جوایز نوبل ایمونولوژی از سال 1901 تا 2011

eeeeeeehsan

New member
با سلام خدمت علاقه مندان به این رشته ی خوب،
هدف از ایجاد این تاپیک آشنایی بچه ها با جایزه های نوبلی هست که تو این رشته به دست اومده، تا همه بفهن که ایمونولوژی یه رشته با ارزشه و این همه افتخار به دست آوورده.
بسم الله...




تا کنون دوازده جایزه از جوایز نوبل پزشکی مرتبط با سیستم ایمنی بوده،
اولین جایزه نوبل پزشکی تاریخ هم واسه ایمونولوژی بوده؛

سال 1901

در سال 1901 جایزه نوبل پزشکی به Emil von Behring برای فعالیت وی "در زمینه سرم درمانی بخصوص کاربرد آن در برابر دیفتری" اعطا شد.
Von Behring فاکتورهایی را در خون شناسایی کرد که این فاکتورها محصولات سمی باکتریهای کزاز و دیفتری را خنثی می کنند. همچنین او نشان داد که چگونه این عوامل می توانند در توقف بیماری و مرگ ناشی از میکروبهای دیفتری مفید باشند.

این جایزه اولین جایزه نوبل پزشکی می باشد.


emil_von_behring_f.jpg



سال 1908

در سال1908 جایزه نوبل پزشکی به صورت مشترک به Ilya Ilyich Mechnikov و Paul Ehrlich برای "فعالیت آنها در زمینه ی ایمنی" اعطا شد.
سیستم ایمنی بدن کار خود را ازطریق چندین مکانیسم انجام می دهد: Mechnikov سلول های فاگوسیت را که عوامل مزاحم را احاطه کرده و می بلعند، شناسایی و کشف کرد. Ehrlich نیز با ارائه ی نظریه ی "زنجیره ی جانبی " چگونگی آزاد شدن آنتی بادی ها در خون برای مقابله با عوامل مهاجم را مطرح کرد.



سال 1913

در سال 1913 جایزه نوبل پزشکی به Charles Richet برای" فعالیت وی در زمینه ی شناخت آنافیلاکسی " اعطا گشت.
Richet، آنافیلاکسی (یک واکنش آلرژیک در برابر سموم که می تواند برای فرد کشنده باشد) را کشف کرد. این کشف نشان می دهد که چگونه سیستم ایمنی همچنانکه بدن را در مقابل بیماریها محافظت می کند، می تواند به خود میزبان نیز آسیب برساند.



سال 1919

در سال 1919 جایزه نوبل پزشکی به Jules Bordet برای" اکتشافات وی در ارتباط با ایمنی" اعطا شد.
در سرم فاکتورهایی وجود دارند که همراه با آنتی بادیها برای تخریب باکتریها کار می کنند.کشف این پروتئینهای کمپلمان توسط Bordet زمینه ساز ابداع آزمایشهایی برای تشخیص تعدادی از بیماریهای عفونی خطرناک گردید.
البته Jules Bordet جایزه نوبل خود را یک سال بعد یعنی در سال 1920 دریافت کرد. در طی روند انتخاب برنده ی جایزه در سال 1919 تصمیم کمیته ی نوبل پزشکی بر آن شد که طبق خواسته ی آلفرد نوبل هیچ یک از نامزدهای سال(نامزد های دریافت جایزه) از معیارها آگاه نشوند.با توجه به اساسنامه بنیاد نوبل، جایزه نوبل در چنین مواردی می تواند تا سال بعد محفوظ باشد.بدین ترتیب این اساسنامه در آن سال مورد استفاده قرار گرفت و Jules Bordet جایزه نوبل خود را یک سال بعد یعنی در سال 1920 دریافت کرد.



سال 1930

در سال 1930 جایزه نوبل پزشکی به Karl Landsteiner برای" کشف گروههای خونی در انسان" اعطا شد.
کشف گروههای خونی در انسان توسط لنداشتاینر و روش او در تعیین گروه خونی،زمینه ساز انجام انتقال خون بدون ایجاد واکنشهای ناشی از ناسازگاری خون شد.



