Dexter2009
New member
زارع خندان,رحيمي فرزانه,آريابد وحيد,سان احمدي يدالله,طاهرنيا رهي
هدف:آزمايشهاي PT و APTT براي كنترل زمان انعقاد بيماراني كه به دلايل مختلف ار داروهاي ضد انعقاد استفاده مي كنند، به طور گسترده‌اي در آزمايشگاههاي تشخيص طبي انجام مي شود. به همين دليل، لازم است كه اين آزمايشها با دقت فراواني انجام شود. روش انجام آزمايش، بسيار ساده ولي به دقت فراوان احتياج دارد. براي انجام اين آزمايشها از ماده ضد انعقاد سيترات سديم استفاده مي شود. ابتدا از سيترات سديم با 11 مولكول آب تبلور (2Na3C6H5or-11H2O) در غلظت ايزواسمولار 38 گرم در ليتر (129 ميلي مول در ليتر) استفاده مي‌شد. تا اواخر دهه 1960 كه اين ماده كمياب شد و سيترات سديم دو آبه جايگزين شد. اين ماده در غلظت 32 گرم در ليتر (109 ميلي مول در ليتر) ايزواسمولار مي‌شود. چون بعضي منابع غلظت 3.8 درصد را براي اندازگيري PT و APTT پيشنهاد كرده‌اند، هدف اين بررسي، مطالعه تاثير غلظت سيترات سديم مصرفي و شرايط سانتريفوژ كردن خون، جهت جداسازي پلاسما و ميزان پلاكت موجود در پلاسما بر زمان PT و APTT است.
اين تحقيق روي 200 نفر مراجعه كننده به آزمايشگاه بيمارستان دي در سال 1380 انجام شد. 100 نفر از آنها به دلايل مخلتف داروي ضد انعقاد (وارفارين) دريافت مي‌كردند ( گروه بيمار) و 100 نفر نه داروي ضد انعقاد مصرف مي‌كردند و نه به هيچ يك از بيماريهايي كه روي زمان انعقاد اثر مي گذارد، مبتلا بودند (گروه شاهد). اين مطالعه طي 35 روز انجام شد.
مواد و روشها: از هر بيمار 4 ميلي ليتر خون گرفته شد. 1.8 ميلي ليتر آن در لوله محتوي 0.2 ميلي ليتر سيترات سديم 3.2درصد (109 ميلي مول در ليتر ) و 1.8 ميلي ليتر ديگر در لوله محتوي 0.2 ميلي ليتر سيترات سديم 3.8 درصد (129 ميلي مول در ليتر) ريخته و مخلوط شد. لوله‌هاي محتوي سيترات 3.2 درصد گروه بيمار و شاهد به مدت 2.5 دقيقه در دماي اتاق با دور g2000 سانتريفوژ شد و روي پلاسماي حاصل از سانتريفوژ، آزمايش PT و APTT انجام گرفت و نتايج ثبت شد (تعداد پلاكت باقيمانده بين پنجاه تا صد هزار در ميلي ليتر مكعب بود). سپس هر دو لوله محتوي سيترات 3.2 درصد و 3.8 درصد به مدت 15 دقيقه با دو g1500 سانتريفوژ شد و روي پلاسماي حاصله، آزمايشهاي PT و APTT انجام گرفت و نتايج ثبت شد (تعداد پلاكت باقيمانده كمتر از ده هزار در ميليمتر مكعب بود)
نتايج: 1-غلظت سيترات مصرفي تاثير چشمگيري بر نتايح PT در گروه بيماران تحت درمان با وارفارين دارد (0.05>p) به عبارت ديگر، با طولاني شدن زمان انعقاد، تفاوت اثر غلظت سيترات سديم بارزتر مي گردد.
2-ميزان پلاكت باقيمانده در پلاسما در هر دو گروه بيمار و شاهد بر نتيجه APTT تاثير قابل توجهي دارد (0.05=p)
بحث: استفاده از غلظت واحد سيترات سديم براي انجام آزمايشهاي PT و APTT (غلظت 3.2 درصد به پيشنهاد NCCLS)، رعايت دستورالعمل نوشته شده در بورشور كيت‌هايي كه مصرف مي‌شود و صرف زمان كافي براي سانتريفوژ نمونه‌ها بخصوص در آزمايش APTT (پانزده دقيقه با دور 1500g ) توصيه مي‌گردد.
