پرستار مهربون
New member
دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای کیسه*ایست. هول هولکی و دم دستی. این دوستی*ها برای رفع تکلیف خوبند. اما خستگی*ات را رفع نمی*کنند. این چای خوردن*ها دل آدم را باز نمی*کند. خاطره نمی*شود. فقط از سر اجبار می*خوریشان که چای خورده باشی به بعدش هم فکر نمی*کنی.
دوستی با بعضی آدمها مثل خوردن چای خارجی است. پر از رنگ و بو. این دوستی*ها جان می*دهد برای مهمان*بازی برای تعریف کردن لطیفه*های خنده*دار. برای فرستادن اس ام اس*های صد تا یک غاز. برای خاطره*های دمِ دستی. اولش هم حس خوبی به تو می*دهند. این چای زود دم خارجی را می*ریزی در فنجان بزرگ. می*نشینی با شکلات فندقی می*خوری و فکر می*کنی خوشحال*ترین آدم روی زمینی. فقط نمی*دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می*شود رنگ قیر. یک مایع سیاه و بد بو که چنان به دیواره فنجان رنگ می*دهد که انگار در آن مرکب چین ریخته بودی نه چای.
دوستی با بعضی آدم*ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است. باید نرم دم بکشد. باید انتظارش را بکشی. باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی. باید صبر کنی. آرام باشی و مقدماتش را فراهم کنی. باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک. خوب نگاهش کنی. عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی*اش و زندگی کنی
آخرین ویرایش: