کتبی 70% امتیازات را شامل میشه و نمره مصاحبه 30%. افرادی که سی وی قوی ندارند میتونن با گذاشتن وقت بیشتر بر روی کتبی موفق باشند. البته گفتنی است رشته ها با همدیگر فرق دارند از خیلی جهات. مثلا تو رشته ما باید نمره کتبی فرد اختلاف فاحشی ایجاد کنه با بقیه تا بتونه بدون سی وی خاص هم قبول بشه. مثلا اگه درصد میانگین بقیه در حدود 60 % باشه برا موفقیت فرد باید درصد میانگین 70% داشته باشه.
mj1919
New member
با سلام به همه ی دوستان
من امسال واسه ژنتیک پزشکی، رفتم مصاحبه، که انشا الله توکل بخدا نتایجش دو سه روز دیگه میاد.
واسه ی ژنتیک خیلی خیلی رقابت شدیده،
بقیه ی رشته ها هم گمون نمی کنم که راحت باشه، به این خاطر میگم: از حتی یک امتیاز از 600 امتیاز نگذرید!!!!!!!!!!!!!!!! :riz277:
از باب مثال: نفر بعد از من توی مصاحبه(ترتیب نفرات برای رفتن به مصاحبه) می گفت:
پارسال رتبه ش 12 شده بود، پارسال 10 نفر می گرفتند، نمره این بنده خدا، با آخرین نفر قبولی 7 امتیاز فرق داشته(تقریبا، یعنی اگه 7-8 تا امتیاز از 150 تای مصاحبه بیشتر از اون نفر دیگه می گرفت اون قبول بود!!!!!!!! :black_eyed
پس ساده از کنارش رد نشید!!
نمره اوردن توی زبان هم خیلی سخت نیست.
همه ی دوستان، موفق باشید،
خصوصا اونایی که منتظر نتایج دکتری اند: آرام و متوکل باشید!
mj1919
New member
جناب ای- زی عزیز، سلام
ممنون از نوشته تان.
همونطور که گفتم، اولا نقل قول کردم و نه تایید
هرکسی هر طور خواست برداشت کنه
در ثانی نمره ی زبان در مصاحبه امتیاز داره، شما منکر این که نیستید؟
پس دارای امتیاز هست(بخشی از نمره شفاهی)، و نه در موارد برابر برای تعیین قبول شده! (این یعنی دوساله که دفترچه نخوندی و رفتی امتحان دادی)
موفق باشید،
مجتبی
mj1919
New member
سلام
بعضی از بچه های مصاحبه اومده بودن میگفتن.
ولی اگه بخوایم حساب کنیم:
150*3=450 تا کتبی میشه
واگه 70-30 حساب کنیم:
192.8 تا هم شفاهی
ولی میگفتن که 600 تاست(خودم هم نمی دونم!)
در هر صورت وزن خوشو داره 30-70 یا 1 به 3. (دفترچه گفته که 30-70 ولی یکی از قبول شده های سال پیش که الان مشاوره میده واسه دکتری ژنتیک، میگفت 600 امتیاز داره! )
راستی یه نکته میگم شاید جالب باشه،
یکی از دوستان، که استادش تا سال پیش، جزء مصاحبه کننده هم بوده میگفت که بعضی از موارد مث لباس پوشیدن، رعایت بعضعی موارد و موازین پوششی هم امتیاز داره!
نوتر
New member
یکی از اساتید من میگفتن و یکی از خانمهایی که رتبه ی اول رو تو مقطع دکترای رشته ی خودم آورده بودند میگفتند که مصاحبه کننده های عزیز همه چی رو در نظر میگیرند. مثلا بخش فن بیان شامل همه موارد هستش هم نحوه ی صحبت کردن و هم نحو ه ی پوشش. البته مطمئنم و یقین دارم نقش چنین عواملی تعیین کننده نیست. قطعا خیلی نمیتونه تاثیر داشته باشه اما در هر صورت به قول دوستمون باید از ذره ذره امتیازامون دفاع کنیم تا از دست ندیم.
با توصیه آقای دکتر نجم آبادی قید دکترا در ایران رو زدم و با راهنمایی های ایشون از دانشگاه آریزونا پذیرش گرفتم و به امید خدا از اول ماه فوریه در اونجا مشغول به تحصیل خواهم شد.
اینطور که میبینم همه شما دارین دنبال فرمول موفقیت تو مصاحبه میگردین(طرز حرف زدن و لباس پوشیدن و نمره کتبی و نمره زبان و...)اما مطمئن باشین که در مصاحبه دکترا در ایران هیچوقت دو دو تا چهار تا نیست.
توصیه من به شما دوستان اینه که زمان و انرژی تون رو برای این امتحانات صرف نکنین.من معتقدم کسی که برای دکترا تلاش میکنه iq بالایی داره و حیفه که این استعدادها صرف استرس کشیدن برای یه آزمون نابرابر ، غیر منصفانه و غیراستاندارد بشه یعنی:
هرکی میتونه بره خارج ، باید بره و هر کی نمی تونه بره ، باید تلاش کنه که بره همین.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
با گفته هاتون تا حد زیادی موافق هستم و امیدوارم که در ادامه مسیرتون موفق باشید و تا اونجایی که میشه بالا و بالاتر برید. با اینکه خیلی اشخاص زیادی در اطرافم دیده ام که با تمام تلاش و کوششان به علت برخی مسائل سرخورده شده اند و ناچار به کشورهای دیگه برای ادامه تحصیل رفته اند اما خود من به شخصه فکر می کنم که اول باید تمام راه هایی که در اینجا برایم وجود دارد بروم یعنی اول باید تمام سعی و کوشش خود را بکنم و اگر نشد اگر قدرم را ندانستند در این صورت به ادامه تحصیل در کشورهای دیگه فکر کنم. بعضی وقتها با خودم میگم آیا من حق خود را به طور کامل ادا کرده ام و این مملکت جوابگوی من نبوده است. هنوز پاسخم به این سوال منفی است اما اگر روزی به جواب مثبت برای این سوالم برسم مثل شما که حتما رسیده ای لحظه ای برای رفتن تردید نخواهم کرد.
شاد و پیروز باشید
شاد و پیروز باشید
آخرین ویرایش توسط مدیر:
خواهش ميكنم،١٦ ابان ان شا الله
varia
Well-known member
والا من وقتی به اساتید خودمون و برخی از دانشجویان دیگر phd نگاه میکنم اصلا امتیازها و توانایی هایی که در نحوه مصاحبه و فن بیان میگن، ندارند و تعجب میکنم که این افراد چجوری از این سدی که میگن و میگید عبور کردند؟!
وقتی آدم همچین مواردی مبنی به ضایع کردن حق یک دانشجویی که با هزار بدبختی و استرس و ... درس خونده تا دکتری قبول شه میشنوم واقعا خون ادم بجوش میاد!!
انسانها چقدر باید پست باشند تا تلاش و زحمتهای یک جوان رو بخاطر یک زنگ و توصیه پایمال کنه.
توکل بخودت خدایا...
mosaffa7
New member
لزوم بازگشت اعتبار عناوین علمی: دست از سر «دکتری» بردارید
عصر ایران - از دورانی که واژه «دکتر»، تنها پزشک و طبیب را به یاد می آورد زمان چندانی نمی گذارد. هنوز هم در توصیف مراجعه به مطب پزشک برای مداوا و درمان از اصطلاح «دکتر» بیشتر استفاده می کنیم تا «پزشک».
با گسترش دانشگاه ها و آموزش عالی در ایران اما این اصطلاح یادآور دانش آموختگان رشته های دیگر دانشگاهی نیز بود که در داخل یا خارج از کشور، به دریافت این عنوان نایل آمده بودند. جامعه نیز از افراد مورد احترام که واجد این مقام بودند با همیمن عنوان یاد می کرد. خود اشخاص اما اگر پزشک نبودند پرهیز می کردند و ترجیح می دادند دیگران آنان را چنین بخوانند.هر چند چهره هایی چون دکتر محمد مصدق از این عنوان در امضای خود نیز استفاده می کردند یا همچنان شریعتی را با عنوان«دکتر» می شناسیم.