سال 1960

جایزه نوبل پزشکی در سال 1960 به صورت مشترک به Sir Frank MacFarlane Burnet and Peter Medawar برای" کشف تحمل ایمنی" اعطا شد.
مفهوم تولرانس ایمنی (تحمل ایمنی) نشان می دهد که بدن چگونه می آموزد که "سلولها و بافتهای خودی را که مانع از ایجاد پاسخ ایمنی بر علیه خود می شوند" را تشخیص دهد.



سال 1972

جایزه نوبل پزشکی یا فیزیولو ژی در سال 1972 به صورت مشترک به Gerald Edelman and Rodney Porter برای"کشف ساختار شیمیایی آنتی بادی ها" اعطا شد.
دو دانشمند به طور مستقل توانستند ساختمان آنتی بادیها را رمزگشایی کنند که این کشف نشان می دهد که چگونه مولکولهایی با شکل ظاهری یکسان (یعنی آنتی بادیها ) می توانند با وجود تعداد بیشماری از عوامل مهاجم، هریک از این عوامل را به طور اختصاصی شناسایی کرده و با آن مقابله کنند.



سال 1980

در سال 1980 جایزه نوبل پزشکی به Baruj Benacerraf, Jean Dausset and George Snell برای "کشف ساختار های ژنتیکی بر روی سطح سلول که نقش تنظیمی در واکنشهای ایمنی دارند" اعطا گشت.
پیشرفتهای حاصل از فعالیتهای سه محقق کمک کرد به ایجاد تصویری از اینکه:چگونه یک مجموعه خاص از پروتئینها واقع بر سطح سلول می تواند پاسخهای ایمنی را تنظیم کند.



سال 1984

در سال 1984 جایزه نوبل پزشکی به Nils Jerne, Georges Kohler and César Milstein برای "ارائه نظریه هایی درباره ی ویژگیهای مربوط به گسترش و کنترل سیستم ایمنی و کشف اصلی (قانونی)، برای تولید آنتی بادیهای مونوکلونال" اهدا شد.
نظریه Jerne تصویر واضح تری از این موضوع که "سیستم ایمنی چگونه آنتی بادی ها را برای مقابله با عوامل مزاحم به کار می برد؟ " ایجاد کرد. تکنیکهای Kohler و Milstein برای تولید آنتی بادیهای اختصاصی مورد نیاز، به ابداع تستهای تشخیصی بهتر و راههای درمانی برای بیماریها کمک کرد.



سال 1987

در سال 1987 جایزه نوبل پزشکی به Susumu Tonegawa برای "کشف اصل ژنتیکی برای ایجاد (تولید) تنوع آنتی بادی "اعطا شد.
با کشف مکانیسم ژنتیکی ساخت آنتی بادیها، Tonegawa نشان داد که بدن چگونه از تعداد بسیار کمی ژن، میلیونها آنتی بادی پروتئینی تولید می کند.



سال 1996

جایزه نوبل پزشکی در سال 1996 به صورت مشترک بهPeter Doherty and Rolf Zinkernagel برای "اکتشافات آنها در زمینه ی ایمنی سلولی "اعطا شد.
Doherty و Zinkernagel با کشف این که: سیستم ایمنی چگونه سلولهای آلوده به ویروس را شناسایی می کند، موفق به کشف مکانیسمی شدند که توسط اجزاء سلولی سیستم ایمنی برای افتراق عوامل بیگانه از بافتها و سلولهای خودی استفاده می شود.



سال 2011

در سال 2011، نیمی از جایزه نوبل پزشکی به Bruce A. Beutler و Jules A. Hoffmann برای "ات آنها در ارتباط با ایمنی ذاتی (طبیعی) "و نیم دیگر آن جایزه به Ralph M. Steinman برای "کشف سلول دندریتیک و نقش آن در ایمنی اکتسابی (اختصاصی) "اعطا شد. Steinman سه روز پیش از دریافت جایزه بر اثر سرطان لوزالمعده درگذشت. پزشکان درمان سرطان وی را بر اساس شیوه برگرفته از تحقیقات خود او انجام می دادند.

51999456883494512678.jpg



ترجمه: خانم زهرا علیمرادی
منبع: Nobelprize.org



به این ترتیب تا الآن از ابتدای نوبل پزشکی تا آخرین نوبل پزشکی داده شده، نوبل های اهدا شده واسه رشته ی ایمونولوژی بوده، یعنی سال 1901 و 2011،
و ایشالا.. 2012 هم واسه ایمونو باشه.

موفق باشیم.
 
آخرین ویرایش:

eeeeeeehsan

New member
کل نوبل های پزشکی هم به این قراره:


اولین جایزه برنده نوبل پزشکی جهان در سال ۱۹۰۱ به “امیل ون برینگ” به خاطر مطالعاتش در زمینه سرم درمانی بیماری دیفتری اختصاص یافته بود.

۱۹۰۱- امیل آدولف فن برینگ: آلمان

۱۹۰۲- رونالد راس: انگلیس

۱۹۰۳- نیلز رایبرگ فینسن: دانمارک

۱۹۰۴- ایوان پترویچ پافولف: روسیه

۱۹۰۵- رابرت کخ: آلمان (به پاس ات مهمی که درباره بیماری سل کرد.)

۱۹۰۶- کامیلیو گولجی از ایتالیا و سانتیاگو رامون کایال از اسپانیا

۱۹۰۷- چارلز لوئیس و آلفونس لاوران: فرانسه

۱۹۰۸- ایلیا ایلیس مسنیکوف از روسیه و پل ارلیش از آلمان (برای کشف سیستم ایمنی بدن)

۱۹۰۹- امیل تئودور کوچر: سوئیس

۱۹۱۰- آلبرش کوسل: آلمان

۱۹۱۱- آلوار گولستراند: سوئد

۱۹۱۲- الکسی کاره: فرانسه

۱۹۱۳- شارل رابرت ریشه: فرانسه

۱۹۱۴- رابرت بارانی: اتریش

۱۹۱۵ تا ۱۹۱۸ در طول جنگ جهانی اول این جایزه اعطا نشد.

۱۹۱۹- ژول بورده: بلژیک (برای کشف مکانیسم سیستم ایمنی بدن)

۱۹۲۰- شاک آگوست استینبرگ کروا: دانمارک

۱۹۲۱- جایزه اعطا نشد.

۱۹۲۲- دو جایزه مستقل اعطا شد: اولی به آرچیبالد ویویان هیل از انگلیس و دومی به اوتو فریتزمیرهوف از آلمان

۱۹۲۳- فردریک گرانت بنتینگ از کانادا و جان جیمز ریچارد مکلید از انگلیس برای کشف انسولین

۱۹۲۴- ویلیم آینتروفن: هلند (برای کشف مکانیزم الکتروکاردیوگرام)

۱۹۲۵- جایزه اعطا نشد.

۱۹۲۶- یوهانس آندریاش گریب فیبیگر: دانمارک

۱۹۲۷- ژولیوس واگنر ژارگ: اتریش

۱۹۲۸- شارل ژول هنری نیکوله: فرانسه (برای تحقیقاتی که درباره حصبه انجام داد.)

۱۹۲۹- در این سال دو جایزه مجزا اعطا شد: اولی به کریستین آیئیکمن از هلند و دومی به فردریک گاولند هاپکینز از انگلیس

۱۹۳۰- کارل لند اشتاینر: اتریش (برای کشف گروههای خونی)

۱۹۳۱- اوتو هانریش واربورگ: آلمان

۱۹۳۲- چارلز اسکات شرینگتون، ادگار داگلاس آدرین: انگلیس (برای کشف عملکردهای نورونها)

۱۹۳۳- توماس هانت مورگان: آمریکا (برای کشف نقش کروموزمها در وراثت)

۱۹۳۴- جورج هایت وایپل، جورج ریچاردز مینوت و ویلیام پری: آمریکا

۱۹۳۵- هانس اشپمن: آلمان (برای کشف در اثر سازمان دهنده در توسعه جنینی)

۱۹۳۶- هنری هالت دایل از انگلیس و اوتو لئووی از اتریش (برای کشف ارسال شیمیایی پالسهای عصبی)

۱۹۳۷- آلبرت اشزنت گیورگی فن ناگیر پاپولت: مجارستان

۱۹۳۸- کورنلی ژین فرانسیس هیمن: بلژیک

۱۹۳۹- گرهارد دومگک: آلمان

از ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۲ به دلیل جنگ جهانی دوم این جایزه اعطا نشد.

