اكثر اوقات كه دل ميگيرد به ياد آن گاه اوقات ميافتم دلم خرسند بود و چه شاد.
اينكه خود را احيا كنم و اميد دل را جانى دگر ببخشم را نيك ميدانم.
اگر نبود توجيه و نبود انكار, اميد هم بود آن دورها
اين بار كه دلم بشود غمگين, آهسته به در گوشش خواهم گفت: آب عقل را به جوى منطق گر راه باشد باز, بيهوده...