در سال های اخیر اما علاقه زاید الوصفی برای استفاده از این عنوان برای شماری از برخورداران از امکانات مختلف دیده می شود که پس از دست یابی به عناوین و مناصب و امکانات مالی و اقتصادی سراغ این حوزه هم رفتند و برای تصاحب عنوان دکتری یا دکترا نیز کوشیدند.
این سودا البته در جاهایی سر به رسوایی زده که مشهورترین نمونه آنها دانشگاه هاوایی ونیز ماجرای دومین وزیر کشور دولت نهم است.
البته می دانیم شماری از مدیران که در آغاز انقلاب فاقد تحصیلات دانشگاهی یا دانشجوی اخراجی بودند از فرصت های پدید آمده بهره جستند و در داخل یا خارج از کشورتحصیلات خود را پی گرفتند، مدارج مختلف را طی کردند وبه دریافت مدارک مرتبط نایل آمدند. موضوع این گفتارالبته این دسته از افراد نیست که اگر هم مجال ادامه تحصیل یا برخورداری از سهمیه ها و بورسیه ها را به سبب پاره ای ارتباطات یافتند اما دود چراغ هم خوردند ودر مجموع نابرده رنج، گنج به کف نیاوردند و دشواری هایی را متحمل شدند.
وجه تاسف بار قضیه اما وضعیتی است که منجربه سقوط جایگاه علمی شد. چندان که برخی برای دست یابی به این عنوان به وسایل گوناگون دست یازیدند و کار را به جایی رساندند که برخی از مشهورترین چهره های دانشگاهی ترجیح دادند از این عنوان استفاده نکنند.
اکنون وفتی می خوانیم یا می شنویم که « باستانی پاریزی» یا «شفیعی کدکنی» چه نوشته یا چه گفته اند صرف نام این بزرگان اعتبار بیشتری دارد تا این که عنوان « دکتر» را هم برای آنها به کار ببریم چون در این صورت با کسانی اشتراک پیدا می کنند که بدون آن عنوان ها اشتراکی میان آنها به چشم نمی خورد. زنده یاد «قیصر امین پور» نیز ترجیح می داد عنوان دانشگاهی او قید نشود. اکنون و در غیاب او «قیصر» عنوان آشناتری است تا «دکتر امین پور».
البته این بی علاقگی در فرهیختگانی از جنس نام هایی است که آورده شد. برای دیگرانی که نسبت چندانی با فرهنگ و فرهیختگی ندارند اما این عنوان ،پوششی برای کم دانشی آنهاست و البته منبع ارتزاق چرب تر از سفره امکانات عمومی.
چندی پیش در یک بیمارستان پس از گفت و گویی کوتاه با یک "سیاستمدار/ پزشک" سرشناس، خانمی از من پرسید: آقای فلان نبود؟! پاسخ دادم : بله. پرسید: پزشک است؟ پاسخ دادم:بله و البته جراح. با تعجب گفت: من تا به حال فکر می کردم «همین جوری» و «مثل بقیه» به او هم می گویند: آقای دکتر!
در تصور آن خانم و احتمالا بسیاری دیگر عنوان «دکتر» برای مردان سیاست ، واژه ای در ردیف و ادامه عناوینی چون «برادر »و «حاجی »به حساب می آمد و نه یک مقام و عنوان علمی.
«محمود سریع القلم» می گوید: «هم اکنون در کشور، موجِ گرفتن دکترا مد روز شده، و مجریان در لابه‌لای صدها کار اجرایی و جلسه، دکتری هم میگیرند و به قدری آسان شده که تولید انبوه دکتری به راه افتاده است. این در حالی است که در دانشگاه های معتبر دنیا، هر چند سال، دو یا سه نفر شاید دکترا بگیرند. همان‌طور که رانندگی از بیرون آمده و ما آن را بومی کردیم، دکترا گرفتن که یک تعهد حداقل پنج ساله شبانه‌روزی است تبدیل به کار اداری و ثبت نام دوستانه شده است.