۱۹۴۳- در این دوره دو جایزه مجزا اعطا شد: اولی به هنریک کارل پیتر دام از دانمارک (برای کشف ویتامین K) و دومی به ادوارد آدلبرت دویزی از آمریکا (برای کشف فرمول شیمیایی ویتامین K)

1944- جوزف ارلانگر، هربرت اسپسر گاسر: آمریکا

۱۹۴۵- الکساندر فلمینگ و ارنست بوریس چین از انگلیس و هوآرد والتر فلوری از آلمان (برای کشف بسیار مهم پینیسیلین و اثرات درمانی آن در بسیاری از بیماریهای مسری و عفونی)

۱۹۴۶- هرمن جوزف مولر: آمریکا

۱۹۴۷- در این دوره این جایزه به صورت مجزا به دو گروه اعطا شد: اولی به کارل فردیناند کوری و گرتی ترزا کوری از چکوسلواکی و ناتا رادنیتس از آمریکا (برای کشف مکانزیمهای تبدیل کیلگوژن و دومی به برناردو آلبرتور هاسویاز آرژانتین برای کشف نقش لب پیشین هیپوفیز در متابولیسم قندها)

۱۹۴۸- پل هرمن مولر: سوئیس

۱۹۴۹- این جایزه به صورت مجزا به دو نفر اعطا شد: اولی به والتر رودلف هس از سوئیس و دومی به آنتونیو کائتانو دو آبردو فریر اگاس مونیز از پرتغال

۱۹۵۰- ادوارد کالوین کندال از آمریکا/ سوئیس، تادیوتس رایشتین از لهستان و فیلیپ شووالتر هنچ از آمریکا

۱۹۵۱- ماکس تیلر: آفریقای جنوبی (برای کشف تب زرد و روش درمان آن)

۱۹۵۲- سلمن آبراهام: آمریکا

۱۹۵۳- در این دوره جایزه به صورت مستقل به دو نفر اعطا شد: اولی به هانس آدولف کربس از آلمان غربی و دومی به فریتس آلبرت لیپمن از آمریکا

۱۹۵۴- جان فرانکلین ایندرس، توماس هانکل و فردریک چپمن رابینز: آمریکا

۱۹۵۵- اکسل هوکو تئودور: سوئد

۱۹۵۶- آندره فردریک کورناند از آمریکا/ فرانسه، ورنر فورسمن از آلمان غربی و دیکینسون ریچاردز از آمریکا

۱۹۵۷- دانیل بووه: ایتالیا/ سوئیس

۱۹۵۸- جورج ولز بیدل و ادوارد لاری تاتوم: آمریکا

۱۹۵۹- سورو اوچا از آمریکا / اسپانیا و آرتور کورنبرگ از آمریکا

۱۹۶۰- فرانک مکفارلان برنت از استرالیا، پیتر برایان مداور از انگلیس

۱۹۶۱- گورک فن بکیسی: آمریکا/ مجارستان

۱۹۶۲- فرانسیس هری کمپتنون کریک از انگلیس، جیمز دوی واتسون از آمریکا و مائوریس هیو فردریک ویلکینز از انگلیس/ نیوزلند

۱۹۶۳- جان کارو اکلز از استرلیا، الن لیود هاجکین از انگلیس و اندرو فیلینگ هاکسلی از انگلیس

۱۹۶۴- کونراد بلاچ از آمریکا/ آلمان غربی و فئودور لینن از آلمان غربی (برای کشف مکانیزم تنظیم متابولیسم کلسترول و اسیدهای چرب)

۱۹۶۵- فرانسیس یاکوب، آندره لوف و ژاکوئه مونو: فرانسه (برای کشف کنترل ژنتیک سنتزهای آنزیم ها و ویروس ها)

۱۹۶۶- فرانسیس پیتون رویس (برای کشف ویروسهای توموری) و چارلز بی. هایگینز: آمریکا

۱۹۶۷- راگنار گرانیت از سوئد، هالدان کفر هارتلین از فنلاند و جورج والد از آمریکا

۱۹۶۸- رابرت هالی هار گابیند کورانا از آمریکا/ هند و مارشال نیرنبرگ از آمریکا

۱۹۶۹- ماکس دلبروک هرشی از آمریکا/ آلمان غربی و سالوادو لوریا از ایتالیا (برای کشف مکانیزم تکثیر و ساختار ژنتیکی ویروس ها)

