این چسبها مثل 2-اکتیلسیانوآکریلات(Dermabond) از نظر نتایج زیباییشناختی، میزان از هم گسختگی زخم و احتمال عفونت با بخیهزدن قابل مقایسه هستند. در عین حال، چسبهای بافتی را میتوان سریعتر از بخیه به کار برد، به بیحسی نیازی ندارند و لزوم پیگیری آتی را نیز مرتفع میسازند چرا که این مواد خود به خود و طی 10-5 روز ریزش پیدا میکنند. چسبهای بافتی نوعی سد محافظ ایجاد میکنند که سبب پیشبرد التیام زخم میشود و ممکن است اثر ضد میکروبی هم داشته باشد. اگرچه هزینه چسبهای بافتی به ازای هر واحد بیشتر از بخیه زدن میشود، به دلیل کاربرد سریع و نیز عدم نیاز به پیگیری آتی، این چسبها هزینهـاثربخشتر از بخیه زدن هستند. به دلیل پایین بودن قدرت کششپذیری این چسبها، استفاده از آنها برای نواحی تحت کشش پوست (مانند پوست روی مفاصل) مناسب نیست (مگر در صورت بیحرکت کردن عضو). چسبهای بافتی برای ترمیم پارگیهای ساده در زیر گچ یا آتل میتوانند ایدهآل باشند. در بیمارانی که در معرض خطر بالای التیام نامطلوب (مثل افراد دیابتی یا مبتلایان به نقص ایمنی) هستند، استفاده از چسبهای بافتی کنتراندیکه است و همچنین نباید از این چسبها در مورد پارگیهای دچار آلودگی، پارگیهای پیچیده یا دارای لبههای بریدهبریده استفاده نمود. در سطوح مخاطی و نیز نواحی که به طور طبیعی مرطوب هستند (مثل نواحی زیربغل یا کشاله ران) هم نباید از این چسبها استفاده کرد.