هدف:آزمايشهاي PT و APTT براي كنترل زمان انعقاد بيماراني كه به دلايل مختلف ار داروهاي ضد انعقاد استفاده مي كنند، به طور گسترده‌اي در آزمايشگاههاي تشخيص طبي انجام مي شود. به همين دليل، لازم است كه اين آزمايشها با دقت فراواني انجام شود. روش انجام آزمايش، بسيار ساده ولي به دقت فراوان احتياج دارد. براي انجام اين آزمايشها از ماده ضد انعقاد سيترات سديم استفاده مي شود. ابتدا از سيترات سديم با 11 مولكول آب تبلور (2Na3C6H5or-11H2O) در غلظت ايزواسمولار 38 گرم در ليتر (129 ميلي مول در ليتر) استفاده مي‌شد. تا اواخر دهه 1960 كه اين ماده كمياب شد و سيترات سديم دو آبه جايگزين شد. اين ماده در غلظت 32 گرم در ليتر (109 ميلي مول در ليتر) ايزواسمولار مي‌شود. چون بعضي منابع غلظت 3.8 درصد را براي اندازگيري PT و APTT پيشنهاد كرده‌اند، هدف اين بررسي، مطالعه تاثير غلظت سيترات سديم مصرفي و شرايط سانتريفوژ كردن خون، جهت جداسازي پلاسما و ميزان پلاكت موجود در پلاسما بر زمان PT و APTT است.
اين تحقيق روي 200 نفر مراجعه كننده به آزمايشگاه بيمارستان دي در سال 1380 انجام شد. 100 نفر از آنها به دلايل مخلتف داروي ضد انعقاد (وارفارين) دريافت مي‌كردند ( گروه بيمار) و 100 نفر نه داروي ضد انعقاد مصرف مي‌كردند و نه به هيچ يك از بيماريهايي كه روي زمان انعقاد اثر مي گذارد، مبتلا بودند (گروه شاهد). اين مطالعه طي 35 روز انجام شد.
مواد و روشها: از هر بيمار 4 ميلي ليتر خون گرفته شد. 1.8 ميلي ليتر آن در لوله محتوي 0.2 ميلي ليتر سيترات سديم 3.2درصد (109 ميلي مول در ليتر ) و 1.8 ميلي ليتر ديگر در لوله محتوي 0.2 ميلي ليتر سيترات سديم 3.8 درصد (129 ميلي مول در ليتر) ريخته و مخلوط شد. لوله‌هاي محتوي سيترات 3.2 درصد گروه بيمار و شاهد به مدت 2.5 دقيقه در دماي اتاق با دور g2000 سانتريفوژ شد و روي پلاسماي حاصل از سانتريفوژ، آزمايش PT و APTT انجام گرفت و نتايج ثبت شد (تعداد پلاكت باقيمانده بين پنجاه تا صد هزار در ميلي ليتر مكعب بود). سپس هر دو لوله محتوي سيترات 3.2 درصد و 3.8 درصد به مدت 15 دقيقه با دو g1500 سانتريفوژ شد و روي پلاسماي حاصله، آزمايشهاي PT و APTT انجام گرفت و نتايج ثبت شد (تعداد پلاكت باقيمانده كمتر از ده هزار در ميليمتر مكعب بود)
نتايج: 1-غلظت سيترات مصرفي تاثير چشمگيري بر نتايح PT در گروه بيماران تحت درمان با وارفارين دارد (0.05>p) به عبارت ديگر، با طولاني شدن زمان انعقاد، تفاوت اثر غلظت سيترات سديم بارزتر مي گردد.
2-ميزان پلاكت باقيمانده در پلاسما در هر دو گروه بيمار و شاهد بر نتيجه APTT تاثير قابل توجهي دارد (0.05=p)
بحث: استفاده از غلظت واحد سيترات سديم براي انجام آزمايشهاي PT و APTT (غلظت 3.2 درصد به پيشنهاد NCCLS)، رعايت دستورالعمل نوشته شده در بورشور كيت‌هايي كه مصرف مي‌شود و صرف زمان كافي براي سانتريفوژ نمونه‌ها بخصوص در آزمايش APTT (پانزده دقيقه با دور 1500g ) توصيه مي‌گردد.