معمولا دکتری گرفتن برای تحقیق است اما در کشور ما به قدری آسان و با چند تلفن و جلسه می‌توان دکترا گرفت که می‌توان پیش‌بینی کرد حدود سال ۱۴۰۰ شمسی، سطح دانش و تخصص چند میلیون دکتری در کشور از حدود ۵۰۰ دکتری دهه ۱۳۶۰ کمتر باشد.»
گوینده این سخنان اکنون به عنوان مشاور رییس جمهور شناخته می شود و جا دارد این دغدغه را به آقای روحانی نیز منتقل کند تا شاهد بازگشت منزلت و اعتبار مدارج علمی باشیم.
واقعیت این است که برخی در حالی به دریافت عنوان دکتری نایل آمدند که در بیرون از دانشگاه محل تحصیل در حال کار اداری بودند. در یک مورد یک استاندار به صورت همزمان در تهران در حال دریافت مدرک دکترا بود و البته بعدتر «دکتر» مشهوری هم شد!
دولت تدبیر و امید در کلیت خود و وزارت علوم به صورت اخص، یکی از برنامه های خود را بازگرداندن منزلت علمی و احیای اعتبار عناوینی چون دکتر و دکترا قرار دهد.
عصر ایران - از دورانی که واژه «دکتر»، تنها پزشک و طبیب را به یاد می آورد زمان چندانی نمی گذارد. هنوز هم در توصیف مراجعه به مطب پزشک برای مداوا و درمان از اصطلاح «دکتر» بیشتر استفاده می کنیم تا «پزشک».
با گسترش دانشگاه ها و آموزش عالی در ایران اما این اصطلاح یادآور دانش آموختگان رشته های دیگر دانشگاهی نیز بود که در داخل یا خارج از کشور، به دریافت این عنوان نایل آمده بودند. جامعه نیز از افراد مورد احترام که واجد این مقام بودند با همیمن عنوان یاد می کرد. خود اشخاص اما اگر پزشک نبودند پرهیز می کردند و ترجیح می دادند دیگران آنان را چنین بخوانند.هر چند چهره هایی چون دکتر محمد مصدق از این عنوان در امضای خود نیز استفاده می کردند یا همچنان شریعتی را با عنوان«دکتر» می شناسیم.
در سال های اخیر اما علاقه زاید الوصفی برای استفاده از این عنوان برای شماری از برخورداران از امکانات مختلف دیده می شود که پس از دست یابی به عناوین و مناصب و امکانات مالی و اقتصادی سراغ این حوزه هم رفتند و برای تصاحب عنوان دکتری یا دکترا نیز کوشیدند.
این سودا البته در جاهایی سر به رسوایی زده که مشهورترین نمونه آنها دانشگاه هاوایی ونیز ماجرای دومین وزیر کشور دولت نهم است.
البته می دانیم شماری از مدیران که در آغاز انقلاب فاقد تحصیلات دانشگاهی یا دانشجوی اخراجی بودند از فرصت های پدید آمده بهره جستند و در داخل یا خارج از کشورتحصیلات خود را پی گرفتند، مدارج مختلف را طی کردند وبه دریافت مدارک مرتبط نایل آمدند. موضوع این گفتارالبته این دسته از افراد نیست که اگر هم مجال ادامه تحصیل یا برخورداری از سهمیه ها و بورسیه ها را به سبب پاره ای ارتباطات یافتند اما دود چراغ هم خوردند ودر مجموع نابرده رنج، گنج به کف نیاوردند و دشواری هایی را متحمل شدند.
وجه تاسف بار قضیه اما وضعیتی است که منجربه سقوط جایگاه علمی شد. چندان که برخی برای دست یابی به این عنوان به وسایل گوناگون دست یازیدند و کار را به جایی رساندند که برخی از مشهورترین چهره های دانشگاهی ترجیح دادند از این عنوان استفاده نکنند.