۱۹۷۰- برنارد کاتس از انگلیس، اولف فن ائولر از سوئد و ژولیوس اکسلرود از آمریکا

۱۹۷۱- ایرل ویلبور ساترلند: آمریکا برای کشف عملکرد هورمون ها

۱۹۷۲- جرالد ام. ادلمن از آمریکا و رادنی رابرت پورتر از انگلیس (برای کشف ساختار شیمیایی پادتن ها)

۱۹۷۳- کارل فن فریش از آلمان غربی/ اتریش، نیکلاس تینبرگن از انگلیس/ هلند

۱۹۷۴- آلبرت کلاد از بلژیک، کریستین دو کو از بلژیک و جورج ای. پالاد از آمریکا/ رومانی (برای کشف سازان ساختاری و عملکردی سلول)

۱۹۷۵- دیوید بالتیمور از آمریکا، رناتو دولبکو از ایتالیا و هوارد مارتین تمین از آمریکا

۱۹۷۶- بارچ بلومبرگ و دی. کارلتون گایداسک: آمریکا

۱۹۷۷- راجر گویلمین از آمریکا/ فرانسه و اندرو ویکتور شالی از آمریکا/ لهستان

۱۹۷۸- وارنر اربر از سوئیس، دانیل ناتانس از آمریکا و هامیلیتون او. اسمیت از آمریکا

۱۹۷۹- آلن ام. کورماک از آمریکا/ آفریقای جنوبی، کادفری ان هاسفید از انگلیس

۱۹۸۰- باری بناسراف از آمریکا/ ونزوئلا، ژین داسه از فرانسه و جورج دی. اسنل از آمریکا

۱۹۸۱- راجر اسپری: آمریکا (برای کشف عملکرد تخصصی نیمکره های مغزی)

۱۹۸۱- دیوید اچ. هابل از آمریکا/ کانادا و تورستن ان ویسل از سوئد

۱۹۸۲- سون برگ استورم: سوئد

۱۹۸۳- باربارا مک کلینتاک: آمریکا (برای کشف عناصر ژنتیکی متحرک)

۱۹۸۴- نیلز کاج یرن گئورگز از دانمارک و کوهلر سزار ملیستین از آلمان غربی/ آرژانتین

۱۹۸۵- مایکل اس. براون و جوزف ال. گولداستین: آمریکا

۱۹۸۶- استنلی کوهن از آمریکا و ریتا لوی مونتالچینی از ایتالیا (برای کشف و شناسایی فاکتورهای رشد سلولی)

۱۹۸۷- سوسومو تونگاوا از ژاپن (برای کشف مکانزیم ژنتیکی بر پایه تنوع پادتنی)

۱۹۸۸- جیمز بلاک از انگلیس، گرترود الیون و جورج اچ. هیچینگز از آمریکا

۱۹۸۹- جی. مایکل بیشاپ، هارولد ای. وارموس: آمریکا

۱۹۹۰- جوزف ای. موری و ای. دانال توماس: آمریکا

۱۹۹۱- اروین نهر و برت ساکمن: آلمان (برای کشف عملکرد کانال های یونی منفرد سلولی)

۱۹۹۲- ادموند اچ. فیشر، ادوین جی. کربس: آمریکا

۱۹۹۳- ریچارد جی. رابرتس از انگلیس، فیلیپس شارپ از آمریکا

۱۹۹۴- آلفرد جی. گیلمن و مارتین رادبل: آمریکا (برای کشف پروتئین G در ترجمه سیگنال سلولی)

۱۹۹۵- ادوارد یس. لویس، کریستین نوسلین فولهارد، اریک اف. ویشاس: آمریکا

۱۹۹۶- پیتر سی. داهرتی از استرالیا، رولف ام. زینکرناگل از سوئد

۱۹۹۷- استنلی بی. پروسنر: آمریکا

۱۹۹۸- رابرت اف. فورچکات و لوئیس جی. اگنارو فرید موراد: آمریکا (برای کشف برای اکسید نیترید به عنوان مولکول سیگنال در دستگاه قلبی عروقی)

۱۹۹۹- گونتر بلوبل از آلمان/ آمریکا

۲۰۰۰- آروید کارلسون از سوئد، پل گرینگارد و اریک آر. کاندل از آمریکا/ اتریش

۲۰۰۱- لیلاند اچ. هارول از آمریکا، آر. تیموثی هانت و پل ام. نرس از انگلیس (برای کشف فاکتورهای کلیدی تنظیم چرخه سلولی)

۲۰۰۲- سیدنی برنر از انگلیس/ آفریقای جنوبی، اچ. رابرت هورویتس از آمریکا و جان ای. سولستون از انگلیس (برای کشف تنظیم ژنتیکی توسعه اندام ها و درباره مرگ سلولی برنامه ریزی شده)

۲۰۰۳- پل سی. لاتربور از آمریکا و پیتر منسفیلد از انگلیس (برای کشف رزونانس مغناطیسی)

۲۰۰۴- ریچارد اکسل و لیندا بی. باک: آمریکا (برای کشف در عرصه گیرنده های بویایی سازمان دستگاه بویایی)

۲۰۰۵- باری جی. مارشال و جی. رابین وارن: استرالیا

۲۰۰۶- اندرو زی. فایر و کریگ سی. ملو: آمریکا (برای کشف پدیده تداخل RNA و توالی ژنتیکی زنیجره دوتایی RNA)

۲۰۰۷- ماریو کاپکی از آمریکا/ ایتالیا، الیور اوانس از انگلیس و الیور اسمیتیز از انگلیس/ آمریکا (توسعه فناوری هدف یابی ژن در سلول های بنیادی جنینی به شهرت رسیده است. این فناوری امروز توسط تمام محققان دنیا برای ایجاد موش های با جهش های ژنتیکی مورد استفاده قرار می گیرد. قدرت این فناوری در حدی است که محققان می توانند با استفاده از آن ژن مورد نظر خود را برای انجام یک عملکرد خاص تغییر دهند. محققان می توانند به کمک این فناوری مواد DNA ژنوم موش را تغییر دهند و امکان ارزیابی جزئیات عملکرد هر ژن را در مدت توسعه جنینی و یا در مراحل بعدی فراهم کنند.)

۲۰۰۸- هارالد زرهاوسن: آلمان (محقق و دانشمند مرکز مطالعات سرطان هیدلبرگ را به دلیل کشف تاثیر ویروس پاپیلوما بر سرطان رحم در انسان به عنوان برنده نوبل پزشکی در سال ۲۰۰۸ میلادی اعلام کردند.)

همچنین دو محقق فرانسوی به نام های فرانسیس بارسینوس و لوک مونتگنیه از سازمان ویروس شناسی پاستور در پاریس به دلیل کشف ویروس عامل نقصان در سیستم دفاعی بدن انسان یا HIV که عامل بروز بیماری ایدز شناخته شده است به عنوان برندگان بعدی این جایزه اعلام شدند.

۲۰۰۹- الیزابت بلک برن و کارول گریدر و جک زوستاک را مشترکا به دلیل کشف “چگونگی محافظت تلومرازها و آنزیم تلومراز از کروموزوم ها” به عنوان برنده نوبل پزشکی یا فیزیولوژی سال ۲۰۰۹ میلادی اعلام کردند.
الیزابت بلک برن از دانشگاه کالیفرنیا، کارول گریدر از دانشگاه جان هاپکینز و جک زوستاک از هاوارد هاگز و دانشگاه پزشکی هاروارد هر سه از آمریکا به صورت مشترک این جایزه گرانبها را دریافت کردند.

۲۰۱۰- این جایزه به رابرت ادواردز اعطا شد. مشارکت و تلاش های ادواردز عامل شکل گیری نوآوری بزرگی در علم پزشکی شد و تلاش های وی برای گسترش و رواج استفاده از IVF طی ۳۲ سال گذشته منجر به متولد شدن بیش از ۵/۴ میلیون کودک در سرتاسر جهان شده است.



منبع: www.Biocell.CO
 
آخرین ویرایش:
بالا