اکنون وفتی می خوانیم یا می شنویم که « باستانی پاریزی» یا «شفیعی کدکنی» چه نوشته یا چه گفته اند صرف نام این بزرگان اعتبار بیشتری دارد تا این که عنوان « دکتر» را هم برای آنها به کار ببریم چون در این صورت با کسانی اشتراک پیدا می کنند که بدون آن عنوان ها اشتراکی میان آنها به چشم نمی خورد. زنده یاد «قیصر امین پور» نیز ترجیح می داد عنوان دانشگاهی او قید نشود. اکنون و در غیاب او «قیصر» عنوان آشناتری است تا «دکتر امین پور».
البته این بی علاقگی در فرهیختگانی از جنس نام هایی است که آورده شد. برای دیگرانی که نسبت چندانی با فرهنگ و فرهیختگی ندارند اما این عنوان ،پوششی برای کم دانشی آنهاست و البته منبع ارتزاق چرب تر از سفره امکانات عمومی.
چندی پیش در یک بیمارستان پس از گفت و گویی کوتاه با یک "سیاستمدار/ پزشک" سرشناس، خانمی از من پرسید: آقای فلان نبود؟! پاسخ دادم : بله. پرسید: پزشک است؟ پاسخ دادم:بله و البته جراح. با تعجب گفت: من تا به حال فکر می کردم «همین جوری» و «مثل بقیه» به او هم می گویند: آقای دکتر!
در تصور آن خانم و احتمالا بسیاری دیگر عنوان «دکتر» برای مردان سیاست ، واژه ای در ردیف و ادامه عناوینی چون «برادر »و «حاجی »به حساب می آمد و نه یک مقام و عنوان علمی.
«محمود سریع القلم» می گوید: «هم اکنون در کشور، موجِ گرفتن دکترا مد روز شده، و مجریان در لابه‌لای صدها کار اجرایی و جلسه، دکتری هم میگیرند و به قدری آسان شده که تولید انبوه دکتری به راه افتاده است. این در حالی است که در دانشگاه های معتبر دنیا، هر چند سال، دو یا سه نفر شاید دکترا بگیرند. همان‌طور که رانندگی از بیرون آمده و ما آن را بومی کردیم، دکترا گرفتن که یک تعهد حداقل پنج ساله شبانه‌روزی است تبدیل به کار اداری و ثبت نام دوستانه شده است.
معمولا دکتری گرفتن برای تحقیق است اما در کشور ما به قدری آسان و با چند تلفن و جلسه می‌توان دکترا گرفت که می‌توان پیش‌بینی کرد حدود سال ۱۴۰۰ شمسی، سطح دانش و تخصص چند میلیون دکتری در کشور از حدود ۵۰۰ دکتری دهه ۱۳۶۰ کمتر باشد.»
گوینده این سخنان اکنون به عنوان مشاور رییس جمهور شناخته می شود و جا دارد این دغدغه را به آقای روحانی نیز منتقل کند تا شاهد بازگشت منزلت و اعتبار مدارج علمی باشیم.
واقعیت این است که برخی در حالی به دریافت عنوان دکتری نایل آمدند که در بیرون از دانشگاه محل تحصیل در حال کار اداری بودند. در یک مورد یک استاندار به صورت همزمان در تهران در حال دریافت مدرک دکترا بود و البته بعدتر «دکتر» مشهوری هم شد!
دولت تدبیر و امید در کلیت خود و وزارت علوم به صورت اخص، یکی از برنامه های خود را بازگرداندن منزلت علمی و احیای اعتبار عناوینی چون دکتر و دکترا قرار دهد.
Farzan
New member
درخصوص راهنماي ثبت نام آزمون مقطع دكتري تخصصي (Ph.D ) سال تحصيلی 92-93
آزمون ورودی دوره دکتری تخصصی ( Ph.D ) سال تحصیلی 92-93
برگزاري آزمون در 8 شهر تهران تبريز اصفهان شيراز مشهد اهواز كرمان و كرمانشاه
آزمون ورودی دوره دکتری تخصصی ( Ph.D ) سال تحصیلی 92-93
برگزاري آزمون در 8 شهر تهران تبريز اصفهان شيراز مشهد اهواز كرمان و كرمانشاه
آخرین ویرایش: